Een frisse start

We brengen de kerstdagen door in Liechtenstein, waar het niet echt winters is, maar het ontbijten met uitzicht over berg en dal voelt als heerlijk weg van de wereld.
Op weg terug richting de luchthaven van Zurich, brengen we een heerlijk zonnige ochtend door in de prachtige stad Luzern.

Op oudjaarsdag vliegen we naar Malta, waar we er al snel achter komen dat we het eiland delen met hordes gepensioneerde Britten op zoek naar winterzon.
Wij vinden Malta vrij lelijk: het is te omschrijven als een betonjungle op een grote rots. Maar de net wat warmere temperaturen zijn aangenaam, ons (vanwege het laagseizoen) super goedkope appartementje is relaxed en de beschikbaarheid van Engelse producten een grote bonus.
Desalniettemin verlaten we Malta na een week zonder enige vorm van weemoed.

De volgende bestemming voelt als de start van een nieuw reisjaar: Marokko. Een land dat ik al jarenlang wenste te gaan verkennen en waarover ik na een stedentrip naar Marrakech alleen maar meer ben gaan dagdromen.

We vliegen naar Casablanca. Hoewel de naam klinkt naar oude films, is de realiteit wat rauwer. Het is een weinig charmante stad met slecht onderhouden gebouwen, chaotisch verkeer en veel bedrijvigheid.
Desalniettemin ben ik direct weer geintrigeerd door de mix van oud en nieuw, traditioneel en progressief, lelijk en mooi. En dan zijn er de talen: Arabisch, Frans en Spaans, hier en daar een woordje Engels, van alles door elkaar.
Reizen is onderhandelen, maar als je weet wat iets waard is en duidelijk bent over wat je wilt (of niet wilt), zijn de mensen prima voor rede vatbaar en in voor een grapje of onderonsje.
Voor omgerekend 1 euro, kun je (samen) met een 'petit taxi' tussen verschillende wijken reizen. Zo kunnen we in korte tijd veel plekken in de stad verkennen en ervaren we vrijheid om planloos rond te dwalen; we zijn altijd slechts een ritje van een euro verwijderd van een herkenningspunt.

Casablanca staat bekend om matige hotels voor te hoge prijzen. Ook wij treffen er voor onze eerste nacht in Marokko zo een: koloniale stijl, ultiem vergane glorie. En vies. Zo vreemd droefgeestig dat het toch bijna in een oude filmscene lijkt thuis te horen.
De charme en humor van de manager en het avond-uitzicht van ons balkonnetje (een sfeervol verlicht plein met palmbomen, mannen die thee drinken, scharrelende katten, voetballende kinderen) maken dat ons verblijf toch voelt als een prima start van onze reis.
En natuurlijk is het eten een traktatie: de tajines (stoof-gerechten en de harira (soep met onder meer linzen, kikkererwten en verschillende kruiden, waar je vaak slechts zo'n 70 cent voor neertelt) zullen ongetwijfeld onze dagelijkse kost worden.

We reizen per trein naar de charmante kustplaats Assilah, waar het in de zomer schijnt te drommen van de toeristen maar nu heerlijk rustig is.
We verblijven in een prachtig guesthouse en struinen door de kleurrijke straten van de oude medina en van de nabij gelegen stad Larache.

We weten ons nog niet echt raad met het weer. Het lokale volk loopt in dikke jassen, met mutsen op of ineengedoken in capuchon-truien.
De avonden en vroege ochtenden zijn koud en de accommodaties vooralsnog matig verwarmd, dus ook wij dragen thermo-shirts en sokken in bed.
Maar als de zon zijn hoogste punt bereikt en je met 4 man op de achterbank van een grande taxi gepropt zit, is het ineens toch wel zweten en mogen er wel wat lagen kleding uit. Dan, in de schaduwrijke straatjes van de medina mag ineens toch die muts wel weer op. En waar waren de hanschoenen ook alweer gebleven?

We zijn pas zo'n twee etmalen in Marokko, maar hebben al heel wat sensaties en prikkels opgedaan.
Hoewel reizen hier om enige assertiviteit vraagt, voelt het lonend en gemoedelijk.
Voor de komende dagen staan Tanger en Chefchaouen op onze agenda, we kijken ernaar uit!