Mini-break in Beirut

Een bezoek aan Libanon staat al zeker 10 jaar hoog op mijn verlanglijst. Er waren vooralsnog echter altijd redenen tot afwachten, zoals te dure tickets met lange reistijden en bovenal een aanhoudend negatief reisadvies waarbij het Ministerie van Buitenlandse Zaken uitdrukkelijk adviseert tegen alle niet essentiele reizen.

Dat is enerzijds begrijpelijk. Dit kleine door Israel, Syrie en de zee omsloten land kent een bloedige recente geschiedenis en verkeert nog steeds in permanente staat van conflict met beide buurlanden, waarbij dreiging soms de vorm aanneemt van potentiele gewapende acties en verscheidene paramilitaire groeperingen het recht in eigen hand nemen middels terroristische aanslagen en ontvoeringen.
Op het eerste gezicht dus vrij duidelijk een no-go zone.

Mijn wens om Libanon te bezoeken is er niet minder om, maar twijfel is er logischerwijs wel. Ik ben niet levensmoe en drang naar avontuur staat niet gelijk aan het aangaan van reeel risico.

Als we onverwacht op betaalbare en fantastisch getimede vluchten stuiten, slaan we dan ook acuut aan het googelen en inlezen voordat we overwegen om te boeken.

Het kritisch raadplegen van meer lokale bronnen en het lezen van recente verslagen van reizigers, nuanceert de berichtgevingen van BuZa sterk.
De grensgebieden met Israel en Syrie zijn niet veilig en in het noordoosten bevinden zich paramilitaire bolwerken waar je beter uit de buurt kunt blijven. Beirut en vooral Tripoli hebben Hezbollah zones die potentiele doelwitten voor aanslagen vormen. We weten dus goed waar we niet moeten zijn.
De rest van het land wordt als veilig beschreven, waarbij grote leger inzet bijdraagt aan het behoud van stabiliteit.

We besluiten semi-impulsief de vluchten te boeken. In Beirut kunnen we terplekke rondvragen naar de actuele situatie en op basis daarvan ons plan maken. In het slechtste scenario verblijven we 4 dagen in en nabij ons hotel.

We zijn de enige westerse toeristen in het halflege vliegtuig dat ons van Istanbul naar Beirut vervoert.
Een aantal Libanese studenten die huiswaarts keren voor familie bezoek, doen geruststellende verslaglegging over de veiligheid in hun land.
Een fijn tegenwicht voor het boek dat ik lees, geschreven door een docent die in de jaren '90 in de wijk waar we verblijven werd ontvoerd en jarenlang gegijzeld werd gehouden. Misschien toch geen ideale boekenkeuze voor deze trip.

De eerste uitdaging vormt de immigratie-procedure. Elke bladzijde in ons paspoort wordt gescand. Jason is eerder in Libanon geweest. De eerdere entree stempel in zijn paspoort heeft een drempel verlagende werking en hij wordt al snel binnen gewuifd. Bij mij komen echter de vragen, waarbij ik weet dat ik overtuigend zal moeten liegen over mijn Israel bezoek dat direct een veto voor entree op zou leveren. 'Waarom bezoek je zoveel landen?'. 'Ik wil graag de wereld zien', 'Waarom wil je dat?' 'Omdat ik geinteresseerd ben in verschillende plekken en culturen'. 'Have you been to Israel or Palestina?'.
(tijd voor een hopelijk oscar-waardige impressie van dom wicht) 'Australia? Yes it's very pretty with many kangaroos'. 'I said Israel or Palestina!'. 'Oooooh.. (verbaasde glimlach) No no no'. 'Welcome to Lebanon!'. --> stempel --> poortje open (interne uitademing: pfffffffffff)

We komen om 3 uur in de ochtend in ons hotel aan. Beirut moet wachten, eerst wat uurtjes slaap voordat we bij daglicht de stad kunnen verkennen.
Maar zodra het licht door de gordijnen schijnt, is het tijd om erop uit te trekken. We hebben 4 dagen in Libanon, dus we duiken er direct goed in om het maximale uit onze beschikbare tijd te halen.
Het fijne is dat Libanon kleiner is dan Nederland en we met Beirut als basis vrij gemakkelijk alle hoeken kunnen verkennen.

Ons hotel is gesitueerd in de chique wijk Verdun. 1 op de 2 prive auto’s is hier een Range Rover en de weg van ons hotel loopt rechtstreeks naar de boulevard.
Voordat we die boulevard bereiken, stuiten we echter op een traditionele bakkerij, waar we voor 1 euro op plastic tuinstoeltjes simpel maar fantastisch kunnen ontbijten met manaeesh (flatbread) met za’atar (kruidenmengsel gebaseerd op tijm) en haloum (zoute kaas) rechtstreeks uit de oven. Dat gepaard met Libanese zwarte koffie die zo sterk en dik is dat het nauwelijks meer vloeibaar mag heten.
We hebben onze vaste hang-out spot voor de ochtenden bij deze ontdekt!

