Best Kept Secrets

In Monteverde nemen we onze intrek in Cabinas Eddy, gerund door - hoe krijg je het bij elkaar bedacht - het gezin Freddy, Shirlenny, dochter Fresly en baby Eddy.
Het is het type plek waar je nooit meer weg wilt gaan. Heerlijke bedden (compleet met Spongebob Squarepants dekentje), een aanbouw met picknicktafels en prachtige uitzichten vanuit de grote ramen. En een onwaarschijnlijke mate van oprechte zorg en aandacht van de familie. Een pareltje!

Het klimaat in Monteverde is verfrissend: koude nachten en zwiepende winden, maar overdag keer op keer een strakblauwe zuurstofrijke lucht.

Monteverde is toeristisch, maar als je de grote parken mijdt en in plaats daarvan vanuit het dorp naar de kleine reservaten wandelt, heb je de paden letterlijk voor jezelf alleen.
We hebben al heel wat afgezocht naar luiaards, hier aan de rand van het dorp hangt er gewoon één aan de telefoondraden voor de deur!

Het dorpje doet me - met zijn uit hout opgetrokken chalet-achtige gebouwen, leuke cafeetjes en omringende heuvels denken aan een klein wintersport/buitensportoord. Wat mij betreft een ultieme vakantieplek.

Vanuit Monteverde reizen we een lange dag naar het Caribische Tortuguero, waar zelfs de honden rastadreads hebben.
Ook hier geen gebrek aan medetoeristen en een overweldigend aanbod van allemaal op elkaar lijkende tours.
We volgen insiders-advies en boeken een tochtje met Ernesto die we vinden door te zoeken naar het houten hutje met de kikkerschildering.

Op het eerste gezicht is de rondbuikige, kettingrokende Ernesto niet het prototype gids, maar schijn bedriegt. Hij neemt ons voor dag en dauw - lees: 5.15u terwijl de rest van de wereld nog op één oor ligt - in een roeibootje mee de kanalen van Tortuguero in.

De ara's krijsen hun valse ochtendlied, de sardientjes dartelen aan het wateroppervlak, de ijsvogels, aalscholvers en reigers vissen naar hun ontbijt. En het eerste ochtendlicht komt met die typische zachte warmte op de bomen het wateroppervlak en onze ruggen neerschijnen. Er heerst ultieme rust en opnieuw wanen we ons een onvergetelijk momentje alleen op de wereld.

Inmiddels heb ik heel wat jungle gezien. Eerlijk gezegd kon ik deze landschapsvorm nooit voldoende waarderen. Ik houd meer van bergen, weidse uitzichten en een wat gematigder klimaat.
Ik moet mijn mening echter bijstellen, omdat ik meer en meer besef hoe onuitputtelijk veelzijdig jungle is. Zoveel soorten planten, telkens weer nieuwe types bizarre kleurrijke bloemen die ik nog nooit eerder heb gezien.
En zoveel verrassingen, niet zichtbaar voor het ongetrainde oog, maar daarom niet minder aanwezig. Ernesto toont ons schildpadden en kaaimannen verscholen tussen de waterplanten en prachtige gele slangen die laag scoren op de dimensie aaibaarheid, maar hoog op de dimensie 'hoe-geweldig-om-te-zien'!

Na wat wikken en wegen besluiten we onder meer vanwege tijdsrestricties om op de toeristische route te blijven. We bussen naar La Fortuna.
De eerste indruk is een beetje een domper. Het voelt als 'Little America', een lelijke strip vol dertien-in-een-dozijn hotels en een overdaad aan vervelend opdringerige mannetjes die hun commerciele dure tours aan de man willen brengen door eindeloos achter je aan te lopen en aan je hoofd te zeuren.

We gaan in de negeerstand. Gaan één dag zelfstandig bussend en liftend op en neer naar Parque Nacional Arenal. Mijn vermoeden over de grote parken wordt bevestigd: filelopen, herrie, weinig zien.

Maar het geluk is aan onze kant. 's avonds in een Soda (simpel eettentje met plaatselijke cuisine = rijst, bonen, kip, ei en banaan) ontmoeten we een Israelisch koppel en hun gids Giovanni.
Giovanni blijkt la Fortuna's best kept secret, wiens lokroep luidt: 'mooie kikkers kaiken'.

De man woont in een houten hutje aan de rand van het dorp en heeft op een stukje land zijn eigen mini-reservaat aangelegd. Hij neemt ons vlak voor het donker valt mee over de twee kilometer trail die hij heeft aangelegd.
Tijdens deze wandeling vinden we waar we al zo lang naar zochten: Jesus-christ-lizards (zo genoemd omdat ze over water lopen), poison-dart-frogs en één van de meest mooie wezentjes die ik ooit op mijn hand heb gehad en die elke Costa Rica reisgids siert: de groene boomkikker met de rode ogen, blauwe pootjes voorzien van knalorantje zuignapjes.
Als San en ik 's avonds de foto die Giovanni van ons gemaakt heeft terugkijken zien we daarop bevestigd wat we samen even voelden: de meest pure kinderlijke gelukzalige verwondering die je je voor kunt stellen.
Een prachtige laatste ervaring in Costa Rica!

Veel mensen klagen dat Costa Rica toeristische is en duur.
Toeristisch: waar. Maar als je niet die tour boekt bij dat grote agentschap, of niet dat grote park bezoekt, vind je in mijn ogen makkelijker rust, ruimte en eenheid met de natuur dan in alle andere landen die ik deze reis bezocht heb.
Ik had nooit druven dromen dat ik hier zulke onvergetelijke stilte-momenten zou gaan ervaren.
Duur? Je kunt hier makkelijk mijn maandbudget in één dag spenderen. Maar als je een beetje rondzoekt en wat geduld kunt opbrengen, kun je hier reizen, eten, slapen en hier en daar een park bezoeken voor zo'n 30-35 euro per dag.

De nationale slogan van Costa Rica luidt: PURA VIDA. Het klinkt wat pretentieus, maar het land maakt deze leuze meer dan waar.

Costa Rica is een extreem veelzijdig, makkelijk te bereizen land vol beloningen. Ik heb hier in 3 weken meer wildlife gezien dan in de afgelopen 5 maanden bij elkaar en beschouw het als een hoogtepunt van mijn-reis-tot-nu-toe.

Zojuist heeft Sandra na een paar mooie weken samen en veel bijzondere gezamenlijke herinneringen om aan onze vrienschap toe te voegen, haar tocht naar het vliegveld aangevangen.
El tiempo vuele cuando se disfruta!

Dit overigens na afronding van ons luiaardproject, wat ons de nodige pretmomentjes heeft opgeleverd. Bewijs-in-beeld hiervan op Facebook.

Ik zit nog even aan mijn koninklijk ontbijt (gallopinto (rijst met bruine bonen) met ei - men eet het hier met passie drie keer per dag) en ga straks terug naar San José.

Vandaar zal ik met Jason (die inmiddels voldoende op de been is om zonder grote zorgen verder te kunnen reizen) de grens met Panama (die na wat onrust gelukkig weer open is) oversteken.
Dit wordt alweer het laatste land van wat inmiddels toch wel een beetje voelt als een epische tocht door Centraal-Amerika!

Liefs aan jullie en hoezeer ik ook een hekel heb aan het meebleren van slogans, hier komt ie dan toch voor één keer: PURA VIDA!!