Chillen op de Solomon Islands

De eerste dagen na aankomst maar eens rustig aangedaan op de Solomon eilanden. De welgeteld 5 dagen PNG hebben mij weinig nachtrust opgeleverd om uiteenlopende redenen: van dronken mannen, tot heftig onweer (zodat de hele stad zonder electriciteit en ironisch genoeg zonder drinkwater deed zitten), tot de hele nacht wachten op vervoer wat uiteindelijk pas ’s middags gaat, tot om half 4 opstaan om het vliegtuig te halen. En daarom heen een aantal dagen stofhappen op pickup trucks. Dus eerst maar eens Honiara verkennen en wat informatie verzamelen, want zo goed was ik niet ingelezen in de Solomon eilanden. Informatie verzamelen is niet zo heel erg moeilijk, want de Solomon eilanden is mede (vooral?) door ontwikkelingsgeld van de EU, Australië, Nieuw Zeeland en Aziatische landen een oase van ontwikkeling. Zo zijn er goede straten en trottoirs (zonder gaten!), prullenbakken op straat (die nog gebruikt worden ook) en is er een goed informatiecentrum, een informatiecentrum voor natuurbeheer (dat doen ze hier), musea, een park, pinautomaten, internet, noem maar op. En... echte hostels. Met toeristen en westerlingen. Dat is echt weer even wennen hoor, om na een maand weer van die grote, lompe, witte mensen te zien! Maar het is ook wel lekker om weer eens een gesprek te voeren dat verder gaat dan ”hoe heet je”, “waar kom je vandaan” en “gaat het morgen regenen”?

De Solomon Eilanden is een eilandengroep met 6 grotere eilanden (ieder van ongeveer 100 bij 40 km) en een heleboel kleine eilanden en atollen. De meeste zijn bergachtig en sommige hebben een vulkanische oorsprong. Ontdekt eind 16e eeuw voor de Westerse wereld door de Spanjaarden, vandaar dat veel eilanden Spaanse namen hebben. In WWII is m.n. bij het hoofdeiland Guadalcanal, waar ook de hoofdstad op ligt, hard gevochten tussen de Amerikaanse en Japanse vloot. Bij die gevechten zijn ruim 70 schepen gezonken en is een aantal vliegtuigen neergestort. Dat is de reden dat de passage tussen Guadalcanal en Nggela eilanden ook wel Iron Bottom Sound wordt genoemd. Iron Bottom Sound is dan ook heel interessant voor duikers die iets met wrakken hebben. Na de onafhankelijkheid in 1978 van Groot Brittanië, is er een jaar of 10 geleden wat onrust en rellen geweest, maar daar is nu eigenlijk helemaal niets van te merken, zelfs niet in de hoofdstad. De mensen zijn aardig (en buiten de hoofdstad, nog veel aardiger, werd mij verzekerd) en zijn ook relaxed. De bevolking is bijna uitsluitend Melanesisch, wat wil zeggen dat ze donkere huid en meestal kroeshaar hebben. Opvallend veel mensen hebben blond of oranje achtig haar. Dat zag je ook wel in Nieuw Guinea, maar hier nog veel meer. Het is echt een heel apart gezicht: die donkere huid, met blond haar. Ook zijn er om de één of andere reden veel albino’s onder de Melanesiërs.

Goed de informatie is verzameld en ik heb zelfs een fiets geregeld voor de eerste 2 (volle) dagen om het eiland te verkennen. De fiets is natuurlijk veel te klein, maar ik ‘presteer’ het toch nog om de eerste dag 50 kilometer en de tweede dag 70 kilometer te fietsen. Honiara is een lang lint van een kilometer of 10 met 45.000 inwoners en als je de stad uit bent, is er verder bijzonder weinig bebouwing. Vooral rivieren, groene heuvels, plantages en altijd de zee dichtbij om even af te koelen als ik oververhit raak van het fietsen. Op het strand puzzelend met de informatie die ik heb, kom ik tot een plan A en een plan B. Beide hebben een voor natuurliefhebbers interessante bestemming, maar beide sneuvelen helaas ook vanwege de schokkende prijzen van vervoer, accomodatie en activiteiten. Met een prullenbak vol plannen, zie ik wel waar het lot mij brengt, maar ik zal keuzes moeten maken om het tot Nepal te redden.

Op dag 5 neem ik de boot naar Gizo, in Western Province, het toeristische hart van de Solomon eilanden. De meeste toeristen gaan na aankomst in Honiara meteen door naar deze provincie, omdat het een walhalla is voor duikers (en snorkelaars). De boottocht alleen al is een ervaring, langs (koraal) eilanden en al dan niet uitgebluste vulkanen. Regelmatig naar buiten, om de airco te ontvluchten en op te warmen.

Gizo is de hoofdstad van de Western Province en telt maar liefst 2.000 inwoners. Het leven gaat hier dan ook in een gezapig tempo. Oké in Indonesië lopen ze al niet hard, in Papua nog minder hard, maar je vraagt je hier af of het nog langzamer kan. Alles gaat op eiland tijd en eiland tempo. Maar goed als je een week op een plek zit, waar niks anders te doen is dan duiken en snorkelen, dan hoeft het ook allemaal niet zo snel te gaan. Snorkelen, snorkelen en nog eens snorkelen dus, want duiken is te duur, soms afgewisseld met een wandeltocht of wachten op vervoer wat wellicht komt. Inmiddels ook aardig bijgekleurd, maar nog steeds plaatselijk. Was het eerst alleen hoofd, armen en benen van het wandelen, nu is ook mijn rug aardig bijgekleurd. Op je buik, snorkelend wil het alleen met de voorkant niet zo lukken. Ik heb rugslag geprobeerd, maar dat ziet er een beetje raar uit met je snorkel masker op en het ademen door de snorkel is ook lastig als je op je rug ligt. Nou dat zijn dus de dagelijkse beslommeringen van een backpacker op een eilandengroep in de Pacific.

De mensen zijn inderdaad ongelooflijk aardig: ik krijg van de bevolking van alles aangeboden, onderweg. Van eten en drinken, tot een slaapplek of hun dochter. Maar ik heb het hier in mijn hostelletje met veranda uitkijkend over de zee eigenlijk wel prima naar mijn zin in de mix van studenten geneeskunde die in het plaatselijke ziekenhuis werken en de enkele gestrande zeeman/backpacker. En die dochter van 17? Mwah...

Nog 2 dagen snorkelen in Gizo en maandag op naar de volgende lagune voor een week is het plan, om, je raadt het nooit, te snorkelen. Het is vrij prikkelarm, de ervaringen niet spannend, dus verwacht geen spectaluraire verhalen voorlopig. Misschien weer in Indonesië...