Snorkelen voor gevorderden
Door: Auke
22 November 2011 | Solomon Eilanden, Honiara
Ben ik toch weer in de ‘getallen valkuil’ getrapt. Tijd en afstand is hier niet zo belangrijk als in de (stressvolle) westerse wereld. Als je vraagt hoe ver iets is en hoe lang het duurt om er te komen, krijg je een willekeurig getal, meestal tussen de 1 en de 10. 1 betekent dan zoiets als: ik vermoed dat het niet ver is/lang duurt. In Gizo om half 7 ’s ochtends aankomend bij de boot krijg ik te horen dat de Express boot niet gaat en dat de langzame boot niet om 7 uur, maar om 9 uur vertrekt. Reden: een groep studenten is onderweg en wil graag mee. Slechte timing van die studenten, natuurlijk, maar de gouverneur beveelt dat de boot wacht. Dus maar wat rondwandelen, ontbijten, internetten en om 9 uur weer terug naar de boot. Op de boot nog een uurtje wachten en om 10 uur maar eens vragen wat de verwachting is. Elf uur vertrekken we. Mooi kan ik nog even naar de markt, die pak ‘m beet 150 meter verderop is. Ik reken mijn bananenboom (bananen gaan hier niet per stuk of per kilo, maar met enorme trossen voor bijna niks) en cutnuts (noten die je moet open hakken, vandaar de naam) af en draai mij om.Ik zie dus serieus de boot los van de kade; twee (!) minuten nadat ik gevraagd heb hoe laat de boot ging! Op mijn flip flops en de bananenboom onder mijn arm trek ik een sprint (het moet een leuk plaatje zijn geweest, maar helaas geen foto) en gelukkig wordt de boot gestopt en word ik met een klein bootje aan boord gebracht. Wat de goede man waarschijnlijk bedoelde te zeggen is: 11 uur = 1 uur vanaf nu = ik vermoed heel snel. Misschien maak ik mij de eiland mentaliteit nog meester, maar ik vrees dat ik teveel westerling ben en blijf.
De laatste twee dagen op Gizo lekker uitgepakt met eten, bier, veel snorkelen en decadent in een resort op een dek 100 meter uit de kust in een hangmat liggen. Nog één hele mooie snorkel ervaring als ik in de diepte wat beweging waarneem en mij afvraag waar ik naar aan het kijken ben. Een schildpad? Nee, het zijn 3 cuttlefish (volgens mij pijlstaart inktvis in het Nederlands). Van die jongens van een centimeter of 50 die van kleur veranderen als ze boven een ander stuk koraal hangen. Ze storen zich totaal niet aan mij en ik hang zeker een half uur boven ze en soms zijn ze nog geen 2 meter van mij vandaan. Eigenlijk een veel mooiere ervaring dan de haaien, dolfijnen en roggen die ik heb gezien. Ook supermooi (en vergeef de Engelse namen, maar ik weet de Nederlandse namen gewoon niet) zijn de batfish, butterflyfish, Picassofish, triggerfish, boxfish. Altijd leuk zijn de territoriale anemoonvissen (Nemo’s).
Op het eiland Matikuri in de Marovo lagune gaat dit eigenlijk alleen maar verder, het relaxen, eindeloos snorkelen, kayakken, veel lezen (twee pillen geslecht) en een close encounter met een black tip (rifhaai van ongeveer 1,5 meter). Ik had er al meer gezien, maar nog nooit één zo dichtbij. Deze kwam tot op 1 meter, maar ze zijn ongevaarlijk en makkelijk weg te jagen door geluid te maken. En alles is lekker voorspelbaar: ’s ochtends mooi, tussen de middag regen en ’s avonds mooi en alles is 30 graden; het zeewater, de buitentemperatuur en het regenwater. Bijna iedere ochtend stap ik vanaf mijn privédek mijn aquarium in, waar ik al een band begin op te bouwen met de vissengemeenschap. Wat gaaf is ‘s avonds, afgezien van de sterrenhemels en altijd weerlicht in de verte, is oplichtende algen. Deze lichten op bij beweging, dus de vissen lichten op als ze zwemmen!
