Theorie ≠ Praktijk

Na de bergen van Huaraz begeven we ons na een korte tussenstop in Lima naar Paracas, voor het bezoeken van een vogelreservaat. Een trip met veel toeristen, weinig te zien en vooral veel te weinig tijd om de dieren te bekijken doordat de boot wild overal langs racet. Een beetje een teleurstelling.
Door naar de duinen van Huacachina, een oasedorpje in de woestijn. Vanuit het dorp kun je de duinen beklimmen en het landschap vol glooiende zandmassa is prachtig.

Terug naar Lima, voor Jasons laatste dagen op dit continent. Miraflores is de ‘rijke wijk’ van Lima en van een veel hogere klasse dan elke plek in Midden en Zuid Amerika waar ik tot nu toe geweest ben. Overal hippe restaurants, mooie koffietentjes en verzorgde straten, gebouwen en faciliteiten. Het voelt als een mini-stukje Europa. Absoluut niet avontuurlijk en een pijnlijk contrast na de armoede die ik rondom Huaraz gezien heb. Hoewel het bijna hypocriet voelt me in deze luxe te dompelen en het boosheid oproept richting de Peruaanse regering (hoe kun je middelen zo oneerlijk verdelen), is deze ‘onbezorgde’ westerse leefstijl iets waar ik stiekem toch wel even erg van kan genieten.
Een prachtige boulevard om hard te lopen, elke dag even langs de architectonisch spectaculaire shoppingmall Larcomar gebouwd in een klif. En een heerlijk mild klimaat, alsof elke dag een mooie lentedag is.

Wat luie dagen in Miraflores geven uiteindelijk ook wel weer bewegingsdrang. Dat komt goed uit, want het is tijd voor Jasons vertrek naar Engeland en nog een paar weken solo-reizen voor mij.
Even slikken bij het idee, want toch wel vreemd om mijn gezelschap van 11 maanden gedag te moeten zeggen en ineens alles zelf het hoofd te moeten bieden. Maar… tegelijk een fijn gevoel om voordat ik thuis kom letterlijk nog even helemaal tot mezelf te kunnen komen.

Ik reis met de nachtbus naar Arequipa, een voor Peruaanse begrippen mooie stad met stijlvolle straten, een prachtig verlicht centraal plein en goede voorzieningen. Ik besluit er echter niet al te lang rond te blijven hangen. Na de luie dagen in Miraflores is het tijd weer in de doe-stand te gaan. Ik boek na lang onderhandelen over prijzen en mogelijkheden een trip om Colca Canyon te bezoeken. Dit is een vrij toeristische plek, maar ik ga een niet-toeristische omleidingsroute lopen. Wat extra kilometers en wat extra op en neer over hellingen, maar niet op grote hoogte dus echt uitdagend zou dat in theorie niet moeten zijn.

Maar mijn gedachte ‘in theorie’, pakt – zoals wel vaker – in de praktijk heel anders uit. De eerste avond word ik ziek en de tweede dag begin ik met lopen terwijl ik geen eten of drinken kan binnen houden. Urenlang bergop zeulen met een rugzak in de volle zon terwijl je niet kunt drinken is geen prettige bezigheid. Aangekomen bij ons tweede kampement kan ik nauwelijks meer op mijn benen staan en heb ik hoge koorts en serieuze uitdrogingsverschijnselen. Hoewel het heet is lig ik op mijn bed te bibberen van de kou en voel ik me te ziek om de deken op te pakken en over me heen te trekken. Mijn lichaam weigert principieel een druppel vocht binnen te houden en de hele nacht hang ik boven de emmer die naast mijn bed geparkeerd is door mijn zorgzame Hollandse medewandelaar Marieke (wat een geluk, een landgenoot die gewoon sprekend op één van je beste vriendinnen lijkt!), want de wc is veel te ver weg.

Dag 3.. om 5 uur op en zo’n 1500m stijgen te gaan. Mijn koorts is gezakt en die vallei moet ik uit. Voetje voor voetje dus en ik denk dat de nodige wandelervaring en de helpende gedachte ‘ik heb moeilijkere wandeltochten gedaan’, me gelukkig toch boven krijgen. Als we het eind van de wandeltocht bereiken ben ik het gelukkigste mens ter wereld. Niet omdat ik het gevoel heb iets bijzonders gezien te hebben (de vallei is indrukwekkend, maar – als ik het ondanks mijn misère adequaat kan beoordelen – vrij saai om 3 hele dagen doorheen te wandelen), niet omdat ik het gevoel heb een prestatie te hebben geleverd, maar puur omdat ik opgelucht ben in een bed te kunnen gaan liggen en mijn lichaam rust te gunnen.

Dat in bed liggen en rust nemen is overigens relatief, want vele toiletbezoeken maken mij nog altijd het leven zuur.

Wat nu? Mijn nachtbus naar La Paz is al geboekt en betaald.
Gezien het feit dat ik bij een dure maatschappij een luxe stoel geboekt heb, besluit ik de trip maar gewoon te starten. Maar ook hier is de theorie bedrieglijk en de praktijk een deceptie. Ik ben – zoals vaak gebeurt op dit continent – ondanks mijn kritische vragen, behoorlijk voorgelogen. De camabus op mijn ticket (cama betekent bed, in bustermen duidt dit op stoelen die ruim zijn en volledig achterover gaan) blijkt in het echt een semi-cama bus (zitting vergelijkbaar met een vliegtuigstoel). De vertrektijd van middernacht blijkt te zijn gerekt naar 3.00u ’s nachts wat betekent 3 uur extra bagage bewaken in een donker busstation. De tocht duurt geen 8 uur maar 12 uur.
Om mijn geluk compleet te maken, bestaat de rest van de passagiers uit een Boliviaans meidenvoetbalteam vol weerzinwekkend asociale wijven, die net de 6e plek hebben bereikt op een toernooi en daarmee een beker van manshoog formaat hebben verdiend die doet vermoeden dat ze net de Olympische Spelen hebben gewonnen. 3 x raden wie er naast me zit: de grootste aso van het stel, met de manshoge beker diagonaal op haar schoot, bij elke bocht ergens in mijn lichaam prikkend. Slapen in de nachtbus naar La Paz?! Vergeet het maar! Je moet er maar om lachen..

