Pikeys en Pubfood in Zuid Engeland

Eerst even voorstellen: vriend Jason. 3 jaar geleden kwamen we met hem in contact tijdens een 3 daagse boottocht in Chili. Sindsdien ben ik met hem blijven emailen. Lang leve de moderne media.

Jason is een Engelsman, die direct opvalt in een groep en makkelijk de nodige (voor)oordelen op zou kunnen roepen. Vol tatoeages, een wat harde ‘wie doet me wat attitude’, druk, luid, aanwezig, grote mond. Maar ook: warm hart, die hard David Bowie fan, immense liefde voor honden. Een ongebonden persoon die zich het merendeel van de tijd rusteloos voelt en over de wereld zwerft op zoek naar mooie plekken, prikkels en avontuur. Vanuit elke uithoek van de wereld altijd trouw berichtjes sturend.

Zijn berichtgeving veranderde recent van toon, van beschouwend en met een knipoog klagend over wat hij allemaal zag en tegenkwam tijdens zijn reizen, naar zorgwekkend, toen hij – zoals meestal het geval is – solo-reizend ernstig ziek werd in het arme, tropische Frans Guyana en nergens de medische zorg kon krijgen die hij nodig had.
Zijn situatie verslechterde met de dag, wat maakte dat hij geheel in strijd met zijn karakter om hulp vroeg, me het mailadres van zijn beste vriend in Engeland gaf, zijn creditcard details mailde en me vroeg om zo snel mogelijk een vlucht voor hem naar huis te regelen. Contact met zijn vrienden leidde tot een reddingsplan en half maart lukte het tot ieders opluchting om het inmiddels doodzieke vogeltje Jason terug te halen naar Engelse bodem waar hij wel de medische aandacht geboden kreeg die hij nodig had en al snel behoorlijk opknapte.

De intensieve mailwisseling en de zorgen van de laatste tijd maakte dat ik hem graag weer eens met eigen ogen wilde zien. Er is veel bij te praten en daarbij vertelt hij me al jaren uit elke hoek van de wereld hoe veel hij van zijn stukje Engeland houdt.
6 dagen op visite dus om de plekken te zien waar hij met zoveel passie over praat. Een ander ingredient van het bezoek is een gedeelde liefde voor muziek, waarbij Jason de Bowie-discipel denkt mij in zijn kamp te kunnen binnenhalen.

Ik vlieg naar Gatwick, waar mijn duidelijk weer opgebloeide vriend me met open armen op staat te wachten. Vanaf dat moment is het eigenlijk alsof ik in een kermisattractie stap. Ik ga zitten, het karretje gaat dicht en ik hoef alleen maar om me heen te kijken, het avontuur voltrekt zich vanzelf.

Jason is zoals hij zelf zegt een ‘Pikey’ (zigeuner). Hij geeft niet om materiële dingen, heeft nauwelijks bezittingen behalve goede muziekapparatuur en een fiets. Hij heeft geen huis, geen baan (net terug van het reizen en financieel nog geen zorgen), geen concreet toekomstplan en op dit moment geen behoefte om hier iets aan te veranderen.

Hij is opgegroeid in een council estate (sociale woningbouw) in Westfield, Zuid Engeland. Een van de vele dicht bij elkaar liggende dorpjes in de zuidelijke kustomgeving. Hier groeide hij redelijk arm maar met veel vrijheid op en zijn herinneringen zijn levendig en gepassioneerd. Zijn jeugdvrienden wonen nog steeds in deze omgeving er is een lange gedeelde geschiedenis. Mensen kennen elkaar, er wordt geroddeld, onderhandeld, gesjoemeld, zaken gedaan, spullen wisselen gevraagd of ongevraagd van eigenaar maar bovenal staat men voor elkaar klaar.
Jason woont in bij zijn vriend Pud (bijnaam vanwege de zoete toetjes die hij eet en de vorm die zijn lichaam daardoor aanneemt), diens vriendin Teresa en zoontje Daniel. Hij heeft er een eigen kamer, wordt beschouwd als een geliefd familielid en wordt gekscherend ‘magpie’ genoemd (naar de stelende vogel, de ekster).
Voedsel wordt overal in huis verstopt omdat ieder elkaars eten op eet. Het gaat dan overigens vooral om koekjes, en elke denkbare soort chocolade die je kunt bedenken. Mijn indruk is dat men hier leeft van vlees, pasteitjes en chocolade. Fruit en groenten staan beduidend minder hoog op de populariteitslijst.

