Walking in a Winter Wonderland

Met de bus reis ik naar Zakopane, een bergdorp dat 's winters dienst doet als winterwonderland en 's zomers als wandelwalhalla. Een ultieme verandering van omgeving.
Ik check in in een minuscuul prive-appartementje dat echter wel van alle gemakken voorzien is. Toeval maakt dat ik buren ben met het tourist information center. Makkelijker kan het leven van een toerist niet verlopen.

In 3 dagen tijd maak ik zo'n 70 wandelkilometers in en om het Tatra national park. Vanuit het stadje loop je zo de goed gemarkeerde wandelroutes op. Het wandelseizoen is pas net begonnen en de routes zijn hier op veel plekken  momenteel net druk genoeg om me als eenzame wandelaarster geen zorgen te hoeven maken, maar rustig genoeg om me alleen in de bergen te kunnen wanen.

Waar ik vooraf echter niet voldoende over na heb gedacht, is het feit dat de winter hier pas vrij recent op zijn retour is en veel paden - zonder goede materialen - nog onbegaanbaar zijn door sneeuw. Met de insteek less is more reis ik zo licht mogelijk en loop ik dus gewoon op mijn nikes.
Een beetje trial and error wandelen dus, waarbij ik nooit een concreet eindpunt weet te bereiken maar wel heel wat kilometers aan bergpaden ervaar, gepaard met veel zon, veel zuurstof en de heerlijke geur van naaldbomen.

Er gaat een volledig etmaal voorbij voordat ik tot de ontdekking kom dat het dorp ook een superdrukke winkel-en-kroegen straat heeft. Een apres-ski-achtig circus met vooral Poolse toeristen. Maar dat goedkope biertje op een terras in de zon aan het einde van een wandeldag is toch een fijne bonus.

Ik bezoek vanuit Zakopane het populaire bergmeer Morskie Oko, dat volgens mijn reisgids een fantastische bestemming is. Als ik bij aankomst de immense parkeerplaats vol tourbussen zie, heb ik direct spijt van dit bezoek. Om bij het meer te komen, moet eerst 10 kilometer te voet bergop worden afgelegd langs een oninspirerende (autovrije) asfaltweg. Een alternatief is om een paard en wagen te huren. Thanks but no thanks.
Ik deel de weg omhoog met luid schreeuwende schoolklassen en onfitte mensen die ondanks de warmte en het feit dat we op een asfaltweg lopen een uitrusting dragen alsof ze Mt Everest gaan bedwingen (natuurlijk inclusief de inmiddels niet meer uit het hikers-straatbeeld weg te denken, totaal zinloze, vervaarlijk in het rond zwiepende wandelstokken).

Ik ben voordat ik de tocht goed en wel ben aangevangen al zwaar ontmoedigd, maar een alternatief (als in: mijn plan wijzigen en een late wandeling elders starten) is er niet, omdat er in de middag onweer wordt verwacht.
Het enige dat ik kan bedenken om mijn dag en goede humeur te redden is om de massa te out-power-walken.
Ik zet een net-niet-rennen-tempo in, merkend dat de kinderen zich ongegeneerd en luid vergapen aan mijn getatoeerde en zich licht maniacaal voortbewegende verschijning.

Maar mijn fanatisme loont. Als een van de eersten arriveer ik bij het meer. De natuur nog in stille rust in mij opnemend, voordat de honderden mensen die ik heb ingehaald in drommen arriveren.

Vanaf het meer volg ik een route verder de bergen in
Ik ben alleen op het pad en inmiddels toch wel blij met mijn hervonden eenzaamheid. Maar mijn vorderingen brengen me op plekken met teveel sneeuw en ijs om met geen mens in zicht in mijn eentje risicos te nemen.
Als ik wil omkeren om de terugtocht aan te vangen, ontmoet ik parkranger die erop staat mij omhoog te loodsen naar een hoger gelegen meer. Net als bijna iedereen in deze regio, spreekt hij geen Engels. Desalniettemin blijft hij vol enthousiasme proberen om mij van alles uit te leggen, waarbij we communiceren met een combinatie van handen, voeten en geluiden en woorden uit het Pools en Engels die vooral tot miscommunicaties leiden.
Ik denk getuige te zijn geweest van een uiteenzetting over zwangere bergmarmotten die door off-piste-skiers aangereden/aangegleden worden? Maar het zou zomaar kunnen dat hij me eigenlijk de geologische ontstaansgeschiedenis van het Tatra gebergte probeerde uit te leggen.

Op mijn laatste dag in Zakopane ga ik bij het eerste daglicht op pad om het aan het eind van de ochtend voorspelde onweer voor te blijven. Ik ben alleen op de paden en ervaar ultieme rust. Ik houd van de bergen en besef dat ik dit soort gebieden eigenlijk toch weer wat vaker op zou moeten zoeken. Het brengt me zen en tevredenheid.

Maar Warschau wacht op me. Met mijn stramme spieren komt de 8 urige busrit naar de hoofdstad op zich ook wel op het juiste moment. En onderweg kan ik stiekem mijmeren over toekomstige bergbestemmingen