Scenic roads to dusty places

In zeer recent verleden was het van origine onafhankelijke Kashmir nog onderwerp van frequente bloedige strijd tussen India en Pakistan. Dat er nog steeds geen politieke stabiliteit heerst, is zichtbaar in de vorm van vele tot aan de tanden bewapende soldaten die op bijna elke straathoek patrouilleren en de vele afzettingen en checkpoints langs de wegen.

Hoewel Kashmir inmiddels op de kaart staat als grondgebied van India, hebben de bewoners geen enkele affiliatie met hun 'bezetter'. Tijdens onze aanwezigheid breken er meerdere dagen achtereen anti-India rellen.
Deze protesten worden dermate hardhandig door de politie neergeslagen, dat er meerdere doden en gewonden vallen.
De situatie vormt - hoewel we op sommige tijdstippen min of meer huisarrest opgelegd krijgen, er een avondklok geldt en de politie het gaan en staan van de enkele aanwezige westerse toeristen nauwlettend in de gaten houdt - geen directe dreiging voor ons, maar geeft wel een indruk van de huidige gespannen situatie en de gevoelens van onderdrukking die de mensen ervaren.

Kashmiri hebben een eigen identiteit, een eigen taal, een eigen grondwet en eigen culturele en culinaire tradities. 96% van de inwoners is Moslim en men beschouwt Kashmir met trots als een uniek stukje wereld. En zo voelt het ook.

Als we Srinigar inrijden zien we overal bordjes met de tekst 'Kashmir, heaven on earth'.
In theorie is die tekst treffend: het door bergen omringde Dal Lake met duizenden kleurige woonboten is prachtig en de bergen en rivieren die de stad omringen doen niet onder voor Zwitserland. Het landschap is adembenemend, echter overal waar dorpen of mensen zijn, is er toch wel overeenkomst tussen Kashmir en India in de vorm van chaos, lawaai, stof en viezigheid. We worden continue aangesproken en soms minuten lang gevolgd door booteigenaren, tuktuk rijders, guesthouse personeel, en tapijt-, pashmina- en saffraan verkopers.
Zelfs in dit potentieel serene landschap is de rust dan ook ver te zoeken. De veelheid aan mooie indrukken blijft echter het gevoel geven dat de balans positief uitvalt.

We reizen naar het door besneeuwde toppen omringde bergdorp Aru, dat op 2750m hoogte ligt, 600 inwoners telt en voelt als terug gaan in de tijd.
We brengen een ijskoude nacht door in een primitief maar sfeervol guesthouse onder bergen zware oude dekens. Ik word wakker van vogelgekwetter en een ruisende rivier met de geur van naaldbomen en houtvuurtjes.
De mensen uit het dorp dragen dikke kaftans om warm te blijven en verrichten elk denkbare klus (van de was doen tot zware constructie) met de hand. Het leven oogt zwaar en primitief, maar tegelijk zonder haast of enige zorg om status.

We zijn na een week in India redelijk gewend geraakt aan dingen die niet functioneren. Zaken als werkend internet, een kraan waar warm water uit komt, stabiel aanwezige electriciteit voor meer dan een uur, een daadwerkelijk drinkbare kop koffie, een geldautomaat die biljetten uitgeeft, een winkel of cafe dat wisselgeld heeft, een tv die er niet alleen hangt als decoratie, voelen inmiddels als een luxe en minder als een noodzaak.
Dat is bij thuiskomst ongetwijfeld al snel weer anders, want ons leven is er simpelweg anders.
Echter, de enige manier om het in de wondere wereld van India leuk te hebben, is denk ik door deze wereld te accepteren voor wat ie is en een 'go with the flow' mentaliteit te hanteren. En ondanks mijn stoffige kleren en haar als stro, is er niemand die daarover oordeelt. Dit is India, alles kan.

Next stop: Chandigarh.