Het roer om @ Sardegna

Je kent het wel.. dat 'het roer om' programma, waarin stellen of gezinnen de drastische beslissing nemen een bestaan in het buitenland op te bouwen.

Dat gaat vaak niet zonder slag of stoot. De koppels worden geconfronteerd met een grotere cultuurshock dan verwacht, zaken doen blijkt in het nieuwe thuisland anders te werken dan in het land van herkomst, het nieuwe bedrijf komt niet van de grond, er is financiële tegenslag en de planten in de tuin willen door de hitte ook nog eens niet bloeien.
Er wordt gevloekt en getierd, tranen vloeien en regelmatig sluit het programma af met de nog in het midden hangende vraag ‘will they stay or will they go’?

Als ik in Eindhoven op het vliegtuig stap om Nina en Silvester op Sardinie te bezoeken is het al een tijd geleden dat ik hen voor het laatst heb gezien.
Zij hebben twee en een half jaar geleden de stap gewaagd om woning en werk achter te laten, een ticket naar Sardinie te kopen en daar een eigen reisbureau te starten: http://www.sardotravel.nl/

Nina is half Sardijns en is terug gekeerd naar roots en familie in Codrongianos en Silvester heeft zich dapper op het Italiaans gestort, zodat zij samen hun bedrijf kunnen runnen.
Inmiddels staan ze midden in het Sardijnse leven, hebben ze zaken- en privécontacten op veel plekken op het eiland, kennen ze heel wat hoekjes en plekjes en wonen ze in een prachtig vrijstaand huis met uitzicht op de heuvels.

Mijn 6-daagse bezoek aan Sardinie is vooral gericht op bijpraten en zien waar mijn Delftse vrienden ‘terecht zijn gekomen’. Dat maakt mij tijdens dit uitstapje in cultureel/reistechnisch ongebruikelijk ambitieloos. Mijn enige reisgedachte: alles wat ik mee krijg is meegenomen.

Er ontstaat echter toch wel wat inzicht in de plaatselijke cultuur, want Nina is natuurlijk een brok Sardijnse ervaring en door de contacten die zij en Silvester op het eiland hebben beleef ik min of meer iets mee van hun interacties met familieleden en zakenpartners.

Zo wordt het al snel duidelijk dat er in Codrongianos een flinke ‘ons kent ons’ mentaliteit heerst, wat veel gezelligheid oplevert, maar waarbij men ook sterk op elkaar let en er flink geroddeld wordt.
Het is hier dan ook belangrijk je goed te presenteren. Ook als zaken minder gaan, is het van groot belang op zijn minst de schijn op te houden.
Geen geld? Toch dure kleding en desnoods een auto op afbetaling.
Naar de supermarkt? Met make up op en hakken aan, anders kun je je niet vertonen.
Als vrouw de kroeg in? Alleen als er mannelijke familieleden in de buurt zijn, anders doen binnen no time vuige roddels de ronde.

Nina en ik rijden niet ongemerkt rond. Al snel komen er sms-jes op haar telefoon met de vraag wie ze in de auto heeft en waar de reis naartoe gaat.
Als Nina en ik ons ’s avonds in de dorpskroeg bevinden en neef Tonino aanstalten maakt om te vertrekken, betekent dat dat wij in een slok onze wijn achterover moeten slaan en ook de benen moeten nemen. Alleen achter blijven met de gele schaapsherder en zijn maten is een non-optie.

Zaken doen gaat hier anders dan in Nederland. Afspraken zijn niet sluitend, belofte maakt niet per definitie schuld en verwarring wordt opgelost door het aanbieden van ‘goedmakerjes’ in de vorm van een fles wijn, of….. zoals toevallig in mijn bijzijn gebeurt: door het aanbieden van een overnachting in een appartementje aan de kust.
Zo reizen Nina, Silvester en ik op zaterdag onverwacht naar de oostkust om daar gebruik te maken van het aanbod van een zakenpartner om een nachtje in een door hem gehuurd appartement aan Golfo Aranci te overnachten, het strand te bezoeken en met hem uit eten te gaan. Er kunnen gelijk wat accommodaties voor het bestand worden bekeken. Goed zaken doen!

Het is al warm en het ritme is lichtelijk loom. De dagen beginnen vroeg, de ochtenden vullen zich met espresso’s (waar ik dapper van denk door te kunnen zoals ik thuis koffie drink, wat me al snel stevige hartkloppingen oplevert en het besef misschien een kopje of twee minder te moeten drinken).
Eind van de ochtend is het geoorloofd een verfrissend biertje of wijntje te drinken, tussen de middag volgt een uitgebreide lunch en daarna een siesta.
In de middag weer aan de slag, vroeg in de avond aan de Cannonau en natuurlijk niet voor 21u aan het avondmaal.
Ik leef vooral op Parmezaanse kaas en allerlei soorten ham (dit woord doet geen recht aan de beleving) en leer van Nina agro dolce te maken.

Ik ben getrakteerd op een aantal relaxte strandbezoekjes (wie van mooie stranden houdt is op Sardinie op zijn plek) en maandag word ik meegetroond voor een bezoekje aan het prachtige Castelsardo, wat me een kleine indruk geeft van alle historie die het eiland herbergt. Op de terugweg zie ik Sardinie op zijn mooist: onder een oranje gloed van de avondzon.

Zes dagen is kort en natuurlijk komt het afscheid veel te snel. Dit bezoekje heeft vooral in het teken gestaan van: bijpraten, bijbruinen, bijslapen, lekker eten en praten over vroeger, nu en het Sardijnse eilandleven.

Gelukkig is de reis niet ver en een ticket bizar betaalbaar, dus er volgt ongetwijfeld ooit een vervolgbezoek om er nog wat meer te zien en weer live ervaringen uit te wisselen.
Tot die tijd maar weer bijpraten via Facebook!



NB: voor foto's zie:
http://www.facebook.com/album.php?aid=175110&id=631643582&l=4513401adf