Nazomeren in Valencia

Herken je dat gevoel? Dat de zomer zoals altijd om is gevlogen? En dat de vakantie voorbij is, voordat ie is begonnen?

Met die gedachte in ons hoofd besluiten Auke en ik om nog een paar dagen warmte en avontuur te zoeken in Valencia.

Op vrijdag vliegt Vueling/Iberia ons in twee uur naar de luchthaven van Valencia, waar we als we het vliegtuig uit stappen tegen een heerlijke muur van warmte oplopen. We reizen met alleen handbagage en kunnen zo in de metro stappen het centrum in, waar we een half uur na aankomst aan de receptie van de door ons geboekte accommodatie staan.

Hier krijgen we een kleine teleurstelling te verwerken als bij het inchecken blijkt dat ik – geheel in strijd met mijn neurotische regeldwang – voor de verkeerde data geboekt blijk te hebben. Het is begin september, Valencia is vol internationale uitwisselingsstudenten die nog geen woonruimte hebben en tijdelijk in hostels of hotels verblijven en er is daardoor meer vraag dan aanbod waar het accommodatie betreft.
Ons beoogde romantische uitje verandert daarmee in een vertrouwd backpackers avontuur wanneer we ons bedje opmaken in de 10 persoons slaapzaal. We lachen er maar om!

We doen ’s avonds een eerste indruk op in Centro Historico, de ommuurde oude binnenstad, waar we ontdekken dat de stad ’s avonds pas echt tot leven komt. Na 21.00u gaan de straatlantaarns aan, zien de donkere straatjes er ineens sfeervol en romantisch uit en komen van achter allerlei poorten en deuren prachtige restaurantjes en cafeetjes tevoorschijn.

Op zaterdag zien we Valencia voor het eerst bij daglicht. We besluiten de stad te voet te verkennen en constateren al snel dat de afstanden daar eigenlijk te groot voor zijn en de stad niet echt geschikt voor een gezellige wandeling. Valencia is een ‘vreemde stad’ met mooie elementen, die echter ver uit elkaar liggen en verbonden worden door drukke straten en vieze steegjes. Onze wandeling – die we eigenwijs als we zijn toch voort zetten – voert ons door Jardin de Turia (een lange groenstrook die dwars door de stad loopt op de plek waar vroeger een rivier liep) en richting strand. Hoewel bij het strand een op toeristen gerichte boulevard is aangelegd, lopen we een blok verder van de kust door oude visserwijken die nu benoemd zouden kunnen worden als de sloppenwijken van de stad. Half afgebroken panden, onvriendelijke leuzes op muren, ongezond ogende mensen, die hash en andere middelen aanbieden en overal waar je kijkt armoe troef.
En dan blijkt lopend een stad door ploeteren toch wel weer interessant. Je ziet zoveel meer dan uit een bus.

We belonen onszelf met wat uurtjes strand, warmte, zon, zeebries, lekker lauw zeewater en simpelweg vakantiegevoel. Daarna door naar Ciudad de las Artes y las Ciencias. Een utramodern futuristisch expositie/musea complex. Gebouwen met prachtige architectuur, verbonden door helderblauwe vijvers, die het geheel een sprookjesachtig aanzien geven.

Inmiddels heeft Auke een flinke blaar op zijn teen van al het rondslipperen en wandel ik voor hem naar een apotheek waar ik voor de zoveelste keer geconfronteerd word met het feit dat mijn Spaanse taalvaardigheid flink voor verbetering vatbaar is. Door gebrek aan woordenschat moet ik vragen om dingen voor het behandelen van dingen aan de dingen van je voet. Wonderbaarlijk genoeg snapt de apotheekster dat het gaat om pleisters ter behandeling van blaren aan tenen. En zo leer ik weer een paar nieuwe woorden.

We dachten het oude centrum de vorige avond helemaal verkend te hebben, maar ’s avonds ontdekken we nog een heel stuk binnenstad dat ons enthousiasme behoorlijk op doet laaien en ons toch nog flink tot ronddolen aanzet. We stouwen ons vol met gazpacho, queso manchego, chorizo en andere tapas en genieten van het goede leven in nachtelijk Valencia.

