Give me some Sugar!

... schreeuwen mijn benen.

Hoewel de Kepler Track bijzonder mooi was, vonden we de inspanning niet voldoende bevredigend. We hebben het gevoel onszelf niet echt te hebben uitgedaagd.
Want als er niet minimaal 1 keer door je hoofd is geflitst 'waarom doe ik dit?', heb je je grenzen toch nog niet echt verkend?

Om deze reden besluiten we ons tempo een tandje op te schroeven. We passen ons wandelplan voor de Routeburn aan: in plaats van in 3 dagen, besluiten we in 2 dagen te lopen en we voegen er de 3-daagse Greenstone Track aan toe.
We vinden het wel een uitdaging om deze 2 tochten in 3 dagen te lopen.
Ook verzwaren we onze tassen. Niet voor de lol, maar omdat we willen kamperen (de Routeburn hutten vinden we te duur en kamperen is veel goedkoper). Een extra 'handicap' dus.

Hoe zwaarder je tas en hoe meer klimmen, hoe meer energie je verbruikt. Het is ongelooflijk hoeveel eten je lichaam nodig heeft, wanneer je met een zware tas een berg op wilt. Er ontstaat eigenlijk een beetje een vicieuze cirkel: hard werken, dus veel eten nodig = zware rugzak = extra hard werken = meer eten nodig.
Zout en suiker zijn nauwelijks aan te slepen. Om een indruk te geven - in 3 dagen eten we: voor vertrek een stevig ontbijt, en ochtendmaaltijden onderweg bestaan uit weetbix en poedermelk. We doen niet aan lunch. Je neemt nu eenmaal geen picknick mand mee de berg op en vaak zijn de omstandigheden niet geschikt om lang te stoppen. Wel snacken we de hele dag door (per persoon in 3 dagen een halve kilo chocola (ik vind het nauwelijks lekker meer!), 9 energierepen en +/- 300 gram noten). Avondeten bestaat uit een stevige pastamaaltijd met vierkazensaus, mais en salami. Veel mensen lopen met gevriesdroogd voedsel rond, maar daarvoor zijn we te verwend. Na een lange dag lopen moet je jezelf belonen. Dan maar een kilo meer in de tas!

Maar die tas is dus wel topzwaar. En het stijgen op dag 1 van de Routeburn Track verloopt minder geleidelijk dan ons kaartje - dat niet op schaal blijkt te zijn - doet lijken. Tijdens het beklimmen van de steile helling moet ik denken aan het concept van de spelshow waarbij mensen aan een elastiek vast zitten en een muurtje moeten aantikken. Het voelt continue alsof een onzichtbare kracht me tegenwerkt.
Maar... stap voor stap komen we vooruit! Na 2 uur zijn we bij de eerste hut. Waar we niet zullen overnachten, want we hebben besloten in een keer naar Lake Mackenzie te lopen. Vooruit met de geit!
Het weer is prachtig, dus bij Harris Saddle hebben we geen excuus om het zij-uitstapje naar Conical Hill over te slaan. 250 meter extra klimmen, maar wel zonder tassen, dus even een verademing. En de uitzichten.. onbetaalbaar!
Na Conical Hill hangen we de tassen weer op een ploeteren we voort naar Lake Mackenzie, waar we om 17.00u arriveren en ons tentje opzetten op de prachtig gelegen camping.

Als 's avonds onze campingpas door de ranger wordt gecheckt, vertellen we hem over ons plan om morgen naar de Mid-Greenstone Hut (op de aan de Routeburn grenzende Greenstone Track) te wandelen. De Ranger vertelt ons dat deze hut niet meer open is voor publiek. Ahum.. ons wandelboek, dat inmiddels 5 jaar oud is, blijkt niet meer up to date.
Er blijkt inmiddels een nieuwe hut te zijn gebouwd, maar deze ligt 5 kilometer verder van ons startpunt verwijderd dan de oude hut. We hadden uitgerekend dat we 25 kilometer zouden moeten wandelen op dag 2. Dat wordt nu ruim 30 kilometer. Over uitdaging niet te klagen, we hebben een heeele lange wandeldag voor de boeg!
We besluiten op tijd te vertrekken en zetten dus de wekker.
Met zware bepakking, over rotsige paden, boomwortels, door modder en door bergen en dalen, lopen we gemiddeld niet meer dan 4 kilometer per uur. 30 kilometer gedeeld door 4 is... bijna 8 uur stevig wandelen.
Uiteindelijk zijn we van 8.00u tot 17.00u onderweg (een hele werkdag dus), met halverwege een uur pauze in de McKellar Hut.
De eerste helft van de dag verloopt soepel, maar naarmate de uren vorderen worden onze benen moeier, onze schouders beurser en onze voeten pijnlijker. De laatste kilometers zijn echt ploeteren en leggen we af op wilskracht, maar de rondrennende herten en de nieuwsgierige roodborstjes die ons volgen en op hooguit een halve meter van ons rondvliegen houden ons aardig op de been. En als we de Greenstone Hut uiteindelijk bereiken zijn we heel, heel, heel tevreden. We zijn trots op elkaar (ik ben trots op Auke maar nog iets meer op mezelf, haha!).

Ter relativering: in de hut ontmoeten we de Amerikaanse Jacob, die van het uiterste Zuiden (Bluff) naar het uiterste Noorden (Cape Reinga) van Nieuw Zeeland aan het wandelen is. Petje af!!

Zodra we ons bed aanraken is het 'all systems down'. We vallen in een comateuze slaap, om pas 10 uur later wakker te worden. Het is nog slechts 11 kilometer naar het eindpunt van de track, maar we voelen dat we onze reserves de afgelopen dagen aardig hebben op verbruikt.
In het Engels heeft men het spreekwoord 'to make a mountain out of a molehill'. Elk heuveltje lijkt voor ons een hoge berg en de laatste 3 wandeluren zijn misschien wel de zwaarste van de tocht.
Na dagen als dit is het zowaar inspirerend om een parkeerplaats te zien en bij Greenstone Carpark stappen we tevreden in de bus. Klaar voor een dagje relaxen in Wanaka.... Of zullen we morgen toch nog even Mt. Roy beklimmen? Maar eens kijken hoe we wakker worden.

Voor de komende weken hebben we ons plan maar weer eens drastisch omgegooid. Heerlijk.. die flexibiliteit.
We waren van plan naar Stewart Island te gaan, maar hebben besloten deze trip te cancelen. Het wordt ons anders teveel gehaast en teveel geregel. Volgend bezoek aan Nieuw Zeeland moeten we er maar heen :)
We hebben het wandelrimte zo te pakken, dat we deze activiteit nog even voort willen zetten. Als het weer mee zit, gaan we ons vermaken bij Mt. Cook en ook Nelson Lakes National Park willen we toch nog heel graag zien voordat we het zuidereiland verlaten.
Maar eerst een ontmoeting met pa, ma, Cees en El in Queenstown!

Liefs
Ramona en Auke

PS:
- Lara nog gefeliciteerd met je verjaardag!
- Bart idem!