Wodka in the woods

In het in deze tijd van het jaar zeer rustige - maar daardoor niet minder sfeervolle - ski-resort Dombay, ontdekken we een knus huiskameR restaurant, waar een babushka voor omgerekend een euro verse stomend hete soep boordevol groenten aanbiedt.

Als we na deze heerlijke lunch vanuit het dorp met een skilift de bergen in gaan, hebben we inmiddels al een volle week geen enkele andere nationaliteit dan de Russische gezien of gehoord. In een bergcafe worden we benaderd door Nadya uit Volgograd, die onderdeel uitmaakt van een vriendengroep. Nadya wil graag haar Engels oefenen en heeft namens de (verder slechts Paruski sprekende vrienden) vele vragen over hoe wij Rusland, de mensen en de Caucasus beleven.

Het gesprek leidt tot een spontane proeverij waarbij men ons allerlei gerechten aanbiedt. Van het een komt het ander: binnen een uur zijn we volledig door de groep geadopteerd en gaan we met hen mee op tour, onder begeleiding van hun gids, Olympisch snowboarder Kail. Hij weet taalbarrieres te doorbreken met blijheid en uitbundige gebaren en geluiden en ook zonder gemeenschappelijke taal voelen we ons deel van het zeer gemoedelijke geheel.

We leren wat Russische woordjes en Jason presteert het tot hilariteit van de groep om het mooiste meisje van het stel met kartosha (aardappel) in plaats van haar roepnaam Karusha aan te spreken. Gelukkig kan ze er zelf het hardst om lachen.

De groep raakt ons niet zat en is van mening dat de dag niet compleet is, zonder gezamenlijk wodka te hebben gedronken. We worden aan het einde van de middag meegetorst een restaurant in, waar de groep ons trakteert op een urenlang eet- en drinkgelag: shashlick, pyrogi, heerlijk lokaal warm brood en salades worden eindeloos aangesleept en bovenal natuurlijk: de wodka.

Drinken gaat hier zoals in de films. Borrelglazen worden in hoog tempo tot aan de rand gevuld. Iedereen gaat staan en heft het glas en iemand uit de groep brengt een traditioneel zoetsappige toast uit, over lublu (liefde), fkushnih (alles dat goed of lekker is), druzhja (vriendschap) en nog heel veel mooie dingen die ik niet versta. De groep roept NAZDAROVJE (op je gezondheid) en de drank wordt in 1 slok achterover geslagen, gevolgd door een hap gezouten augurk of een slok appelsap. Twee minuten later volgt dit ritueel opnieuw, een paar minuten later opnieuw, en opnieuw.. en opnieuw..
Al rond 20.00u hebben alle gezichten slappe ongecontroleerde gelaatstrekken en is het tijd om dronken huiswaarts te keren. Niet voordat de hele groep ons in een zwalkende sliert naar ons hotel heeft gewandeld: dronkemanswandelingen schijnen bij de Russische drinktraditie te horen.
Er volgt een zweterige nacht van slechte slaap, maar het was het waard.

De groep neemt ons nog een dag op sleeptouw. De excursie vandaag behelst een wandeling in prachtig berglandschap. Wandelen houdt in: afwisselend 10 minuten hemeltergend langzaam tegen een helling op slenteren en dan een kwartier stoppen om bij te komen van de inspanning en wodka te drinken. De ochtend vult zich zo vanzelf en na een uitgebreide lunch in een tacky restaurant vol kwaadaardig grijnzend opgezette dieren, worden we in een prachtig oud ratelend Russisch (en in deze regio nog veel in gebruikt) UAZ-busje over hobbelige paden diep de bossen in gereden.
Er volgt meer wodka in the woods en als het donker wordt, hobbelen we onder het schaarse licht van de UAZ-koplampen het bos weer uit, terwijl onze vrienden uit volle borst vaderlandslievende liederen zingen.

Het is tijd voor afscheid van onze nieuwe vrienden. En tijd voor afscheid van de Caucasus. We hebben er een onvergetelijke tijd beleefd.
Nu terug naar het stedelijk leven. Om te beginnen in Moskou, opnieuw in het fijne Izmailovo. Van daaruit weer verdere ondernemingen.