Het leven van alledag

Vanuit Udaipur vliegen we via de luxe luchthaven van Bombay naar Hyderabad.
De terminal van Bombay wordt omringd door uitgestrekte sloppenwijken.
Ook in deze arme wijken brandt de Diwali verlichting uitbundig.

Diwali viert het licht dat het donker overwint, het goede dat het kwaad overwint en kennis welke onwetendheid overwint.

Op het centrale plein in de wijk Charminar, komt multicultureel en multi-religieus (hindu, moslim, farsi) samen om Diwali te beleven.

Consistent met mijn beeld van India, verloopt ook het vieren van Diwali compleet ongeorkestreerd. Er gaan bakken vuurwerk de lucht in, maar niet op een centrale tijd of plek.
De algehele sfeer is goed, maar een hoogtepunt blijft uit. Wel vliegen er een etmaal lang rotjes en vuurpijlen random in het rond, waar de riksja rijders na matig adequate risico afwegingen wild doorheen blijven slingeren.

Vanuit Hyderabad leidt onze route naar Visakhapatnam (afgekort als Vizag).
Dit is tot trots van de inwoners de één na schoonste stad van India.
Er is voor Indiase maatstaven inderdaad nauwelijks afval op straat (doordat er in tegenstelling tot in andere steden prullenbakken staan). Er is wat minder drukte en wat minder getoeter.
Verder is het wel gewoon India: gebouwen en de promenade zijn niet onderhouden en een schone stad is niet hetzelfde als algehele hygiëne.

De stad ligt - net als veel andere bestemmingen van deze reis - niet op de toeristische route en dat is ook hier goed te merken.
We zijn de enige westerse toeristen en worden continue nagestaard en gevraagd en ongevraagd gefotografeerd.
Engels wordt nauwelijks gesproken of begrepen en mensen reageren vooral met naar ons wijzen en het woord tattoo roepen.

Als we eten, worden we op minder dan armlengte afstand omringd door personeel en mede gasten die met open mond ons elke beweging volgen. In het verkeer ontstaan soms letterlijk opstoppingen door mensen die hun voertuig stoppen om te staren als we de straat oversteken.

Hoewel Vizag een populair retraite is onder mensen uit Noord India, heeft de stad ons niets te bieden.
Het idee hier 4 aangename dagen door te brengen bleek een misvatting. Bij gebrek aan uitwijkmogelijkheden moeten we echter onze tijd uitzitten totdat onze vlucht naar Chennai vertrekt.

Onze dagen vullen zich echter vanzelf met allerhande mislukte kleine missies en alledaagse onzinnigheid.

In India kun je geen haast hebben. Zodra mensen hier in een gemotoriseerd voertuig zitten gedragen ze zich als manische malloten.
Elke andere vorm van bewegen, handelen of denken voltrekt zich daarentegen hemeltergend traag.

Ik ben nog dagelijks verbouwereerd hoe absurd inefficiënt en niet effectief de simpelste alledaagse zaken verlopen.

Het kopen van een fles water en een pak biscuitjes kan zomaar een uur in beslag nemen.
Aangekomen bij de mini-markt zijn er vier beveiligers: twee voor mannen en twee voor vrouwen, want dit soort zaken verlopen in India strikt gescheiden.

De inhoud van onze tassen wordt op zijn elfendertigst gecontroleerd, waarna elke rits ondanks ons protest van een tie-wrap wordt voorzien.

Als we de wachttijd bij de kassa doorstaan hebben mogen wij eindelijk onze boodschappen betalen. Er is echter geen schaar of ander scherp voorwerp aanwezig om de tie-wrap door te knippen, waardoor we geen toegang hebben tot onze bundel voddige roepies.

De caissière overlegt in milde staat van paniek met de tasjes inpakker, die overlegt met zijn collega tasjes inpakker, die op zijn beurt verdwijnt om niet meer terug te komen.

Mensen in de almaar groeiende rij staan geduldig deze zeer complexe situatie te bediscussiëren, intussen foto's van ons makend.

Een schaar wordt niet gevonden, maar uiteindelijk knaagt één van de medewerkers vakkundig de tie-wrap door.

Als we de winkel verlaten moeten we nog langs de eindbazen. Twee beveiligers tellen de twee items uit ons tasje en vergelijken de produkten zorgvuldig met de op ons bonnetje vermelde zaken.
Dit neemt zoveel tijd in beslag dat we ons afvragen of ze eigenlijk wel kunnen lezen. Ons bonnetje krijgt een officiële stempel en paraaf en het feest wordt afgerond met een selfie.

Een bus- of treinkaartje kopen.
De bestemming en prijs van een riksja rit onderhandelen.
Te weten komen hoe laat een film in de bioscoop draait.
Niks is simpel.

Zo verlopen onze dagen met een mengeling van verveling, frustratie en verbijstering.
Hierbij moet wel  lgezegd worden dat op de meest onverwachte momenten ook immense vriendelijkheid, hartelijkheid en de puurste glimlachen ter wereld onze kant op komen.

Veder slapen we wat extra uurtjes, wassen we onze stoffige kleding en plannen we de laatste 10 dagen van deze reis.

Na een bezoek aan Chennai en Puducherry bezoeken we de Malediven, waarna we deze toer in Bombay afronden.
We hebben goede zin in deze laatste plekken.