Love/hate

Ondanks het relatieve gemak van een interne vlucht  kost het ons de nodige tijd en geduld om Kashmir te verlaten.

De overbureacratische inefficiente veiligheidsprocedures van Srinagar airport doen een serieus beroep op onze frustratie tolerantie.  Er marcheert een onwaarschijnlijk hoog aantal officials rond van allerlei rangen en standen. Iedere Indier die een uniform draagt (tot en met de man die 2 roepies per toiletbezoek in ontvangst neemt en dan met de nodige ceremonie een bonnetje overhandigt) voelt zich belangrijk en gedraagt zich als zodanig.
We staan uren eindeloos in rijen, moeten zo'n 20 keer ons paspoort te voorschijn toveren en meerdere formulieren invullen die we bij aankomst ook al hebben ingevuld.  Onze bagage wordt zeker 5 keer gehecket en al onze items die door de veiligheidscheck zijn gegaan worden als 'geaccepteerd' gelabeld. De kaften van onze boeken worden voor akkoord gestempeld en zelfs een pet en reiskussentje ontspringen de dans niet en krijgen op onwaarschijnlijke wijze een label met stempel en handtekening aangehecht.

Chandigarh is een niet typisch Indiase stad. De stad is ingericht volgens een plan van de Zwitserse architect Corbusier en kent daardoor een ruimere en meer georganiseerde lay-out. De stad is relatief rijk en fuctioneert als zodanig.
De aankomst in Chandigarh levert een klein momentje van verademing op. Maar de stad blijkt ook al snel saai. Na het bezoeken van de bejubelde en druk bezochte beeldentuin, is er niets interessants te zien of te doen. De stad is (net als elke stad in India) niet voetgangers-vriendelijk en het is 45 graden. Een nacht in Chandigarh is dus genoeg.

We reizen in een spartaanse stomend hete treinwagon naar Shimla, de in de lage Himalaya's gelegen hoofdstad van de bergprovincie Himachal Pardesh.

Het kost ons in totaal 11 uur om 120 kilometer af te leggen en bij aankomst zijn we behoorlijk reismoe.
We zijn echter nog lang niet waar we moeten zijn.
Shimla is tegen een bergwand gebouwd en de overbevolkte stad kent een laag en een hoog stadsdeel.
In het lage deel vindt alle typisch Indiase stoffige bedrijvigheid plaats en dit deel met slechts een eenbaansweg als toe- en uitgang, wordt gekenmerkt door een continue verkeersinfarct.
Er is echter ook een paar honderd meter hoger gelegen stadsdeel, waar zich hotels, cafe's en winkels bevinden en dat (uniek!) volstrekt ontoegankelijk is voor alle verkeer.
Laag en hoog Shimla worden verbonden middels een lift.
Dit blijkt een personenlift voor maximaal 8 mensen te betreffen, welke de enige voorziening vormt voor een stad die zo'n 200.000 inwoners telt. We staan lang in de wacht, totdat we onze tocht van de dag kunnen volbrengen.

Vrijdagavond in hoog Shimla blijkt te worden gekenmerkt door zeeen van lokale mensen die in grote drommen vertier zoeken op deze voor hen koelere, unieke en luxe plek. Het voelt als je een weg banen op een festival terrein. We worden continue aangehouden door mensen die om onze deelname in hun selfies vragen en als we eindelijk onze rugzak kunnen neerzetten in onze zeer onuitnodigende hotelkamer, voelt dat ondanks de viezigheid als een kleine zege.

'S ochtends vind ik een fijn restaurantje met uitzicht, waar de koffie drinkbaar blijkt en het ontbijt heerlijk. We voelen ons weer wat opgeladen, maar besluiten om een relaxte dag in te lassen.
Voor zo'n 4 euro per persoon, boeken we een lokale bustour, die ons een blik op de hoogtepunten in de omgeving van Shimla verschaft.
In een hele dag touren (met de nodige stops) zien we niets noemenswaardigs. We stoppen bij een appelboom, waarbij de gids zegt: 'dit is een appelboom' en alle Indiase groepsgenoten duwen en drommen om een selfie met de appelboom te maken. We stoppen bij een kinderboerderij, een golfbaan en een aangeklede yak. Overal wordt uitgebreid gestopt en gegeten, gesnoept en chai gedronken.
De hoogtepunten voor ons bestaan uit gerdragswaarnemingen van onze intrigerende excentrieke reisgenoten, die ons overal bij proberen te betrekken (waaronder natuurlijk ook het selfie-circus).

