Train like a local

Met een intensievere mate van voorbereiding lukt het na onze vergeefse poging om Rostov Veliky te bereiken, gelukkig wel om op onze overige geplande bestemmingen te arriveren.

Na het bruisende Moskou, genieten we van een paar heerlijk dagen in het kleine, landelijke en van onwaarschijnlijk veel prachtige kerken voorziene Suzdal.
We fantaseren hoe we hier in het gezelschap van een paar honden onze oude dag door zouden kunnen brengen.

We verblijven in een ruime, lichte kamer in een guesthouse, waar we 's ochtends wakker worden van de geur van warme pannenkoeken die door de eigenaar voor ons worden bereid en - typisch Russisch - worden gevuld met cottage-cheese en rozijnen.

Ik zou hier graag een paar dagen langer hebben doorgebracht, maar onze resterende tijd in Rusland is inmiddels beperkt en we hebben nog ambities.

We reizen via Vladimir naar Nizhny Novgorod.
Hoewel we alles vervoers-technish inmiddels prima onder controle hebben, ontstaat er in Nizhny fikse verwarring en een vreemde stoelendans omtrent onze accommodatie.

Als we op het in de reserveringsbevestiging genoemde adres arriveren, blijkt dit een immens appartementen complex met vele ingangen, onnavolgbare sub-nummering en geen indicatie  waar wij ons kunnen melden.
Een half uur zoeken en willekeurig deuren open trekken leidt niet tot opheldering, dus zijn we genoodzaakt om ons op de beperkte welwillendheid van lokale bewoners te beroepen .
Na het nodige rondvragen is iemand bereid om voor ons te bellen en een uiteindelijk worden we opgevangen door een zeer onhartelijke dame die niet op onze komst lijkt te hebben gerekend. We worden een apartement ingeleid dat bij lange na niet zo charmant is als de foto's op internet deden geloven, maar we zijn allang blij dat we onder dak zijn.

's Avonds ontvang ik echter een bericht via de boeking website, dat de eigenaar van de door ons gereserveerde accommodatie heeft laten weten dat wij niet op zijn komen dagen.
De buurtbewoner die voor ons belde, blijkt niet naar de accommodatie maar naar een kennis te hebben gebeld. Deze heeft ons onder valse voorwendselen onder gebracht in een - in hetzelfde complex gesitueerd - apartement van een andere particuliere verhuurder.
Het blijft een handicap om zonder enige gedeelde taal zaken te moeten doen.

Met wat heen en weer geschrijf lukt het om de situatie uit te leggen en ondervinden we geen financieel nadeel van dit misverstand. We maken onszelf thuis, laden de wasmachine vol (een nadeel van met een rugzak rond reizen is dat je weken in dezelfde ongewassen kleding loopt) en plunderen de delicatessen afdeling in de lokale supermarkt. We vinden een sportschool, trainen met de locals en leiden een paar dagen een huiselijk bestaan.
Nizhny is een werkers-stad met beduidend minder pracht en praal en meer grauwheid dan steden als Moskou en Sint Petersburg. Een samenraapsel van oude houten gebouwen in ver zijnde staat van verval en nieuwe uit betonblokken verrijzende appartementen-complexen, geven de stad een eigenzinnig aanzien.

Na een paar dagen 'doen alsof we thuis zijn', nemen we nog eenmaal de trein naar onze laatste bestemming, Kazan. Dit is een 9 uur durende nachtrit en onder het mom van 'train like a local', besluiten we te treinen zoals de Russen dat doen: met een tas vol snacks en drank, in onze makkelijkste kleding en met wegwerp sloffen aan onze voeten.
De trein is - net als alle openbare ruimten in Rusland - heerlijk warm en na een nacht boemelen arriveren we om 5.00u ' s ochtends in Kazan, ook wel het Istanbul aan de Wolga genoemd.

Kazan wordt bewoond door een meerderdheid van soennitische moslims en de architectuur wordt daardoor deels gekenmerkt door Moskeeen en Arabische invloeden.
De optelsom van drie weken reizen in Rusland is dat we extreem verlzijdige indrukken hebben opgedaan. Elke bestemming was totaal verschillend en qua communicatie, vervoer en regelzaken is het een groot avontuur geweest, soms leidend tot verrassend leuke momenten, soms leidend tot frustratie.

Ons visum verloopt, wat betekent dat het tijd is om Rusland te verlaten en de Baltische staten in te reizen voor een laatste stukje avontuur.

Afscheid van Rusland nemen doet een beetje pijn. We fantaseren al over een derde bezoek: volgend jaar kerst in Moskou en rondtouren om en op een bevroren Lake Baikal?