Dit is slechts een stukje beschouwing van de context, want ondertussen rolt het kermiskarretje door ‘the real Little Britain’.

Op vrijdag word ik meegetroond naar het hippe kustplaatsje Brighton, bekend om de ruimdenkendheid, populair onder mensen die niet wensen te conformeren aan conservatieve normen. Veel verschillende kledingstijlen, leuke winkeltjes, cafeetjes, veel tweedehands zaakjes, overal muziek, vriendelijk volk dat zich ontspannen en met grote frustratietolerantie door de straatjes manoeuvreert, strand, pier, boulevard. Een perfect daguitstapje.

De dagen erna zijn nog leuker. Afwisselend met de auto en de fiets toeren we door het glooiende landschap, langs plekken waar Jasons leven zich vroeger afspeelde en/of nu nog steeds doet. Hastings, Westfield, Bexhill, Rye, Battle, bossen, velden, weiden, planten en struiken in volle bloei. Aan plekken de we bezoeken zijn continue anekdotes gekoppeld uit het verleden en dingen die spelen in het heden.
Mensen met honden overal en Jason praat met iedereen, oud, jong, bekend, onbekend, gewillige gesprekspartner of niet. We brengen bezoekjes aan verschillende vrienden. Ik ontmoet de door anabolen opgepompte (maar zeer vriendelijke!) karate guru, aspirant hells angel en taxi chauffeur John en zijn pittige karate-chick Claire, de op een woonboot levende muzikant Ian die ons op de bank positioneert met een kop zwarte Engelse thee en ons spontaan zijn kunsten vertoont, en Jasons beste maatje Toze met wie ik druk heen en weer gemaild heb in de red-Jason-periode. Leuk om eindelijk gezichten bij namen te zien en iedereen is warm, hartelijke en doet wat ie kan om mij me thuis te laten voelen. Ik word een avond meegetroond naar de pub waar van top tot teen word opgenomen, de mannen platvloerse taal uitslaan, de vrouwen zich weinig charmant presenteren en de mensen letterlijk drinken tot ze omvallen. Ik spreek inmiddels een beetje ‘slang’ en hoewel ik qua drankconsumptie niet aanhaak weet ik me in het verbale geweld inmiddels aardig staande te houden. Zoals ik geleerd heb: het enige dat ik hoef te roepen als ik het even niet meer weet is ‘don’t be a cunt’ (dit is zeer grof, ik laat de vertaling achterwege). Vanuit de mond van een Hollands meisje klinkt dit hilarisch genoeg om de dronken mannen een kwartier aan het lachten te houden, dus een perfecte strategie.

Ik voel me non-stop onthaald als familie en keer op keer wordt me gevraagd mijn ticket om te boeken omdat mensen me allerlei dingen willen laten zien.
John en Claire nemen ons in de taxi mee naar Hever Castle, een charmant klein kasteeltje omringd door prachtige tuinen. Het weer is ons gunstig gezind, wat elk uitstapje natuurlijk net dat beetje extra sfeer geeft. Ik word volgestopt met Indiaas eten, middagmaaltijden in de sfeervolle pubs (goede kwaliteit voor bescheiden prijs), chocolade als ontbijt. Ik krijg karate trainingen in de tuin en elke activiteit wordt vergezeld van muziek muziek muziek. 6 dagen weg voelt als een vakantie van 2 weken en als ik vertrek heb ik uitnodigingen op zak om aan te sluiten bij allerhande activiteiten en wordt me dwingend verzocht snel terug te komen.

Pikeys en Pubfood hebben me weten te charmeren en vanuit deze omgeving zijn eindeloos veel uitstapjes te maken. Wat ik erg prettig heb ervaren is dat ik veel contact heb gehad met mensen met een verhaal, bijzondere personen, vaak een tikkeltje ruig, maar met alle respect voor mijn grenzen en mijn mening over zaken.
Het bezoek voelt als een onafgerond project omdat er zoveel dingen zijn (met betrekking tot muziek, levensvragen, reisplannen) die we hadden willen bespreken maar waar we niet aan toe zijn gekomen. Een retourvlucht naar Gatwick is niet duur en verdere kosten zijn er niet aan een bezoek verbonden. Om deze reden heb ik besloten eind juni nog een lang weekend terug te gaan, dit keer met maagtabletten en een prioriteitenlijst op zak.