The Cookie Trail

In India leeft een groot deel van de bevolking in schrijnende armoede. Dit betreft vooral slechte, onhygienische leefomstandigheden en gebrek aan toegang tot gezondheidszorg.
Ondanks de armoede is er doorgaans geen sprake van ondervoeding. In India is heel veel eten beschikbaar en veel tempels verstrekken gratis maaltijden.

Met de straathonden is het in dat opzicht slechter gesteld. Hoewel honden gedoogd worden is er vanuit de bevolking in het algemeen weinig empathie voor deze viervoeters.

Vanuit de overheid is voor zover zichtbaar geen  beleid om de straathondenpopulatie terug te dringen en als je een halve kilometer loopt kun je zomaar 100 honden passeren. Het merendeel is in slechte conditie als gevolg van uithongering, vervuild drinkwater of slecht genezende verwondingen na territoriale strijd.

Hoewel we weten niets aan deze situatie te kunnen veranderen, kunnen we wel proberen om zoveel mogelijk  honden voor één dag een gevulde maag en een aai te bezorgen.

Voor zo'n 6 eurocent koop je hier een rol biscuitjes. Voor 1 euro koop je dus letterlijk een tas vol koekjes.
Overal waar we komen reist de koekjesrugzak mee. Zo kunnen we elke dag voor tientallen honden toch iets heel kleins betekenen.

Het koekjesspoor brengt ons van Varanasi via Ahmedabad naar Jaipur.

Inmiddels is onze routine om voor 6.30u 's ochtends op pad te gaan en dan tijdens de eerste uren van de dag (als het nog niet te heet en nog niet te hectisch is) op verkenningstocht te gaan.
De hete drukke uren brengen we door in onze kamer of een restaurant, of reizend naar een volgende bestemming.
Eind van de middag doen we nog een bezoekje hier of daar en 's avonds gaan we doorgaans vroeg naar bed.

Ik dacht hiermee mijn prikkeltolerantie inmiddels effectief te doseren, maar onze aankomst in Jaipur is een reality check.

Over een paar dagen begint Diwali (Hindu/sikh/jain kerst en nieuwjaar in één). In anticipatie op deze belangrijkste dagen van het jaar is heel Jaipur en omstreken op de been om inkopen te doen en cadeaus te kopen.
Denk kerst-shop-drukte, maar dan onvoorstelbaar veel intenser.

We belanden in een onbeweeglijke massa van zwetende mensen, waar door elk minuscuul kiertje nog gemotoriseerd verkeer luid toeterend een weg probeert te banen. Iedereen duwt en trekt en ik heb het gevoel elk moment te kunnen exploderen.

Op mysterieuze wijze slagen we erin om uit de mensenmassa te raken. We laten ons door een klein rikshawmannetje met een stem als van een smurf die net een heliumballon heeft leeg gezogen naar het fort op de heuvel brengen. Zo zien we deze dag toch nog iets.

De volgende ochtend blijven we bij onze routine: we zijn voor dag en dauw aan de wandel en zien Jaipur wakker worden. Varkens scharrelen in het vuil van gisteren, mensen openen hun winkeltjes, kleine straatkraampjes prepareren ontbijtsnacks. Dat alles nog zonder mensenmassa en zonder getoeter: bij het opkomen van de zon zijn de roze straten van Jaipur één en al charme.
Ook de waanzinnige gevels, poorten en paleizen zijn nu bereikbaar en in alle rust te bezichtigen. De indrukken van deze ochtend wegen ruimschoots op tegen de stress van gisteren.

De volgende stop is Udaipur. Vanwege Diwali zijn de straten afgezet voor groter gemotoriseerd vervoer. Dag 1 van Diwali staat in het teken van reinigen van huis en lijf.
Zo gebeurt het dat we in India 2 dagen achtereen in schone, begaanbare, met sfeerlichtjes gedecoreerde straten lopen. Een onverwacht rustpunt in deze reis.

Inmiddels zijn we op weg naar de metropool Hyderabad. Op 7 november vindt het hoogtepunt van Diwali plaats, met feestelijke vieringen en naar het schijnt heel veel vuurwerk.
Dit belooft wederom veel hectiek, maar ik vertrouw erop dat dit ook nu weer onvergetelijke indrukken met zich mee zal brengen.