Proeve van bekwaamheid

Vanuit Bishkek reizen we overland naar Almaty in Kazahkstan. De rit en grensovergang verlopen moeiteloos en we hebben bij aankomst nog een middag om ons onder te dompelen in dit nieuwe land.

Almaty is een aangename stad zonder noemenswaardige bezienswaardigheden. We lummelen er anderhalve dag rond, waarbij we continue verdwalen vanwege vreemde straatnaam-aanduidingen, maar op die manier veel van de stad zien.

Onze route leidt vervolgens naar Astana in het noorden.

Astana was tot voor kort een nietszeggend stadje van gemiddeld formaat met de naam Akmola, totdat president Nazarbaev het in 1994 tot ieders complete verrassing als toekomstige hoofdstad van het land uitriep.
In 1997 verving Akmola de stad Almaty als hoofdstad van Kazakhstan en kreeg de nieuwe naam Astana (wat - zeer creatief bedacht - hoofdstad betekent).

Het provinciestadje heeft sindsdien de vorm aangenomen van een groots en ambitieus nieuwbouw project, waarbij architecten uit de hele wereld hun creativiteit kunnen uitleven in het ontwerpen van blinkende futuristische bouwwerken en shopping malls.
Een soort van Dubai op de steppe.

Passend bij deze prestigedrang organiseert Astana dit jaar de wereld Expo met als thema 'duurzame energie'. De bewoners zijn er volledig van in de ban en als je in Kazakhstan bent kan het je onmogelijk ontgaan dat er een evenement van formaat gaande is.

Ondanks de grootse aankondigingen, is de Expo op internationaal vlak vrij primitief gefaciliteerd. Het openbaar vervoer en de bewegwijzering in Astana zijn volstrekt onbegrijpelijk, niemand beheerst de Engelse taal (ook niet in de 'tourist information') en als je geen Cyrillisch kunt lezen ben je erg ver van huis.
De stad is weliswaar zeer modern, maar de mentaliteit nog meer passend bij het voormalig provinciaals steppestadje.

Dit is overigens in heel Kazakhstan het geval. We zijn volledig op onszelf aangewezen in een ondoorgrondelijk functionerende wereld en het vormt in praktisch opzicht het meest uitdagende land waar we ooit gereisd hebben.
We zien nauwelijks westerse toeristen. De mensen beschouwen ons als curiositeit en in bussen en op straat worden worden continue benaderd met de vraag waar we vandaan komen en of we naar de expo gaan. Deze vragen worden via google translate op ons afgevuurd, de miscommunicaties zijn talloos en de korte gesprekken vaak hilarisch van aard. Elk woordje Russisch dat ik inmiddels herken of kan produceren is goud waard.

Na de indrukwekkend vorm gegeven Expo bezocht te hebben, besluiten we een trip de stad uit te maken naar het populaire nabij gelegen meer Burabay.

Een rit van 3 uur brengt ons in een dorpje met als hoogtepunten: wegwerkzaamheden, stof, pluis, muggen en een minuscuul lijntje zand langs een meer met wat gammele waterfietsen.
We doen wat de Kazahks doen: pullen bier achterover slaan en shashlick eten. De zeer populaire luidruchtige Russisch-talige karaoke sessies laten we aan ons voorbij gaan.

Een ingewikkelde aaneenschakeling van etappes per bus, vliegtuig, bus, metro, bus en taxi brengen ons in 12 uur reizen terug in Bishkek. We kloppen onszelf op de borst om onze regel-, speur- en improvisatie-kunsten. Deze reis vormde een soort proeve van reis-bekwaamheid en voltrok zich bepaald niet vanzelf.

Bishkek voelt bij terugkomst heerlijk klein, rustig en vertrouwd en een laatste uitstapje de bergen in toont ons opnieuw de pracht van het Kyrgyzisch landschap.

We zijn nog niet uitgekeken in Centraal Azie en ik ben al een beetje aan het puzzelen wat voor route Uzbekistan, Turkmenistan en Tajikistan op een haalbare wijze met elkaar zou kunnen verbinden en welke visumperikelen hiervoor doorlopen moeten worden.
Wordt vervolgd?