Het dak van de wereld

Na het strand in Thailand met een verkoudheid aangekomen in Bangkok, waardoor ik weinig van de stad heb kunnen zien. De combinatie airconditioning, hitte en luchtvervuiling was zelfs mij kennelijk teveel. Zaak is om in Kathmandu zo snel mogelijk 100% fit te worden en ik doe het dan ook rustig aan.

Nepal is tot begin jaren vijftig een gesloten monarchie geweest waar maar weinigen in toegelaten werden. Daarna is het land definitief ontdekt door de toeristen en in eerste instantie natuurlijk door bergbeklimmers. Jarenlang hebben Maoïstische rebellen gestreden tegen de koning. Het koningshuis kreeg een flink duw richting de afgrond toen een prins het halve koningshuis afslachtte. Boze tongen beweerden dat die prins door de Maoïsten werd gestuurd in zijn daden. De (gewapende) strijd van de Maoïsten werd een steeds succesvollere, wat in 2006 resulteerde in het aftreden van de koning en het uitroepen van de republiek.
Van oudsher was het koningshuis en Kathmandu vallei qua taal, schrift, cultuur en religie gefocust op India. Hindoeïsme heeft voor een belangrijk deel het Boeddhisme verdrongen, maar in de bergen is de bevolking in belangrijke mate Boeddhist.

Van Kathmandu had ik hooggespannen verwachtingen. Met enige goede wil is een voorstelling te maken hoe Kathmandu tot de jaren 50 en (vlak) daarna geweest moet zijn: een stad met pleinen vol met tempels en paleizen en sfeervolle, smalle straten waar huizen versierd zijn met prachtige houten ramen, kozijnen en daken. Maar je moet goed je best doen, want de stad is zwaar in verval, de (lucht)vervuiling is enorm en het verkeer wurmt zich onder luid getoeter tot de meest kleine straten. Bovendien zijn de rivieren die de stad rijk is zo vies dat het water stroperig langs het afval druipt.

Nee, Kathmandu valt vies tegen, maar uiteindelijk kom ik daar ook niet voor. Ik kom voor de bergen en het wandelen. 21 dagen wandelen om precies te zijn, met een gids (Lakpa) en oh wat een luxe een drager (Karma), die van hun achternaam overigens Sherpa heten en broers zijn.

De tocht begint in Jiri, een rammelende busrit van 8 uur oostwaarts van Kathmandu. Het hoogtepunt van de tocht zal in het Sagarmatha NP liggen, waar berggiganten als de Nuptse, Lhotse, Ama Dablan, Cho Oyu en natuurlijk de Mt. Everest liggen.
De tocht is in 2 delen in te delen: de eerste 9 dagen is de aanloop naar het NP door 'heuvels' en dalen op een hoogte tussen de 1.500 en 3.500 meter. Daarna 11 dagen in het park tussen de 3.500 en 5.500 meter, waarna we op dag 21 het park uitlopen en naar Kathmandu terug vliegen.

De verschillen tussen het 1e en het 2e deel zijn groot. In de aanloop is het lente met bloeiende rododendron, magnolia, fruitbomen en veldbloemen, driftig nesten bouwende vogels, jonge geitjes en kalfjes, etc. In het NP daarentegen valt de neerslag in de vorm van sneeuw, zijn de ezel karavanen vervangen door yak/nak karavanen en is de bevolking veel minder agrarisch en m.n. Gericht op toerisme. Een ander belangrijk verschil is ook dat de aanloop heel rustig is met maar een paar wandelaars, terwijl het in het NP veel drukker is, met naast wandelaars ook expeditieleden op weg naar de beklimming van één van de grote bergen.

Overnachten en eten doen we steeds in één van de vele lodges die onderweg te vinden zijn. Qua opzet en menu lijken deze allemaal op elkaar, maar de keuze in eten is gevarieerd genoeg, alhoewel groente en fruit, uiteraard, ondervertegenwoordigd zijn. Gezien het feit dat werkelijk alles met dragers of karavanen aangevoerd moet worden, is het onvoorstelbaar wat er uit de keukens getoverd wordt. De appeltaart, eigenlijk meer een appelflap, staat overal op het menu, maar ook lokale gerechten als dal bhat (linzensoep met rijst en curry), Tibetaans brood (gefrituurd) en Chapati (soort Naan brood).

De nabijheid van een vliegveld (waar we aan het eind van onze tocht gebruik van maken) bij het NP maakt het 1e stuk wandelen weliswaar overbodig, maar wij zijn superblij dat we het 1e stuk wel gelopen hebben. Juist omdat het zo rustig is, je langzaam aan wandelen en hoogte kan wennen en omdat je af en toe toch even een doorkijkje krijgt van de bergen die gaan komen. Overigens voelde ik mij bijna 100% fit bij aanvang, maar heeft mijn reismaatje Rob de 1e dag bijna 40 graden koorts vanwege opspelende darmen. Dit wordt gelukkig effectief bestreden met een antibiotica kuur.