Afijn, mijn wereldje is lekker klein op dit moment, dus ik besluit op de één na laatste dag van mijn verblijf op Matikuri om om het eiland (500 meter lang) heen te snorkelen. Ik kijk vooral naar beneden en weinig naar voren en botst plotseling tegen een boomstam aan. Met mijn rechterhand wil ik en mijn hoofd beschermen en de boomstam wegduwen, maar dan gaat het ineens snel: een hoop gespartel en iets ‘hapt’ naar mijn hoofd. Ik besef dat ik word aangevallen en omdat het maar een meter diep is, sta ik op. Die boomstam waar ik tegen aan gesnorkeld ben, was een krokodil, die door de ‘aanvaring’ zo schrikt dat hij niet weet hoe snel hij weg moet komen. Ik werd dus niet aangevallen, maar werd door de nagels van de krokodil in mijn hoofd en hand geraakt. Zo snel als mogelijk terug naar de lodge (toch maar over land) om de schade op te nemen. Ik heb vreselijk veel geluk gehad, dat de krokodil als reactie vluchten en niet aanvallen had en dus kom ik er met een paar flinke nagelafdrukken van af: 5 in mijn voorhoofd, 2 in mijn achterhoofd, 3 in mijn hand en 1 in mijn vinger. Bovendien zijn mijn hand en pols gekneusd door de kracht van de afzetten. Pas nu krijg ik alle krokodillen verhalen te horen en er blijken er dus veel te zitten, vooral in de Marovo Lagune, die rijk is aan mangrove. Een eerdere waarschuwing had wellicht handig geweest! Mijn les is in elk geval geleerd en ik vertrouw er maar niet teveel op dat een volgende aanvaring dezelfde uitkomst heeft.
Na deze ervaring, het snorkelen maar even gestopt en weer terug naar Honiara. Weer met een langzame boot, want de Express is nog steeds uit de vaart. Langzaam betekent dus dat we er 22 uur over doen, daar waar de Express er 7 uur over doet. Met een prachtige zonsondergang boven de lagune, een donderend onweer ’s nachts, waardoor we met man en macht m.b.v. geïmproviseerde zeilen de boel droog proberen te houden en een uitbundig gezelschap dolfijnen in de ochtend, wordt de boottocht omlijnd. Wat de volgende bestemmingen zijn, weet ik nog niet. Daar ga ik nu eens rustig over nadenken, maar het zou leuk zijn om wat meer van de Solomon Islanders en hun cultuur te weten te komen.
De laatste twee dagen op Gizo lekker uitgepakt met eten, bier, veel snorkelen en decadent in een resort op een dek 100 meter uit de kust in een hangmat liggen. Nog één hele mooie snorkel ervaring als ik in de diepte wat beweging waarneem en mij afvraag waar ik naar aan het kijken ben. Een schildpad? Nee, het zijn 3 cuttlefish (volgens mij pijlstaart inktvis in het Nederlands). Van die jongens van een centimeter of 50 die van kleur veranderen als ze boven een ander stuk koraal hangen. Ze storen zich totaal niet aan mij en ik hang zeker een half uur boven ze en soms zijn ze nog geen 2 meter van mij vandaan. Eigenlijk een veel mooiere ervaring dan de haaien, dolfijnen en roggen die ik heb gezien. Ook supermooi (en vergeef de Engelse namen, maar ik weet de Nederlandse namen gewoon niet) zijn de batfish, butterflyfish, Picassofish, triggerfish, boxfish. Altijd leuk zijn de territoriale anemoonvissen (Nemo’s).
Op het eiland Matikuri in de Marovo lagune gaat dit eigenlijk alleen maar verder, het relaxen, eindeloos snorkelen, kayakken, veel lezen (twee pillen geslecht) en een close encounter met een black tip (rifhaai van ongeveer 1,5 meter). Ik had er al meer gezien, maar nog nooit één zo dichtbij. Deze kwam tot op 1 meter, maar ze zijn ongevaarlijk en makkelijk weg te jagen door geluid te maken. En alles is lekker voorspelbaar: ’s ochtends mooi, tussen de middag regen en ’s avonds mooi en alles is 30 graden; het zeewater, de buitentemperatuur en het regenwater. Bijna iedere ochtend stap ik vanaf mijn privédek mijn aquarium in, waar ik al een band begin op te bouwen met de vissengemeenschap. Wat gaaf is ‘s avonds, afgezien van de sterrenhemels en altijd weerlicht in de verte, is oplichtende algen. Deze lichten op bij beweging, dus de vissen lichten op als ze zwemmen!
Afijn, mijn wereldje is lekker klein op dit moment, dus ik besluit op de één na laatste dag van mijn verblijf op Matikuri om om het eiland (500 meter lang) heen te snorkelen. Ik kijk vooral naar beneden en weinig naar voren en botst plotseling tegen een boomstam aan. Met mijn rechterhand wil ik en mijn hoofd beschermen en de boomstam wegduwen, maar dan gaat het ineens snel: een hoop gespartel en iets ‘hapt’ naar mijn hoofd. Ik besef dat ik word aangevallen en omdat het maar een meter diep is, sta ik op. Die boomstam waar ik tegen aan gesnorkeld ben, was een krokodil, die door de ‘aanvaring’ zo schrikt dat hij niet weet hoe snel hij weg moet komen. Ik werd dus niet aangevallen, maar werd door de nagels van de krokodil in mijn hoofd en hand geraakt. Zo snel als mogelijk terug naar de lodge (toch maar over land) om de schade op te nemen. Ik heb vreselijk veel geluk gehad, dat de krokodil als reactie vluchten en niet aanvallen had en dus kom ik er met een paar flinke nagelafdrukken van af: 5 in mijn voorhoofd, 2 in mijn achterhoofd, 3 in mijn hand en 1 in mijn vinger. Bovendien zijn mijn hand en pols gekneusd door de kracht van de afzetten. Pas nu krijg ik alle krokodillen verhalen te horen en er blijken er dus veel te zitten, vooral in de Marovo Lagune, die rijk is aan mangrove. Een eerdere waarschuwing had wellicht handig geweest! Mijn les is in elk geval geleerd en ik vertrouw er maar niet teveel op dat een volgende aanvaring dezelfde uitkomst heeft.