Ik had lichte zenuwen voor de grensovergang Bolivia in, het blijven het soort van plekken waar mensen rare dingen met je bagage kunnen doen, je af kunnen zetten, niet bestaande belastingen op kunnen eisen, en je onvermoede problemen kunnen geven. Maar mijn Spaans blijkt inmiddels goed genoeg om bij eerlijke mensen informatie in te winnen, zaken te doen, stempels te bemachtigen, geld te wissen tegen een goede koers en een paar andere toeristen die geen Spaans spreken te helpen. Dat doe ik graag, want dat betekent dat ik bij aankomst in La Paz wat medestanders heb om veilig mijn weg richting centrum van de stad te kunnen vinden.

De eerste indrukken van Bolivia zijn weer prachtig. Het helderblauwe Titicaca meer, grazende alpacas en overal witte bergtoppen als achtergrond. In Colca Canyon dacht ik even nooit meer te willen wandelen, maar zodra ik deze witte bergen zie weet ik alweer wat ik wil gaan doen!
La Paz in reizen is een spektakel op zich. De stad ligt in een kom/krater en de bus rijdt min of meer langs de rand van de krater, waardoor je de kom in kijkt en de stad dus van bovenaf ziet.

La Paz staat bekend om berovingen in taxi’s. Om deze reden maak ik met een Engels stel dat vers op reis is en nog nauwelijks beseft op welk continent ze zich bevinden een afspraak: ik regel zowel voor mijzelf als voor hen een goede taxideal. We delen vervolgens deze taxi, zodat ik niet alleen hoef in te stappen. Zo gezegd, zo gedaan. Conclusie: zonder een centje stress rondom veiligheid sta ik op de drempel van mijn accommodatie. Soms vraag ik me af waarom ik me van tevoren zo druk maak over dit soort dingen, hoewel dat misschien wel maakt dat je zaken goed voorbereid?. Genoeg gefilosofeerd.. La Paz, here I am!

Ik ben na de Colca Canyon hel en de verre van ontspannen busrit zo brak dat ik geen energie heb om direct de stad te gaan verkennen. Dus na een korte wandeling voor wat crackers en water duik ik mijn bed in. Morgen weer een dag!

Een nationale feestdag wel te verstaan. De stad is ‘doods’ en bijna alles is gesloten. Toch levert een eerste wandeling al heel veel blijdschap bij me op. Net als Porto en Lissabon is La Paz een extreem heuvelachtige stad. Gelegen op 3800m hoogte en zonder vlakke straten (altijd omhoog of omlaag wandelen) best wel even huffen en puffen. Maar een stad vol heuvelachtige straatjes is nu precies waar ik zo van houd.
Op de hoofdroutes na, zijn de straten smal en verkeersarm of zelfs verkeersvrij. Gebouwen variëren van heel oud, tot relatief nieuw (zeg: jaren 80 stijl). Het is verbazingwekkend schoon, de gebouwen redelijk onderhouden en het straatbeeld is zó rijk.
De cholita’s (betekenis: ‘tough girl’ en bijnaam voor de traditioneel geklede vrouwen met de kleurrijke jurken, vlechten en bolhoeden) leven het leven van alledag en zijn in even grote getale aanwezig als de moderner geklede personen. Zij runnen overal kleine kraampjes, die alle basale zaken verkopen om een dag door te komen, van flesjes cola, rollen koekjes en chocolade tot zeep, tandenborstels, oogpotlood, nagellak, rollen wc papier, sjaals, kniehoge wollen sokken, mutsen met zijflappen en oorwarmers (La Paz is koud ’s nachts, ik slaap met lamahandschoenen aan!). Alles zonder poeha en zonder glimlach (lachen doet men niet in deze stad), maar tegen eerlijke prijzen. Niks onderhandelen, gewoon zaken doen.
En dan zijn er de schoenpoetsers, met bivakmutsen op. Het oogt wat naar, maar is simpelweg een manier om anoniem te blijven, omdat het beroep met minachting opgevat wordt in deze wereld.
Verder de toeristische straten, vol kleurrijke winkeltjes met souvenirs, toer organistaties voor tripjes het hele land door, de witch market met rare winkeltjes vol lamafoetussen en gekke kruiden.
Kindertjes die overal ronddwarrelen, trappetjes opklauteren en afdonderen (ouderlijk toezicht is hier – net als in veel andere landen op dit continent – vrij beperkt). Muzikanten, bedelaars, patrouillerende agenten. Ik kijk mijn ogen uit.

Morgen, als alle winkels open zijn maar eens uitgebreider op pad. De stad gebiedt verkend te worden! Verder plan is om vanuit La Paz nog wat uitstapjes en een 3-daagse wandeltocht in de Cordillera Real te maken. Verhalen volgen ergens uit Bolivia, voordat ik naar mijn laatste bestemming, Rio de Janeiro, reis.