Kyrgyzstan waar ligt dat dan

We hebben een ticket naar Bishkek, hebben geen flauw idee wat we er gaan doen en moeten hard terug denken wat ook alweer maakte dat we deze reis geboekt hebben.

Terug redenerend gebeurde dat als volgt; We willen graag naar Iran, maar door slechte politieke betrekkingen tussen Iran en Engeland mag Jason daar met zijn Britse paspoort niet zonder gids rondreizen. Wij willen Iran perse op onze eigen manier verkennen, dus we wachten geduldig op verandering van regelgeving. Als alternatief voor Iran hadden we Uzbekistan op onze reislijst. De visa procedure voor dit land is echter dermate kostbaar en ingewikkeld (Jason moet o.m. naar de ambassade in Londen voor vinger afdrukken), dat we besloten hebben dit plan een jaartje uit te stellen.  Het buurland Kyrgyzstan bleek zonder visum in te reizen en de vlucht erheen bleek goedkoop. Een impulsieve druk op de knop leverde ons dus een ticket naar deze bestemming in centraal Azie op en leidde tot dit plan zonder plan.

Als we op Schiphol door de douane gaan, vraagt de diebstdoende beambte verbaasd waar Kyrgyzstan ligt en wat we daar dan gaan doen. Ik moet hem het antwoord deels schuldig blijven.

Na een volle en onaangename vlucht met Pegasus Airlines naar Istanbul, stappen we over voor onze verbindende vlucht naar Bishkek. Er zijn zo weinig passagiers dat we ieder 3 stoelen hebben en dan nog steeds het meerendeel van de plekken onbezet is.
De procedures bij aankomst verlopen door het geringe aantal passagiers vlot en al snel bevinden we ons in hartje Bishkek.

Stel je daar niet teveel bij voor: de hoofdstad is gemoedelijk en simpel, er is genoeg te doen maar er is zeker geen grootstedelijke vibe. Het doet ons denken aan Moldavie, maar met wat meer luxe en faciliteiten.
Het schrift is Cyrillisch en de invloeden logischerwijs Russisch, wat de plek voor ons exotisch maar in sommige opzichten ook vertrouwd maakt.
De Kyrgyzi mensen hebben hoge jukbeenderen, veelal gouden tanden, de vrouwen dragen velours rokken en de mannen traditionele hoedjes.

We bezoeken de typisch Russische stolovaya's: ouderwetse kantines waar je aan een forse soep-madame gehuld in grote rokken aanwijst wat je wilt eten: in mijn geval een super dumpling gevuld met stukjes aardappel en bedekt met verse dille. Simpel, maar zo lekker!

Bishkek is prettig, maar niet spannend. Het is tijd voor een plan en een aanzet tot uitvoer.
We willen een visum voor Kazahkstan regelen, om ook dit land te kunnen bezoeken. Bij aankomst bij de ambassade blijkt dat recent ook visum vrij reizen voor dit land is ingevoerd. Een meevaller van 50€ en meer flexibiliteit qua planning omdat we ons paspoort niet hoeven achter te laten.

We vullen de middag met handen-en-voeten onderhandelingen, zittend in de kofferbak van een stationwagen omringd door taxi-chauffeurs die gemoedelijk strijden om een goede deal.
Uiteindelijk huren we voor 65E een prive taxi om ons in zo'n 10 uur van Bishkek naar Osh te rijden: een bergrit van 700km.

Deze route gaat over de hoofdweg van het land, welke echter nauwelijks een weg genoemd kan worden. Een rijbaan in elke richting, een slecht en onvoorspelbaar wegdek en een overdaad aan kamikaze-acties  van zowel onze als andere bestuurders (waaronder inhalen in blinde bochten) maken de tocht tot een hellerit in een hemelse omgeving.
Als Jason met een harde schreeuw net een frontale botsing helpt te voorkomen, vragen we ons weer eens af of we dit soort reizen nog wel moeten maken aangezien het soms voelt alsof we in de afgelopen jaren onze lucky credits inmiddels wel zo'n beetje verbruikt moeten hebben.
We zijn alles behalve levensmoe en zijn enerzijds niet bereid om onszelf aan dit soort risico's bloot te stellen, maar willen anderzijds zoveel mogelijk van de wereld zien. Die twee zaken botsen soms en onze grootste zorgen omtrent veiligheid betreffen keer op keer onze noodgedwongen deelname aan het verkeer.

Na een hartig non-verbaal woordje met onze chauffeur, kalmeert zijn rijstijl. Tot onze schrik begint hij nu echter herhaaldelijk in te dutten.

We zijn pas 4 uur onderweg en hebben er nog 6 te gaan.
We voelen ons genoodzaakt de regie over te nemen, lassen opgelegde uurlijke stops in, stoppen de man vol met suiker (hij sabbelt in 6 uur 6 lollies en 8 zuurtjes weg, eet 2 kyrgyzische equivalenten van XXL-snickers, drinkt 3 flesjes cola en kauwt een heel pakje kauwgom weg).

De prijzen in Kyrgyzstan zijn als in India: de onaflatende door ons opgedrongen traktaties kosten opgeteld zo'n 2 euro en we zijn blij dat de man op deze manier wakker blijft.

Hoewel de rit verre van stressloos verloopt is de route adembenemend. Het berglandschap onbeschrijflijk sereen en het aanzien van het nomadisch bestaan (yurt tenten op afgelegen plekken, meer vee dan mensen, paarden als primair transportmiddel) bijna onwerkelijk.

Opgelucht en tevreden arriveren we vroeg in de avond in Osh, de tweede stad van Kyrgyzstan aan de grens met Uzbekistan en een belangrijk punt op de Zijderoute.
40% van de inwoners van Osh is afkomstig uit Uzbekistan en tussen de twee volken heerst enige culturele rivaliteit, wat ruimte schept voor makkelijke grapjes met taxi chauffeurs.

Vanuit Osh rijden we een aantal uren een dun bevolkte vallei in die door onze tijdelijke lokake vriend ook nog nooit bezocht is. De goede man spreekt geen woord Engels, behalve de zinnen 'who's on duty today, who's absent', welke hij de hele rit vol trots blijft herhalen.
We stoppen aan de rand van de stad voor het oppikken van samsa's: verse rundvlees pasteitjes die stomend heet uit een ondergrondse oven worden opgediept.
We picknicken in een afgelegenbergweide en blijven ons verwonderen over de schoonheid van dit land.

Onze avond brengen we door in de stad, waar Jason vrienden maakt bij een kermis boksbal, waar hij kinderen voor 10 cent trakteert op een rondje stoten tegen de bal en zelfs een stokoude man weet te overtuigen om onder luid gejoel van lokaal publiek een bokspoging te wagen.

We reizen per vlucht terug naar Bishkek, wat ons 24 euro per persoon kost en daarmee goedkoper, veiliger en tijdsefficienter is dan het opnieuw afleggen van de bergroute.
We stappen na een moeizame meting van vasthoudendheid met liegende taxi chauffeurs, uiteindelijk in een taxi naar lake Issyk-Kol.
Dit is het vakantieresort voor rijke Kyrgiziers en Kazahstanen en als we het azuurblauwe door bergen omringde meer zien snappen we waarom.
Het seizoen blijkt echter pas in juli te starten, waardoor we ons min of meer in spookstad bevinden. We eten in het enige cafe dat open is en maken nog een tocht de bergen in.

Inmiddels is het tijd om terug naar Bishkek te reizen, vanwaar we morgen naar Almaty in Kazahkstan vertrekken.