Na deze ervaring, het snorkelen maar even gestopt en weer terug naar Honiara. Weer met een langzame boot, want de Express is nog steeds uit de vaart. Langzaam betekent dus dat we er 22 uur over doen, daar waar de Express er 7 uur over doet. Met een prachtige zonsondergang boven de lagune, een donderend onweer ’s nachts, waardoor we met man en macht m.b.v. geïmproviseerde zeilen de boel droog proberen te houden en een uitbundig gezelschap dolfijnen in de ochtend, wordt de boottocht omlijnd. Wat de volgende bestemmingen zijn, weet ik nog niet. Daar ga ik nu eens rustig over nadenken, maar het zou leuk zijn om wat meer van de Solomon Islanders en hun cultuur te weten te komen.
-
22 November 2011 - 21:38
Cees En Ellij B:
Jeetje Auke, jij hebt echt heel veel geluk
gehad, achteraf erg geschrokken nemen
wij aan. Dit avontuur zal je nog lang bij
blijven. Voorzichtig aan he, de rest van je reis. -
22 November 2011 - 21:38
Eva:
Mijn hemel, wat een geluk dat je met een 'vlucht' en niet 'vecht' krokodil in aanvaring kwam. Maar het worden vast stoere littekens! -
22 November 2011 - 22:51
Ralph:
Nou Auk,
kun je toch de rest van je leven vertellen dat je een ware krokodilworstelaar bent. 1 encounter en als overwinnaar uit de strijd. Gelukkig maar
Behalve die krok klinkt het wel prachtig! Nu nog een beetje cultuur snuiven dan maar en dan zien we je snel weer in Delft (maandje nog maar)
Geniet er nog maar even van. -
23 November 2011 - 00:08
Gerrie:
Ik wil eigenlijk heel graag geloven dat je dat verhaal van die krokodil verzonnen hebt om je verhaal een beetje op te leuken. Nou, maak je geen zorgen.... we lezen het óók als je verslag minder spannend is hoor! :-)
Die spurt op je flip-flops met een bananenboom onder je arm, daar had ik graag een foto van gezien, maar ook zonder zie ik het plaatje voor me!
Geniet nog even zonder enge belevenissen van de Solomon eilanden voordat de oversteek naar Australie wordt gemaakt! -
23 November 2011 - 10:20
Tilly:
Jeetje Auke,
wat een mazzel heb jij gehad zeg.... niet te bedenken dat het anders had kunnen aflopen!
Jeremy liet me je foto's zien op facebook, behoorlijk gehavende schedel man! Hopelijk houd je er niets aan over (ja hooguit een littekentje hier en daar, maar da's voor later voor bij de verhalen).
Hopelijk waarschuwen ze je de volgende keer wat eerder.
Nu weer verder genieten en relax en enjoy.
Met lieve groeten van Tilly (en Jeremy) -
23 November 2011 - 16:12
Jolien:
Lekker dan! Doe jij niet van die enge dingen ja, ik krijg er een hartverzakking van!
Ik dacht eerst dat je ging schrijven dat je toch nog verdwaalde gedurende die 500 m en dat je door het lokale rescueteam de volgende dag werd gevonden of zoiets dergelijks, maar 'gelukkig' was het 'maar' een geschrokken krokodil..pfff.
De rest klinkt gelukkig wel goed (relaxen en veilig). -
23 November 2011 - 17:03
Ramona:
Auke Irwin. Een toevoeging aan je lijstje van bizarre ervaringen. Ik heb besloten de competitie niet met je aan te gaan en het te houden bij de sportschool in Mexico City. Het ergste dat me daar kan overkomen is van de hardloopband afgeknikkerd worden omdat ik in schokkend slechte conditie ben. En nu - por favor - nog een paar rustige weken zodat je in één stuk thuis komt en kerst kunt vieren! -
23 November 2011 - 17:16
Marion:
wat een verhaal, wij willen in de Filipijnen veel gaan snorkelen, maar ik weet nu waarnaar ik eerst moet informeren. De zin "zitten hier krokodillen?" moet je in elke taal beheersen. Veel plezier verder! -
23 November 2011 - 19:20
Gerda:
Oh, broertje toch!! Wat een schrik! Hou je maar lekker rustig! Je hebt nu de schrik te pakken en gelukkig een mooi verhaal ipv iets ernstigs! De boottocht klinkt geweldig en lekker ontspannen, even iets om bij te komen! Heel thuis komen hè?
Knuffel van Gerda
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
