Lummeldagen

Ruim een week op het eiland Biak. Alles gaat hier traag, dus ik doe maar mee. Ik ontmoet een hele hoop mensen; in het hotel, op straat, op het strand, maakt niet uit. Allemaal in voor een praatje en ik snap het ook wel, want ik ben gewoon de enige toerist hier! Hoe kan dat? Zo’n mooi eiland?!
Wat heb ik hier zoal gedaan? Nou vooral een hoop zwemmen en snorkelen, af en toe afgewisseld met een bezoekje aan bijvoorbeeld het vogel- en orchideeënpark. Het park blijkt gesloten, wat volgens de Lonely Planet meestal het geval is, maar goed een hek houdt mij niet tegen. Het park is eenhopeloze vervallen, verzameling kooien met daarin voornamelijjk kakatoes en papegaaien en een enkele verdwaalde paradijsvogel. Daar om heen groeien zoals te verwachten orchideeën en lopen wat casowaries rond. Maar het is oppassen, want het pad is vervallen en met mos begroeid en (dus) spiegelglad.
Rondrijdend op het eiland zie je vooral plaatjes van in rivieren en zee spelende kinderen, mensen die zichzelf wassen en vrouwen die de was doen in de rivier. Mooie (witte) stranden met wuivende kokospalmen, rivieren, watervallen en mangroven wisselen elkaar af en als je neerploft op een strand en even wacht, beginnen overal schelpjes te bewegen. Ieder schelpje heeft wel een krabbetje als bewoner, wat voor een onhandige vorm de schelp ook heeft!
Biak ligt naar het noorden open naar de grote oceaan. In een aardbevingsgevoelig gebied betekent dit dat er een verhoogde kans op een tsunami is. Zoals in 1996, toen 39 mensen om zijn gekomen. Op verschillende plekken wordt de noordkust dan ook verstevigd met betonblokken en betonnen wanden, om een eventuele tsunami af te remmen.
Van de snorkelavonturen is er één toch wel heel erg de moeite waard. Het rif om Biak heen is bij Adoki een steile wand die van 1 meter diepte in één klap 20 meter (of meer?) naar beneden gaat. Om daar boven te ‘zweven’ is ronduit spectaculair. Langs de afgrond barst het van het koraal in allerlei vormen en kleuren en ontelbare vissen, die onder je door zwemmen terwijl je boven de afgrond hangt. Verder zie ik koraal dat er uit ziet als kropsla, enorme zeesterren met 13 armen, zeeslakken, maar helaas niet de gehoopte schildpad of mantarog. Maar ach, je kan niet alles hebben. Overigens verbaast het mij dat ik iedere keer weer vissen zie, die ik niet eerder heb gezien. Hoeveel soorten zijn er wel niet? Verder prachtige stranden en baaien, ach kijk de foto’s maar, zou ik zeggen.
Tussen de vele ontmoetingen, zitten toch heel wat Papua’s die nog Nederlands spreken. Op zich ook niet zo verwonderlijk, want het kolonialisme (zo moet ik het toch noemen) heeft hier een slordige 20 jaar langer geduurd dan in de rest van Indonesië. Wat mij ook opvalt, is dat Nederland zo populair is; ik zie meerdere auto’s met Nederlandse vlaggen en als ik vertel dat ik uit Nederland kom, wordt er altijd enthousiast gereageerd. Ik ben er alleen nog niet helemaal uit of het de populariteit van Nederland en het Nederlands elftal is, of dat het ook een manier is om ‘Jakarta’ te tarten door dit soort uitingen. De sentimenten richting ‘Jakarta’ zijn in elk geval niet positief en veel Papua’s hopen en geloven in een eigen land.
Vanmorgen 6 oktober, zou ik met mijn hotelvriend Jack gaan snorkelen. De regen komt echter met bakken uit de lucht, dus een mooi moment om de foto’s te ordenen en categoriseren en een verhaal te schrijven. Vandaag vertrek ik naar Jayapura (Hollandia in vroeger tijden) met de boot en ga bij een gastgezin (de Aroy’s) logeren. 11 oktober vlieg is ’s ochtends vroeg naar Merauke en 17 oktober terug naar Jayapura. Er rest mij dan nog de Baliem vallei in centraal Papua. Het volgende station is alweer Papua Nieuw Guinea.

Nieuwe foto's zijn te vinden op: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.2357048840932.136468.1091566605&type=3&l=62af1a3264