Mindfulness for Dummies

2 februari arriveert Sandra in San José. Moe, maar met nog voldoende energie om in weinig tijd veel bij te praten. En met wat bestellingen en verrassingen uit Nederland in haar - mi culpa! - absurd volgeladen backpack.
Een broodje hagelslag gaat er in de nachtelijke uurtjes prima in en de pure chocoladeletter is geen lang leven beschoren!
Het boekje van mijn vrienden is ook een fijn momentje 'tastbaarheid van thuis'.

Jason heeft inmiddels zorg in het juiste medische circuit. Er is een diagnose gesteld en zijn klachten blijken goed behandelbaar. Hij redt zich voldoende, dus ik kan zonder teveel bezorgdheid met Sandra op pad.

Costa Rica functioneert beduidend efficienter dan de landen die ik in de afgelopen 5 maanden heb bezocht.
Maar veel plekken zijn behoorlijk afgelegen en de frequentie van de bussen is laag, wat maakt dat reisdagen toch vaak lang zijn.

We reizen via Quepos naar Uvita, waar we Parque Nacional Ballenas bezoeken om walvissen te zien. Een geslaagde tocht met prachtige aanblik op een moeder- en babywalvis die bovenkomen om te ademen en dan weer onderduiken met natuurlijk het klassieke plaatje van de staartvin die indrukwekkend boven het wateroppervlak uit komt steken.
Oohhs en aaahs zijn niet te onderdrukken.

Vanuit Uvita reizen we naar het Osa schiereiland. Een tocht die wat regelwerk vereist.

Tot nog toe was ik veelal van het plannen en Jason van de uitvoer, in de zin van praten en onderhandelen.
Deze weken zijn een goede gelegenheid voor mij om mijn zelfstandigheid en Spaanse spreekvaardigheid aan een kritische test te onderwerpen.
Ik ben behoorlijk tevreden over het resultaat.

Via 2 bussen, een boot en nog een stukje 4WD rijden, bereiken we 'Rio Drake Lodge'.

De reisgids beschrijft alleen maar exclusieve plekken in deze regio en na goed speuren via internet hebben we deze budgetaccommodatie - die extreem afgelegen is - gevonden.

Rio Drake Lodge wordt gerund door het jonge koppel Edu en Sabrina. Wij blijken om mysterieuze reden de enige gasten.
Nou ja.. mysterieus.. ze zijn simpelweg zo commercieel als een deur.

We krijgen een simpele, maar sfeervolle en smetteloze kamer toegewezen, grenzend aan een privé veranda met hangmatten.
We worden behandeld als VIPs en het 'restaurant' blijkt hun eigen simpele keuken waar bij kaarslicht (het wordt hier om 18.00u donker en er is geen elektriciteit) onze 'mee-eten-met-wat-de-pot-schaf-maaltijd' bereid wordt.

Ik vind het prima. Geen onoverzichtelijk menu met een overdaad aan keuzes. Gewoon lokaal eten, met veel zorg en aandacht bereid.

Hoewel ik denk ik niet zou kunnen leven op zo'n basic en prikkelarme plek als dit, is deze absolute afwezigheid van prikkels wel een onvergetelijke bijna geestverruimende ervaring.

Op bijna alle plekken in Midden-Amerika en in mindere mate in het leven thuis, komt er bijna non-stop een overdaad aan indrukken op de hersenen af. Altijd geluid, soms meer beeldwisselingen dan je ogen aan je brein kunnen terugkoppelen, geuren, aanrakingen van mensen die door beperkte ruimte onbedoeld je persoonlijke zone binnendringen.

Hier is het onwaarschijnlijk rustig. Het enige dat - langzaam - beweegt zijn 2 mensen, 2 honden en 3 paarden. Verder is de omgeving voornamelijk statisch.
De enige geluiden: vogels, krekels, aapjes in de bomen, rondscharrelende hagedissen, de zee en het ruisen van de wind.

Vooral in het donker merk je hoe dit de zintuigen meer focus geeft. Je eten echt proeven, je oren echt gebruiken. Ultieme rust.

We wandelen wat over verlaten stranden, staan op bij zonsopkomst (5.30u, wat niet lastig is want we liggen 's avonds om 21.00u in bed), bewonderen overvliegende toekans (grote snavels met angstvallig klapperende vleugeltjes om dat gewicht in de lucht te houden)en macaws en we regelen een tour naar Parque Nacional Corcovado.

De bootreis ernaar toe bevestigt direct het contrast tussen het stille leven van Edu en Sabrina en het delen van de omgeving met anderen.
Het is 6.00u 's ochtends en een groep krijsende Fransen (BONJOUR! BONJOUR!!!) betreedt de boot. De helft slaat al bijna overboord voordat we goed en wel vertrokken zijn.
Instructies voor de tocht luidden: draag donkere kleding, om de dieren niet af te scrhikken. Maar de Fransen zijn letterlijk een bont gezelschap en één man is zo gifgroen gekleed dat ie door kan gaan voor een poison-dart-frog. Die kunnen we dus vast van ons to-see-lijstje strepen. Om het feest compleet te maken zwaait ie als een debiel in de rondte met een set Nordic Walking stokken. Hebben wij dat?

Onze opluchting is groot als we in het park aangekomen bij een andere gids worden ondergebracht, in een heerlijk stil groepje dat net als wij vooral hoopt om dieren te zien.

Onze gids bewijst dat observeren niet primair middels visie plaatsvindt, maar via luisteren en weten te interpreteren van geluiden. Wat aapjes, coati's, een tapir, vele vogels en een luiaard later (ter informatie: Sandra wil niet meer de zanger van Maximo Park maar een luiaard voor haar verjaardag) verlaten we weer wat indrukken rijker het park om terug te gaan naar ons fantastische stilte-retraite. Wat mij betreft kan deze Mindfulness for Dummies ervaring niet lang genoeg duren!

Inmiddels zijn we - helaas - terug in San José, onze hub om de volgende bestemmingen: Monteverde, Arenal en Tortuguero te bereiken.
Primair doel: meer dieren spotten!