On the road to nowhere

Hoewel de grens tussen Costa Rica en Panama bekend staat als hectisch en er recent onrusten zijn geweest, banen wij ons moeitelozer dan aan elke andere grenspost tot nog toe een weg het laatste land van Midden-Amerika in.

Zonder dat we het beseffen is de klok bij het overgaan van de grens een uur vooruit gegaan, waardoor tegen de tijd dat we in Boquete arriveren alle deuren hermetisch afgesloten zijn. Na een moeizame zoektocht met veel kloppen, schreeuwen en onschuldige mensen uit hun slaap ontwaken lukt het gelukkig om een slaapplek te vinden in deze relatief koele en onwaarschijnlijk bloemrijke omgeving.

Na een aantal nachten in Boquete besluiten we na wat wikken en wegen om naar de zeer populaire eilandengroep Bocas del Toro te gaan. Vooral omdat het toch wel een must-see schijnt te zijn, maar met angst voor regen en teveel nadruk op ‘partyvibes’.

Niet geheel tot mijn teleurstelling besluit het lot anders omdat er letterlijk busladingen mensen staan te wachten op een bus die volgens het schema maar één keer per uur gaat en in de praktijk zelfs helemaal niet lijkt te komen opdagen.
Ienemienemutte, we nemen lukraak de eerste bus die in de richting van Panama stad rijdt en belanden voor een aantal nachten in el Valle. Opnieuw een mooie omgeving, maar er is geen informatie beschikbaar over waar te gaan en staan, wat maakt dat we er jammer genoeg weinig kunnen ondernemen. We vervolgen onze weg naar Panama stad, naar het schijnt de meest moderne stad van Centraal Amerika.

De eerste indruk is echter een behoorlijke schok. De meeste accommodatie bevindt zich in Casco Viejo, de oudste wijk van Panama stad, gelegen op een schiereiland. Het puntje van het schiereiland is de stads toeristische troefkaart, maar oogt armoedig en vervallen. Het is er bloedverzengend heet, het vuilnis lijkt al weken niet opgehaald en het gebied wordt gerenoveerd waardoor veel straten opgebroken zijn en gebouwen in de steigers staan. Het toeristische stukje Casco Viejo wordt zwaar bewaakt door politie om het veilig te houden, want wordt omgeven door sloppenwijken die als gevaarlijk bekend staan en een no-go gebied. Om naar het centrum te komen ben je echter genoodzaakt deze zone te doorkruisen, waardoor de wijk in of uit reizen eigenlijk alleen maar veilig is per taxi.

Er is meer vraag naar dan aanbod van accommodatie en we belanden na heel veel ‘no hay’s’ in een hotel in deze niet-zo-veilige zone. Het pand doet denken dat we op de filmset van ‘the Shining’ zijn beland: piepende deuren die niet op slot gaan, vlekkerige muren, oranje jaren ’60 meubels in de lounge, lampen die flikkeren, matrassen die doorzakken, traag draaiende halfvergane ventilatoren die de klamme hitte met geen mogelijkheid kunnen verdrijven en om het af te maken een psychedelisch tapijt dat een gevaarscriterium zou vormen voor elk stel prikkelgevoelige hersenen.
Welcome to Panama City!

De volgende dag vinden we een degelijker slaapplek en nadere verkenning van de stad doet mijn kokervisie wat verbreden. Panama City is een stad van contrasten.
Als je door de renovatiewerkzaamheden heen kijkt, kun je zien dat Casco Viejo een wijk is met potentie. 100 jaar geleden nog volledig opgetrokken uit hout, inmiddels meer modern maar nog steeds klassieke (koloniale) gebouwen. Het wordt wel vergeleken met Havana. Anders dan in de rijke zakendistricten speelt hier zich nog het leven af zoals het altijd is geweest. Overal mensen die in de deuropeningen van hun armoedige huizen zitten, mannetjes die kansspelen doen in de steegjes, een geïmproviseerd buitenbioscoopje op het smoezelige plein: een stokoude tv, wat halfvergane plastic stoeltjes ervoor, bezet door een handvol oude mannetjes die er elke avond half slapend de telenovelas (soaps) kijken.
Het moderne Panama City daarentegen is vol hypermoderne architectuur. De meest prachtige gebouwen en luxe shoppingmalls. Het heeft wat tijd nodig, maar hoe meer ik de stad leer kennen, hoe meer ik haar kan waarderen.

Alles moet hier in een rustig tempo, vanwege de warmte. ’s Ochtends vroeg erop uit, ’s middags even vluchten van de hitte en dan eind van de dag nog wat ondernemen. Wat doe je zoal in Panama stad: winkelen in de luxe mall om wat afgeragde kledingstukken te vervangen door schone, vlekkeloze, fris ruikende nieuwe items.
De meest luxe sportschool bezoeken en jezelf na uitgebreid onderhandelen ‘cortesia para los extranjeros por favor?’ gratis entree verschaffen.
Een masochistische hardloopetappe doen over de Cinta Costera promenade. Ernstige oververhitting, maar hardlopen in een stad geeft me altijd het bevredigende gevoel dat ik tijdelijk een beetje deel uitmaak van de samenleving.
Natuurlijk het Panama kanaal bezoeken. Een absoluut meesterlijk staaltje techniek en het aanschouwen meer dan waard.
Toekans spotten in het nationale park nabij de stad. En simpele bezigheden als met een fototoestel rondlopen door de oude wijk, een aantal keer per dag op en neer slenteren naar de supermarkt om een salade bij elkaar te scharrelen, kleren wassen (was onbetaalbaar in Costa Rica, maar hier dan weer heel goedkoop), voetbal kijken en nog even internetten voordat de verbinding tijdelijk wordt verbroken.

Ik merk dat ik na 6 maanden indrukken absorberen en nooit langer dan een paar dagen op één plek verblijven, toe ben aan een korte Backpack-Break. Om die reden heb ik besloten voor een week of twee een wat rustiger plek op te zoeken waar het wat koeler is, om me te verdiepen in mijn leesboek en Spaanse aantekeningen en even van de radar te verdwijnen. Een goede manier om weer wat extra energie op te doen en me voor te bereiden op een pittig stukje reizen dat komen gaat: een vlucht Venezuela in en van daaruit door Brits-Guyana naar Suriname.

De komende weken zal ik niet bereikbaar zijn via internet. GEEN BERICHT IS GOED BERICHT!
Waarschijnlijk een volgende update vanuit Venezuela!

Liefs,
Ramona