Memorabele momenten

Na een bijzonder oud en nieuw - waarbij we nog een paar dagen lang lief en leed met onze vrienden konden delen en hierdoor besloten om het aan het eind van de week met hetzelfde cluppie een tweede keer te vieren - en na een inspirerend bezoek van onze Australische logee Sarah, belandden we in een volgende stroomversnelling.

De laatste 10 werkdagen ‘aftellen’ op het werk. Heel, heel veel puntjes op ontelbaar veel i’s zetten en de eerste afscheidsmomenten.

Mark & Syl, Bianc & George + Luuk, Eva en little mystery guest: heel erg bedankt voor jullie lieve aandacht en heel veel sneeuwfun gewenst alvast!

De grote regelzaken zijn op orde: we hebben tot onze grote opluchting huurders voor ons huis, het feestje bij Luniz is in kannen en kruiken, de ringen liggen klaar voor onze 15 minutes of fame, ik doe buikspieroefeningen bij het leven om volgende week in mijn nonconformistisch zwarte jurkje te passen en ik breng mijn nachten helaas wakker door; continue in de ban van het maken van lijstjes. En neurotisch als ik ben dan weer het maken van lijstjes van lijstjes. Je snapt het wel.. onrust, onrust, onrust, het moest er eens van komen.

Om die onrust compleet te maken, heb ik op de valreep een uberluxe ipod gekocht met een giga-geheugen, waarop eindeloos veel muziek en foto’s geplaatst kunnen worden.
Hartstikke mooi product, maar vergezeld van een bijzonder gebruiksonvriendelijk besturingsprogramma wat maakt dat ik al heel wat uurtjes mopperend achter de computer heb zitten ploeteren, waarbij mijn schouders van de stress ter hoogte van mijn oren bivakkeerden en ik - als ik ineens weer eens 2000 vers gedownloade liedjes kwijt was - stond te stampvoeten van woede in de kamer.

Inmiddels lijk ik dit energieverslindende item onder controle te hebben en kan ik me weer volledig storten op mijn lijstjes, lijstjes, lijstjes…

Hoewel er nog wel een paar zaken aandacht behoeven, is het meer mijn dwangmatigheid dan absolute noodzaak om zo druk met de reis bezig te zijn. Alle belangrijke informatie is op meer plekken opgeslagen, reserveringsbevestigingen, tickets, paspoorten, visa, vaccinaties, (internationale) rijbewijzen, medicatie voor onderweg: alles is op orde.
Ook Auke heeft zijn persoonlijke dwangmatigheden niet meer onder controle. Hij loopt bijna non-stop met dozen te slepen en heeft de helft van onze bezittingen al naar de vliering verhuisd, wat maakt dat we praktisch in ons halflege huis (of moet ik optimistisch zijn en zeggen: halfvol?) kunnen rollerskaten.
Misschien wat ongezellig, maar het voelt ook als stapje voor stapje wennen aan het idee en al een beetje afstand nemen van onze vertrouwde plek.
We ervaren het overigens als een geweldige luxe dat we daar straks wel naartoe terug te kunnen!

Veel mensen vragen of we het spannend vinden om weg te gaan. Afgaand op bovenstaand stuk schrijven, zal de conclusie duidelijk zijn: ja, de zenuwen slaan langzaam maar zeker toe en de onrust groeit!
Dat gevoel komt echter vooral voort uit het feit dat het onmogelijk te overzien is wat zo'n periode van 13 maanden brengen zal (dat vinden we tegelijkertijd trouwens ook juist zo geweldig) en verder met ‘het wel moeilijk vinden om tijdelijk afstand te nemen van alles wat - maar vooral iedereen die - ons lief is’.

Vaak hebben we echter het idee dat diezelfde vraag ook betrekking heeft op onze veiligheid.
Voor ieders gemoedsrust kunnen we daarover oprecht zeggen dat we ons eigenlijk helemaal geen zorgen maken. Natuurlijk is het niet uit te sluiten dat we ooit een keer wat verkeerds eten en ons ziek zullen voelen, of een keer bestolen worden, of op een vieze slaapplek terecht komen, of mensen ontmoeten die we niet erg vertrouwen.
Maar die risico’s vormen nu eenmaal een vast ingrediënt van het reizen.

We weten waar we heen gaan, we zijn extreem goed voorbereid, we beschikken over een gezonde mate van ‘common sense’ en zijn niet van plan onnodige risico’s te nemen.
Ook hebben we onze zaken rondom administratie, verzekeringen, gezondheid en ondersteuning op afstand tot in de puntjes in orde.
We hebben dus eigenlijk niet meer te vrezen dan op een normale werkdag, of tijdens een stadswandeling in een willekeurige grote stad in Nederland.

Om een lang verhaal kort te maken: we gaan vol vertrouwen ons avontuur tegemoet.

Auk en ik hebben ons ingeschreven voor een Spaanse cursus en zullen onze eerste week in Buenos Aires rustig kunnen acclimatiseren, deels in de schoolbanken, deels de stad verkennend. We hebben er heel veel zin in!

Waar we ook heel veel zin in hebben, ook al is het nog ver weg:
- Het feit dat Ralph, Helene, Bart en Laura eind september naar Sydney komen om daar een paar dagen met ons te feesten!
- Het feit dat de familie van Australische Sarah alles in het werk stelt om logeeradressen voor ons te regelen en zij ervoor gezorgd hebben dat een outback expert ons wegwijs wil maken met betrekking tot onze tocht door het hart van Australië.
- Het feit dat Marc en Jolien met ons in Nieuw Zeeland Oud en Nieuw komen vieren en we NU al een supercoole plek daarvoor geboekt hebben.
- Het feit dat pa en ma samen met Cees en Ellij rond gaan crossen door Nieuw Zeeland, waarbij we elkaar zeker gaan zien!

Maar nu eerst:
Nog een zaterdag ouderwets rondlummelen met Wendy
Nog een halve week werken
Nog een officieel moment op het stadhuis
Nog een feestje om dat even flink te vieren
Nog een paar eetmomentjes bij onze ouders
Nog een aantal dagen vrij om in alle rust te beseffen wat er allemaal gebeurt en nog wat tot rust te komen voor we in het vliegtuig stappen

Waarschijnlijk nog één berichtje vlak voor ons vertrek en dan volgen ein-de-lijk de echte reisverhalen!