Reizen in een land dat nooit went

Lucknow legt een metro aan. Door de hele stad zijn - ogenschijnlijk at random - duizenden ondiepe kuilen gegraven. Het is nog niet te visualiseren hoe dit ooit tot een functionerend transportsysteem kan ontwikkelen.

Hutsebutsend door kuilen en stof banen we ons een weg naar het busstation.
We blijken echter naar het verkeerde station te zijn verwezen.

Betelnoot kauwende en rode fluimen uittuffende mannen discussieren waar de bus naar Allahabad dan wél vertrekt, terwijl taxi en rikshaw rijders non stop in ons oor om onze klandizie krijsen en een meute van bedelaars aan onze mouwen trekt.

Aangezien niemand in India er ooit in slaagt om een zinnig antwoord op zelfs de simpelste vragen te formuleren, trekken we ons eigen plan.
In een krioelende oorverdovend toeterende mierenhoop van auto's, bussen, rikshaws, fietsers, voetgangers en koeien banen we ons een weg naar het juiste busstation.
De non stop toeterende buschauffeur rijdt ons in 5 uur naar Allahabad, waar we uitstappen in een krioelende oorverdovend toeterende mierenhoop van verkeer die zich voortbeweegt in een permanent aanwezige zandwolk.

Een bijna hallucinatoire rikshaw rit voert ons urenlang door onbegaanbare steegjes, vergeefs zoekend naar budget accommodatie.

Hier kan geen kalmte oefening tegenop. Ik kan mijn ademhaling niet 'sturen' of mijn ledematen 'bewust ervaren'. Ik voel me visueel en auditief zwaar overprikkeld.
We zijn 2 dagen in India en ik fantaseer over een vlucht naar huis.

We bussen van Allahabad naar Varanasi. Hiermee verruilen we de meest stoffige stad die ik ooit bezocht heb voor de meest smerige stad die ik ooit bezocht heb. Qua lawaai kunnen ze concurreren.

In de smalle stegen van de wijken langs de Ganges leven mensen, koeien, honderden zwerfhonden, apen en geiten samen. Terwijl je om de koeienvlaaien en afvalhopen heen probeert te manoeuvreren, dien je continue alert te blijven dat je niet door één van de vele manisch door de steegjes crossende scooterrijders wordt geraakt.

Hoewel dit alles verre van rustgevend is, compenseren de indrukken in deze stad ruimschoots voor het gebrek aan comfort.

De lijkverbranding ceremonies aan de Ganges zijn uniek in hun soort. Terwijl overleden naasten publiekelijk in open vuren gecremeerd worden, scharrelen de koeien en honden dwars door de uitvaart rituelen heen en staan niet gerelateerde omstanders kletsend chai te drinken.

Op andere plekken baden mensen in de Ganges, de Sadhus wassen er hun lendedoeken, kammen er hun baarden en poetsen hun tanden in de rivier. Hoewel men bijzondere werking toeschrijft aan dit heilige water, is mijn westerse visie wat pessimistischer gezien het feit dat onder meer open riolen naar deze waadplaatsen leiden en de Ganges één van de meest vervuilde waterbronnen ter wereld is.

Varanasi is vol kleurrijke taferelen. Om 6.00u in de ochtend zijn er massale publieke lach-yoga sessies, waar jonge tot stokoude mensen aan deelnemen.
Mijn fototoestel maakt overuren. Dat van de Indiase toeristen ook: wij zijn met onze tatoeages favoriet foto materiaal en mensen staan letterlijk in de rij om ons te vragen of ze met ons mogen poseren.

Vanuit Varanasi vliegen we naar Ahmedabad. De luchthaven is een schoon en stil retraite en het is alsof er voor een paar uurtjes een pauzeknop is ingedrukt.

We zijn inmiddels 4 dagen in India. Ik kan beter accepteren wat er op me af komt en leef in het moment, open voor en nieuwsgierig naar de volgende impressies.