De drang naar ontdekken blijft de overhand voeren, dus op zondag besluiten we per fiets de omgeving van Valencia te verkennen. Valencia mag dan geen wandelstad zijn er zijn wel veel fietspaden en de automobilisten zijn geduldig en tolerant.
We trappen de stad uit, en fietsen in de bloedhitte langs oude gebouwen en troosteloze stranden vol slonzig volk naar Albufera. Dit zijn wetlands ten zuiden van de stad, waar rijst verbouwd wordt en vis gevangen. Het gebied staat dan ook bekend als de geboortegrond van de Paella.
Albufera blijkt weinig anders te bieden te hebben dan een lange rechte weg en een sjofel dorp met even sjofele restaurants, dus vermoeid en verhit trappen we op het heetst van de dag terug naar de stad waar we nog een leuk stuk van het nieuwe centrum doorkruisen en ik een enorme wens tot winkelen voel opwellen. 50 km op een fiets zonder versnellingen bij dik in de 30 graden is genoeg voor een dag en in de avond nemen we het er weer van en gedragen we ons gewoon als luie onszelf overvoedende toeristen.

Op maandag checken we eerst in in een andere hostel omdat onze eerste overnachtigsplek volgeboekt blijkt. Dit keer een 16-persoons slaapzaal, luxe alom!
We bezoeken Mercado Central, een prachtige overdekte markt vol verse producten, om een luxe ontbijt te verzamelen. Vervolgens duiken we ter verkoeling en vermaak een grote mall in en ben ik een uurtje zoet in de gigantische ZARA waar ik voor weinig geld wat leuke dingen op de kop tik. Tot slot doen we iets dat zo niet bij ons past dat ik het nauwelijks durf op te schrijven. We bezoeken het aquarium! Ik praat dit voor mezelf goed door te bedenken dat ik het gebouw waarin het aquarium gevestigd is graag van dichtbij wil bewonderen. Eerlijkheid gebiedt echter te zeggen dat we het aquariumbezoek (inclusief bijbehorende dolfijnenshow) ongelooflijk leuk vinden. Vissen uit de hele wereld in een ‘onderwatertunnel’ van 70 meter. Het is als snorkelen, maar dan tussen wezens die je normaliter in het wild niet zomaar tegenkomt.

Op dinsdag vertrekken we met een gevoel van spijt richting luchthaven en zeggen we gedag tegen de warmte en een stad waar we nog niet op uitgekeken waren.
Althans.. dat denken we. Op de luchthaven aangekomen vertelt het vertrekbord ons dat onze vlucht geannuleerd is. Navraag levert op dat de luchtverkeersleiding in Frankrijk staakt en dat daardoor geen vliegtuigen over Frankrijk kunnen vliegen. Vueling zegt: het is niet onze fout, dus niet onze verantwoordelijkheid, dus los het zelf maar op.
Onze opties: tot donderdag in Valencia blijven OF naar Parijs vliegen (vraag niet waarom, maar dat kan dan weer wel) en vanaf daar zelf zien hoe we thuis komen.
We moeten dus onze bazen bellen om te melden dat we niet kunnen komen werken, wat ergens wel lollig voelt maar ook het schuldbewuste gevoel van spijbelen oproept.
We kiezen daarom voor optie B: een vlucht naar Parijs en vanaf daar improviseren.
Die vlucht vertrekt echter pas ’s avonds, dus we duiken nog maar een paar uurtjes Valencia in om wat zaken te regelen (Thalys en overnachtingsplek in Parijs) en van een laatste tapasuitspatting te genieten.
Nog wat uurtjes in de zon, een vlucht naar Parijs, een treinstaking, een hysterische taxirit, een overnachting in een luchthavenhotel, een ontbijt in Cartier Latin, wat wandeluurtjes door de Franse hoofdstad en wat indrukken op bruisend Gare du Nord later, nemen we uitgeput plaats in de Thalys om ons een dag later dan gepland een regenachtig Nederland in te laten rijden.

Geheel tegen onze verwachtingen in heeft onze stedentrip de vorm van een mini-backpack-avontuur aangenomen en hebben de verrassingen en improvisaties weer flink de reisprikkels in ons aangewakkerd. Gelukkig kunnen we daar eind november in Argentinie gehoor aan geven en.. de plannen voor een volgende reis zijn in volle gang, maar daarover later meer bericht!

Foto's:
http://www.facebook.com/album.php?aid=222587&id=631643582&l=13e1227f33