Om onszelf een zoveelste pittige reisdag te besparen, gunnen we ons de luxe van een taxi om de lange weg naar Dharamshala af te leggen.
De route leidt over bochtige, slecht onderhouden smalle eenbaanswegen met veel zwaar verkeer.
Oude nooit onderhouden auto's, bussen en vrachtwagens pogen allen om via deze overbelaste route in zo min mogelijk tijd hun eindbestemming te bereiken, leidend tot suicidale inhaalacties, bijna ongelukken en onaflatend getoeter.

Overal in India waar mensen zijn, is het overvol en wordt gestreden om ruimte. Het is ieder voor zich, waarbij nauwelijks sprake is van enige afstemming, planning en organisatie, of regelgeving. Dat leidt tot chaos en disfunctie. Desalniettemin gaan de meeste mensen met een goed humeur en een glimlach door het leven.

7 uur stapsvoet met voortbewegen met open ramen (de gebutste Suzuki Maruti's die als taxi's dienen hebben geen airco) in golven van stof en zwarte uitlaatgas-walmen, maken dat deze rit voor een mensenleven aan teer in mijn longen oplevert en een masker van zwart stof op mijn gezicht achterlaat. Maar ook ik ben - ondanks dat ik niet kan beweren dat het reizend bestaan hier continue een feest is - voor mijn doen behoorlijk zen.

McLeod Ganj is een bergdorp gelegen in het groen en qua locatie een verademing, ware het niet dat ook hier de supersmalle straten zwaar overbevolkt zijn en allerhande verkeer zich 24 uur per dag agressief toeterend een weg door de menigte probeert te banen.
Contrasterend aan deze hectiek, is de sterke invloed van het Tibetaanse boedhisme, het huis van de Dalai Lama bevindt zich in dit dorp.
Er schuifelen kuddes monniken rond, veelal voorzien van i-phones, grote horloges en fanatiek gravend in zakken Lays chips; wat is er met het boedhisme gebeurd?

Ook verblijft hier een hoge dosis verdwaasde India-gangers; mensen die oorspronkelijk naar India gingen om zichzelf te vinden, maar hun wankele identiteit vooral lijken te hebben verloren.
Denk aan mensen tussen de 20 en 40 die blootsvoets rondschuifelen in bizarre gewaden, met doeken op asymmetrische wijze om het hoofd geknoopt, bij elke interactie de handen vouwend en daarbij al buigend 'namaste' uitblatend, overal plaatsnemend in meditatie-poses en zichzelf voorstellend met hun Punjabi- of andere lokale zweef-naam.

Gelukkig hebben we een rustige kamer met een zonnig balkon dat uitkijkt over de groene heuvels en zijn er in de directe omgeving prachtige wandelpaden in het groen.

Mijn indrukken van India tot dusverre zijn een interessante proeve van tolerantie gebleken, met als kerningredienten: getoeter en gerace, onplanmatigheid, stof, lange hete oncomfortabele reisdagen, gebrek aan persoonlijke ruimte, een spartaans bestaan en onnavolgbare communicatie en interactie.

Nergens anders zijn de non-verbale reacties zo briljant ambigue. De typisch Indiase 'headwobble' is een combinatie tussen ja knikken en nee schudden en levert geen enkele vorm van nuttige informatie op.
'Hoeveel kost dat?' -> headwobble
'Is dat met water uit een fles gemaakt?' -> headwobble
'Waar is de tempel?' -> headwobble
'Is het busstation links of rechts?' -> 'yes!' + headwobble

De wijze waarop deze wereld fuctiobeert leidt bij mij tot een verbijstering die soms grenst aan een vorm van wanhoop, maar die ook op de lachspieren werkt en maakt dat we een berg aan anekdotes en onderonsjes mee naar huis nemen als persoonlijke souvenirs.

Zoals ik vantevoren had verwacht, heb ik in korte tijd een interessant haat-liefde gevoel ten opzichte van dit land ontwikkeld, waarbij nieuwsgierigheid naar meer het echter gemakkelijk wint van mijn behoefte aan rust reinheid en regelmaat.

We hebben nog een aantal dagen in het verschiet, waarbij we nog tijd hebben kunnen inplannen om Agra en Bharatpur te bezoeken.

Als deze korte reis in dit gigantische land met grote diversiteit ten einde komt, heb ik nauwelijks het recht om te claimen dat ik weet hoe India eruit ziet of fuctioneert
Ik zie maar 1 optie: volgend jaar India deel 2!