Het is zondag en de Corniche (de boulevard van Beirut) bruist: families wandelen, mannen zitten in de zon (het is hier primair een mannen-cultuur), of bidden op het rotsstrand met blote bast en bouwvakkersdecolletee. Gezinnen parkeren hun auto’s langs de boulevard, laden tafels en stoelen uit en picknicken naast hun auto. Vakantie aan de boulevard!
Het is heerlijk weer, zo’n 23 graden en het liberale karakter van dit land maakt dat korte mouwen mogen. De vuistregel hier is: bloot mag, maar met mate.
We wandelen flink wat kilometers en gebruiken om plaatsen in de stad te verbinden het super betaalbare netwerk van ‘servees’; rammelende mercedes taxis die vaste routes rijden en meerdere passagiers tegelijk vervoeren. Een rit kost een euro per persoon.

In Beirut kun je klauwen met geld uit geven. Hotels zijn prijzig, privé vervoer is duur en er zijn topklasse restaurants. Maar als je je beperkt tot simpele lokale eetplekken (met fantastische snacks), fruit dat langs de straat wordt verkocht en openbaar vervoer, dan is reizen en verblijven er niet duur.

Na een fijne dag struinen door Beirut, zou ik de stad beschrijven als een plek met vele gezichten. De oorlogswonden zijn zichtbaar (gebouwen vol kogelgaten) en door het leger bemande checkpoints en roadblocks talloos. Elke plek van belang is omringd met prikkeldraad en flink beveiligd. De mensen, waaronder ook de soldaten, zijn echter erg vriendelijk, behulpzaam en toegankelijk.

Meerdere religies leven samen (verschillende moslim stromingen, verschillende christelijke religies) resulterend in een straatbeeld van zowel burka’s als strakke leggings.
Gebouwen vol gaten contrasteren met moderne hoogbouw. Luxe auto’s concurreren om ruimte op de overbelaste wegen met oude taxi’s. Verkeer is chaos en anarchie, aan richting aanwijzers doet men niet en als voetganger heb je geen rechten.
Als ergens een waarschuwing voor op zijn plek was geweest, dan is het dat oversteken van straten en wegen structureel een veiligheidsrisico met zich mee brengt.

Na een dag vol indrukken en opdoen van informatie in Beirut zijn we eraan toe om onze actieradius te verbreden.
In tegenstelling tot wat we hebben gelezen blijkt het ondanks hezbollah aanwezigheid veilig om zelfstandig naar Baalbeck te gaan, waar we het meest beroemde religieuze bouwwerk van Libanon bezoeken en onderweg bijzonder hartelijk begroet en behandeld worden door de mensen in de bussen en de straten. Overal waar we komen krijgen we kleine giften: een mini komkommer, een kop koffie in een cafe waar men geen geld voor wil, een gratis stuk chocoladecake na een maaltijd in een simpel restaurant.
Onze aanwezigheid wordt gewaardeerd en iedereen is nieuwsgierig naar wie we zijn, waar we vandaan komen en wat we van Libanon vinden. Het antwoord is gemakkelijk en voor onze gastheren en –vrouwen erg bevredigend: vriendelijk en indrukwekkend.

Op onze derde reisdag huren we na stevig onderhandelen voor een dag een taxi, zodat we in weinig tijd meerdere plekken kunnen bezoeken. Onze theorie dat taxi-chaffeurs haaien zijn - hoe goed het volk in een land ook is - wordt weer eens bevestigd.
De hele dag staat in het teken van door onze chauffeur geïnitieerde her-onderhandeling van de eerder afgesproken prijs en we raken hem zo zat dat we hem halverwege de dag naar huis sturen en de middag in het fotogenieke Byblos blijven, vanwaar we met OV naar Beirut terug reizen.
We hebben wel de bergen (met sneeuw!) kunnen zien, dus het is de irritatie waard geweest.

De laatste dag reizen we naar Sidon (of Saida, elke stad heeft hier 2 of 3 verschillende namen). Een plek naar mijn hart. Aan de zee gelegen, met een prachtige niet toeristische souk, een variëteit aan straat-snacks waar mijn hart sneller van gaat kloppen, sfeervolle pleintjes met voetballende kinderen en ook hier de heerlijke koffie-cultuur.
Het is intens genieten op deze plek en wanneer we na een laatste avond in Beirut alweer huiswaarts moeten keren, heb ik het gevoel vele indrukken in een fanstatisch land rijker te zijn.

Libanon was zo goed als ik altijd had gefantaseerd en ons korte avontuur is de lange reis (van deur tot deur 12 uur treinen, vliegen en rondhangen op luchthavens van Delft naar Beirut en evenveel uren terug), het uitzoekwerk en de lichte spanning die het vooraf met zich meebracht meer dan waard geweest.

We worden nog twee maal stevig uitgevraagd voordat we het land mogen verlaten en op Schiphol wacht ons bij de uitgang van het vliegtuig een zwaar gewapend welkomst comité dat ons paspoort letterlijk met een vergrootglas onder de loep neemt en ons stevig verhoort over waar we zijn geweest en met welke reden, voordat we door de reguliere paspoort controle mogen.
Hoewel onze mini-break volstrekt zorgeloos is verlopen, maken de vele roadblocks, paspoort checks en verhoormomenten van de afgelopen dagen wel duidelijk wat we een nog altijd politiek instabiel gebied bezocht hebben dat slechts door actieve inzet van het leger op dit moment min of meer stabiel te noemen is.
Hopelijk behoudt Libanon zijn met inzet verworven stabiliteit, het is een plek met geschiedenis en karakter waar ik graag nog eens naartoe terug zou gaan.