Berggeit in actie

Buikje lekker rondgegeten in Vientiane en na een cappuccino ga ik op pad. De bergen in. Nog niet de eerste dag, de eerste dag is op wat hobbels na de aanloop, met continu de dreiging van de bergen op de achtergrond. Ik neem de route die de Amerikaan mij adviseerde en dat is een hele goede tip geweest. De route is mooi en de weg goed en dat kan niet gezegd worden van de hoofdroute van Vientiane noordwaarts. Kennelijk is die weg minstens 10 jaar geleden aangelegd. Het is in feite onverhard, met kuilen en keien en af en toe een restje asfalt. Goed opletten dus, veel staand fietsen om het gewicht wat naar het midden te verplaatsen en ondertussen stofhappen, dieren ontwijken en high fiven met kinderen langs de weg (nou ja voor hen, voor mij low fiven). Het is vermoeiend fietsen, maar daar heb ik mooi 70 km van afgesneden. Resteert nog zo’n 110 km slechte weg, want ik kom uiteindelijk wel op de hoofdroute uit. Gelukkig knapt de weg op als de eerste klimmetjes zich aandienen. Inmiddels zit ik dan in grimmig gevormd karstgebergte, met af en toe mooie uitzichten. De echte klim is zo’n 33 km lang tot vlak voor Phoukhoun, maar is redelijk te doen omdat de klim niet te stijl is. Eigenlijk zijn de steile klimmetjes in de aanloop en de slechte weg daarvoor pittiger dan de lange klim.
In Phoukhoun besluit ik niet heen en weer te fietsen naar Phonsavan: 270 km door bergen voor één bezienswaardigheid vind ik wat overdreven. Ik besluit direct naar Luang Prabang te fietsen en daar extra tijd door te brengen. De dag van Phoukhoun naar Luang Prabang mag er nog best zijn: 50 km vallei in en uit, met relatief korte klimmen en afdalingen, maar per saldo eerst nog wat verder stijgen. Vervolgens 22 km afdalen (YES!), 15 km stijgen, 15 km afdalen en 26 km licht op en neer. Maar de uitzichten zijn prachtig en ik blijf mij erover verbazen hoeveel ik iedere keer geklommen heb, als er zo’n ‘duivelse’ afdaling volgt.
Eén ‘stuiter’etappe en twee bergetappes en 410 km achter de rug, maar geen protesten van het lichaam. Nou ja toch, van iets wat je niet meteen verwacht; mijn handen zijn helemaal lam van het schakelen, het remmen, de hobbelige weg en het trekken aan het stuur op de steilste stukken stijgen. Ik kan bijna geen eetstokjes meer vast houden! Doe mij die vork eens?
Luang Prabang is een verbeterde versie van Vientiane had ik van mijn Zweedse collega fietser gehoord. En dat klopt! Het is de hoofdstad van een Laotiaans koninkrijk geweest, voordat het machtscentrum naar het zuiden (Vientiane) verplaatste. Het is gebouwd op een schiereiland waar een grote zijrivier (Nam Khan) uitstroomt in de Mekong en het barst (uiteraard) van de tempels, is omgeven door bergen en heeft erg sfeervolle straten en mooie (koloniale) huizen. Had ik al gezegd dat het een wereld erfgoed is? Toeristisch is het ook, maar daarom voorzien van veel cafés, restaurants en bakkertjes. Daarnaast zijn er trekking mogelijkheden in de omgeving, maar dat is voor mij eigenlijk niet te doen, omdat ik daar de uitrusting (om te beginnen een rugzak) niet voor heb. Geeft niet, ga ik gewoon wat van de tempels en musea in de directe omgeving bezoeken en lekker een boek lezen.
Na twee dagen Luang Prabang volg ik een andere tip op van de Amerikaan en ik neem de boot naar een plaatsje Nong Khiaw. Eerst een stuk de Mekong stroomopwaarts en dan een heel stuk de zijrivier Ou op. Het is inderdaad een prachtige tocht, door grimmige bergen, langs vissersdorpjes, en stroomversnellingen. Erg de moeite waard.
Van Nong Khiaw fiets ik naar Oudomxay over de ergste weg die ik tot nu toe gefietst heb. Het is alleen maar stof, keien, grind en kuilen. Vreselijk vermoeiend, temeer omdat het nog steeds op en neer is. Maar het is wel een hele mooie route, tussen de stofwolken door. Aangekomen in Oudomxay twijfel ik tot het laatste moment of ik in een dag naar de Mekong fiets en de boot pak naar Houay Xay (grens Thailand) of dat ik fietsend naar Houay Xay ga, want éénmaal in Oudomxay is het nog maar 160 km extra. Ik tos er om en het wordt fietsen. Dat tossen deed ik alleen maar omdat mij verzekerd was door de Chinese eigenaresse van het guesthouse waar ik verbleef, dat de weg naar Luang Namtha heel goed was. Anders was de keuze makkelijk. Op naar Luang Namtha dus. En de weg is inderdaad onvoorstelbaar mooi glad asfalt, bovendien met nauwelijks verkeer. Het is fietsen zoals fietsen bedoeld is. ’s Ochtends is een plaatje. Eerst door de mist, maar naarmate ik klim (meteen een klim van 16 km voor de kiezen), kom ik boven de mist uit, waardoor ik een prachtig uitzicht heb over bemiste dalen. Als de mist opgelost is, beginnen de vogels te zingen en is het genieten van de uitgestrekte bossen en de spaarzame bergdorpjes.
Ook de laatste 2 dagen is het heerlijk fietsen over een goede weg, met iedere ochtend koel (graad of 10 à 12) weer en mist die langzaam door de zon wordt weggebrand. Eindstation Laos is Houay Xay aan de Mekong. Morgen op naar Thailand.
Laos is een heerlijk land om te reizen. De mensen zijn vriendelijk, de sfeer is relaxed en de natuur veelzijdig, met een niet al te boeiend middenstuk. Verwacht geen onontgonnen terrein, want het land is aardig platgelopen door toerisme. Een plus (?) is dat er veel (westerse) voorzieningen zijn in de pak 'm beet 10 toeristische trekpleisters. Een min is dat het authentieke Laos daar onder lijdt. Bovendien is het ongeveer 1,5 keer zo duur als Vietnam en Cambodja. Maar duur is natuurlijk relatief, want voor 20 euro per dag kan je prima rond komen als je het niet te gek maakt.