Mie soep tirannie doorbroken

Even een korte update dit keer, na het lange epistel van de vorige keer.

Hué verlatend en landinwaarts rijdend knapt het weer al snel op; de bewolking en (mot)regen beperkt zich uitsluitend tot een strook van 50 kilometer van de kust. Het fietst super makkelijk met de ketting eens lekker geolied. De volgende dag kom ik er achter dat er nog een factor is waarom het zo makkelijk gaat. Toen ik Gazzie leende van Patrick waren de ketting en tandwielen al niet meer in superconditie en met nog eens 2.500 kilometer erbij is de ketting zo lang geworden, dat de weerstand minimaal is geworden, maar ook zo lang dat de derailleur de ketting niet meer strak genoeg kan houden. Doortrappen dus. Met name het favoriete middenblad voor kan ik niet meer gebruiken. Dat betekent dus lange schakelmomenten van klein voor en achter, naar groot voor en achter en regelmatig te groot of te klein trappen. Gelukkig twee makkelijke dagen qua fietsen tot aan Savannakhet alwaar ik de hele boel voor 85 euro laat vervangen: ketting, cassette en het duurste de crankset. Maar ik kan er weer even tegen aan en een check op de rest (banden, spaken, remblokjes) wordt goed doorstaan.

Het stuk tot aan de Laotiaanse grens is erg mooi; heuvelachtig, groen, woeste rivieren, maar over de grens is het heet en droog. Dat heeft zijn weerslag op het landschap, want dat is niet erg boeiend. Beetje savanne achtig (niet de reden dat Savannakhet Savannakhet heet, althans geen bewijs daarvan kunnen vinden), met boompjes hier en daar en af en toe is een akkertje. Savannakhet is de drukstbevolkte provincie van Laos. Dat laatste is een niet onbelangrijke toevoeging, want verwacht niet dat je over de mensen struikelt. In tegendeel, het is moeilijk om voorzieningen als accomodatie, maar ook eten en zelfs drinken te vinden, onderweg.

De wegen zien er aardig uit. Het blijkt dat de Chinezen flink meehelpen aan het wegennet in ruil voor grondstoffen (vooral hout, maar ook ertsen). Soort van Catan: 3 hout voor 2 asfalt. Echter dat een weg na aanleg ook onderhoud nodig heeft, probeert men te negeren, zodat je aan de staat van de weg zo ongeveer kan aflezen wanneer deze is aangelegd.

Dat het stuk naar Savannakhet zo tegenvalt is jammer, temeer omdat ik van het stuk van daar naar de hoofdstad Vientiane ook niet veel verwachtingen heb. Die verwachtingen komen helaas uit. Dus veel kilometers maken en weinig boeiends te zien. Savannakhet is aardig, maar in 3 uur tijd heb je het stadje inclusief 2 musea en 5 tempels gezien. Thakhek is ook wel grappig en verder slaap ik in nietszeggende dorpjes.

Vientiane is een beetje hetzelfde laken en pak. Weinig fotogenieks aan de stad te ontdekken. Er zijn wat pompeuse gebouwen ter meerdere glorie aan het socialistische regime en uiteraard tempels. Wat Vientiane wel heel erg interessant maakt voor een solo fietser bij wie de mie soep de neus uit komt is dat het barst van de restaurants, cafés, markten en bakkers met een keur aan nationale en internationale gerechten. Vooral koffie- en fruitbarretjes zijn uitermate populair. Tussen het bezoeken van bezienswaardigheden prop ik mij dan ook helemaal vol met vet, vitamines, koolhydraten en wat er maar voor mijn mond komt. Daarnaast zijn er ook boekwinkels, dus ik heb ook weer een leesboek gescoord.

In een bakkerij kom ik een Amerikaan tegen in fietskleding die in Vientiane blijkt te wonen. Hij heeft wat tips voor mij voor Laos en ik voor hem voor Vietnam. Hij tipt ook nog een winkel waar muesli, noten en gedroogd fruit te krijgen is. Hij beaamt dat die mie soep 3 keer niks is. Het is best lekker hoor, als je goede hebt, met goed vlees (i.p.v. restvlees), groente, salade, verse kruiden en een hoop vocht. Dat vocht is best handig, want je verliest een hoop vocht. Je maag lijkt echter vol te zitten, maar een half uur later is het vocht doorgelopen en heb je weer honger.

Goed ik heb weer inspiratie voor de route. Ik had een leuke tussendoor route bedacht, maar het probleem is dat er over 180 kilometer zeker geen accomodatie is en verder ook nagenoeg niets. Ik hou het dus bij de hoofdroutes, die volgens die Amerikaan ook absoluut de moeite waard zijn. Volgens een Zweedse fietser is Luang Prabang de verbeterde versie van Vientiane. Klinkt veel belovend! Plan is zo rond 25 februari Thailand in te gaan. Het is dan nog maar 900 kilometer als ik de snelste route neem. Maar dat doe ik vast niet ;-)