Eenmaal in het NP lopen we een rondje tegen de klok in, waarbij we 4 keer boven de 5.000 meter uitkomen. Als het helder is, zijn de uitzichten fenomenaal, maar het sneeuwt ook dagelijks. Dat levert prachtige plaatjes op, maar maakt het lopen lastiger en het beperkt de uitzichten.
De 4 keer boven de 5.000 meter is telkens weer een flinke inspanning; 500 tot 700 meter stijgen met stijgingspercentages van meer dan 25% is normaal al pittig, maar boven de 4.500 meter begint de ijle lucht echt een factor van formaat te worden. De moeilijkste klim is de oversteek over de Cho La pas, waar het rotsige, steile stuk rond de top wordt bedekt met ijs en sneeuw. Maar gids Lakpa loodst ons daar voorbeeldig doorheen met aanwijzingen en af en toe een toegestoken hand. En wat een held is drager Karma die de oversteek maakt zonder hulp met 30 kilo bagage (de twee rugzakken van ons plus zijn eigen) aan een hoofdband!
Waar we gelukkig achteraf pas achter komen is dat we de pas overstaken op vrijdag de 13e...

In totaal begeven we ons 7 dagen boven de 4.500 meter. Het is een overwegend desolaat landschap van steen, ijs en sneeuw. Bijna het enige levende wezen zijn wat vogels en knaagdieren en natuurlijk de yaks en de naks die ontzettend belangrijk zijn voor de Sherpa's. De naks leveren melk (niet de yaks, want dat zijn de mannetjes) en dus ook boter en kaas (die overigens heerlijk is), maar daarnaast ook wol, vlees en brandstof (poep, erg belangrijk boven de boomgrens). Tenslotte worden ze ook nog als lastdier gebruikt in karavanen. Je kunt gerust zeggen dat ze van levensbelang zijn voor de Sherpa's.
Als na 7 dagen onherbergzaam landschap de eerste boom op doemt, voelt het alsof je na lange tijd weer terug op de aarde komt.

Eerder meldde ik al dat de bergvolkeren Boeddhistisch zijn. Dit zie je dan ook overal terug in het dagelijks leven. Er staan kloosters, gebedsmuren, er hangen gebedsvlaggen, er staan stoepa's en gompa's. Dankbare foto objecten met op de achtergrond altijd wel ergens een (besneeuwde) berg.

Op dag 19 komen we terug in Namche Bazaar, de onofficiële Sherpa hoofdstad, waar ons “rondje” door het NP begon. Hier kunnen we onszelf weer trakteren op echte koffie en appelkruimeltaart. Op dag 21 komen we na 217 km, ongeveer 13.000 meter stijgen en 12.000 meter dalen aan in Lukla waar vandaan we naar Kathmandu terug vliegen. De landingsbaan is een vrij spectaculaire, schuin aflopende, korte landingsbaan, die ophoudt boven een diepe vallei. Maar voor de piloten is het gelukkig de normaalste zaak van de wereld.
Terug dus naar Kathmandu, terug naar de herrie en de vervuiling, maar ook terug naar de warmte (ruim 25 graden), maar niet nadat we in Lukla een biertje op onze prestatie hebben gedronken en Lakpa en Karma op een maaltijd hebben getrakteerd. Hier blijkt wel weer, met hoe weinig de mensen hier te leven hebben, want vlees wordt hoogst zelden gegeten. De kip wordt dan ook inclusief botten naar binnen geschrokt.

Zo eindigt een wandelavontuur met intensieve en minder intensieve wandeldagen die veel indrukken op heeft geleverd en ook een aantal leuke ontmoetingen, uren kaarten en lezen en veel foto's ter ondersteuning van het verhaal. Wanneer ik een selectie heb gemaakt, zal ik deze op Facebook zetten. Erg tevreden ben ik hoe mijn enkel het heeft gehouden; van eind dag 4 tot dag 7 met pijn gelopen, maar daarna totaal geen last meer gehad. Ook is het gezellig geweest om na 7 maanden solo reizen weer eens een reismaatje te hebben en Nederlands te kunnen spreken.

Zo eindigt ook (bijna) mijn reis van 8 maanden. Een reis die heel divers was: backpackend door Indonesië, snorkelend op de Solomon Eilanden, een stedentrip in Australië, fietsend door Indochina en Thailand en wandelend door Nepal. Ik kon met moeite afstand doen van mijn snorkel set, stopte met pijn in mijn hart Gazzie in een doos en heb de smaak van het wandelen (opnieuw) te pakken. De, weinig verrassende, conclusie: laat mij maar lekker buiten (semi) actief bezig zijn.

24 april weer terug naar de realiteit waar een baan vinden en een huis kwijt raken de eerste prioriteiten zijn. Op 27 april mijn (eerste) sollicitatiegesprek, waar ik in elk geval uitgerust, gebruind en vol energie kan verschijnen.