Ik heb zo wa-wa-waanzinnig gedroomd

Met de griep nog in ons systeem komen we na 24 uur reizen rond 1 uur 's ochtends brak in Delhi aan. We wachten een uur in de rij voor de douane, worstelen een half uur met een ondoorgrondelijke geldautomaat, onderhandelen een acceptabele taxiprijs en begeven ons door nachtelijk maar bedrijvig Delhi naar ons hotel in Parhanj.

Onze kamer is vies en primitief, wat de standaard blijkt voor onze reis tot nu toe. Zodra je iets aanraakt, wil je direct je handen wassen. Lang leve de eigen lakenzak. Wc papier is nooit aanwezig, dus servetjes achterover drukken vormt bij elk restaurant of cafe bezoek een missie.

Sterk relativerend is het feit dat we op weg naar het hotel honderden mensen op stoepen en wegbermen hebben zien slapen, onbeschut van vuil, lawaai en dreiging. Riksjaw bestuurders slapen opgevouwen in hun fietskarren. Ons onderkomen kan hier worden beschouwd als luxe.

In twee dagen verkennen we te voet en per fiets- en motor riksjaw verschillende wijken en bezienswaardigheden in Delhi. Het verkeer is met geen andere plek in de wereld te vergelijken: een kolkende massa van auto's, riksjaws, fietsen, zwaar beladen handkarren, voetgangers en honden die zonder regels wild toeterend, bellend, roepend en blaffend door elkaar beweegt. Wild fluitende en armzwaaiende verkeersagenten lijken slechts een decoratieve functie te hebben. Ik heb de nodige chaos gezien in de wereld, maar nooit eerder van dit kaliber.

Delhi's attracties zijn van ondergeschikte impact aan de wereld om ons heen. Waar je ook kijkt, er voltrekt zich van alles en de kleur- en prikkelrijkheid is niet in woorden te vatten. Dat betreft niet alleen visuele indrukken, maar ook geuren, geluiden, het vuil, het zweet. Het is beleven met je hele 'zijn' en voelt als een waanzinnige droom.

Ik had verwacht dat als overweldigend te ervaren, maar merk dat opgeslokt worden in deze bizarre dimensie juist leidt tot loslaten van al het andere.
Terwijl onze straatarme, stokoude fietsriksjaw rijder zich de blubber trapt door de waanzin en de oorverdovende herrie van de stad, stompt hij met zijn arm in de lucht wild grijnzend en extatisch uitschreeuwend: 'Beautiful India! Beautiful India!'
Ik kan het niet meer en niet minder met hem eens zijn.

We reizen in een tweede klas treinwagon naar Amritsar. Na lang discussieren over wie wat waar, vinden we samen met vier langbaardige goedlachse sikhs een zithoekje voor onze 8 uur durende reis. Als de trein bij zonsopkomst Delhi uitrijdt zien we sloppenwijken en honderden mensen op blote voeten en in blote konten die direct naast het spoor zitten te plassen en te poepen. Peuters spelen in hun blootje in bergen vuilnis terwijl hun moeders plastic verzamelen. Twee dagen in India levert meer dan voldoende input om me weer volop bewust te zijn van ons bevoorrechte leven in Nederland.

8 uur lang trekt er in het gangpad van de overvolle trein een optocht van chai-verkopers, bedelaars, geld eisende travestieten (die middels handklaprituelen dreigen met een vloek en bijgelovige passagiers vele roepees aftroggelen) en muzikanten voorbij. De reis is bloedheet en oncomfortabel, maar geen moment saai.

In Amritsar bezoeken we de indrukwekkende Gouden Tempel, waar we liefkozend door wildvreemde sari-dragende vrouwen geknuffeld en in de wangen geknepen worden en door tientallen jongeren gesmeekt worden om  in hun selfies te figureren.

We reizen naar Wagha, waar India en Pakistan grenzen. Hier vindt dagelijks een grensritueel plaats, waarbij de grenswachten van beide landen op theatrale manier een krachtmeting verrichten door strijdposes aan te nemen en bij het nemen van hun passen de benen zo hoog mogelijk in de lucht te werpen. Het publiek juicht hen toe en wappert met Indiase en Pakistaanse vlaggen. Een mooi schouwspel.

We duiken met kritisch oog voor hygiene, maar vooral enthouiasme in de Indiase keuken. Dosa's, paratha's, dahls en curry's: elke maaltijd is een feest.

Van Amritsar vliegen we naar Srinagar in Kashmir, voor weer hele andere indrukken. India.. so far, so (very) good!