I'm too blessed to be stressed

Na een paar dagen visumzaken in Georgetown is het tijd voor een beloning in de vorm van een bezoek aan Kaieteur. Deze waterval ligt in het binnenland van Guyana. Er leidt geen weg naartoe. De enige manier om er te komen is vliegend.

In een 13-persoons vliegtuigje mag ik plaatsnemen naast de piloot. De vlucht alleen al heeft op mij een mild psychedelisch effect. Het kleine vliegtuig vliegt veel minder hoog dan de grote toestellen op de lange vluchten, waardoor het landschap onder ons continue goed zichtbaar blijft.
Deels vliegen we in laaghangende wolken, wat ik ook betoverend vindt. Al die witte watterige vormen, het ziet er bijna tastbaar uit. En overal regenbogen.

Het landschap beneden ons is onaangetast en lijkt op een reuzenbroccoli. Groen, groen, groen met hier en daar een vloeiend erdoorheen kronkelende glinsterende rivier. Het eerste half uur is het land beneden me vlak, maar plotseling ontstaan er gradaties en doemt in al dat groen een enorme canyon-wand op. Als het vliegtuig naar links kantelt, levert dat een eerste blik op op de vrije val van de gigantische watermassa van Kaieteur.

Dit zien vanuit de lucht maakt de tocht wat mij betreft al tot een succes, maar we gaan ook nog 2 uur te voet het gebied in om de waterval vanuit elke denkbare hoek te bekijken en om gele gifkikkers te zoeken. In mijn lijstje van geziene watervallen verdient Kaieteur zonder meer een podiumplek, het is één van de natuurlijke hoogtepunten van deze reis tot nu toe.

Ik keer tevreden terug naar Georgetown, waar de telefoon die nacht om 3.15u rinkelt, met aan de andere kant van de lijn de boodschap ons aan te kleden. Ons vervoer naar Suriname is onderweg om ons op te pikken. Voor dag en dauw vertrekken we uit Georgetown, terwijl de speakers pompende religieuze liederen in big-band stijl in onze oren blèren die door de vrouw achter mij uit volle borst worden meegezongen. Doen ze hier niet aan rustig wakker worden? No sleep till Parbo!

Er volgt een nachtelijke tocht naar de grens, waar ’s ochtends om 9.00u de veerboot over de rivier die Guyana en Suriname scheidt vertrekt. Bij de grens aangekomen is het aansluiten in een immense rij om een ticket voor deze veerboot te bemachtigen. Om onverklaarbare reden kost het per persoon zo’n 5 minuten om dit ticket te verstrekken waardoor de rij nauwelijks beweegt en de tijd langzaam maar zeker weg tikt.
Mijn naïeve gedachtegang (8 maanden onderweg in Latino-land hebben mij op één of andere manier nog steeds niet wijzer gemaakt) doet mij geloven dat de boot om 9.00u stipt zal afvaren. Dit levert me stress op, want als ik niet op tijd een kaartje bemachtig gaat de volgende boot pas vele uren later.

Net voor negenen heb ik een bootticket in handen en heb ik mijn exit-stempel uit Guyana op zak. Opluchting maakt al snel plaats voor frustratie, als ik vervolgens uren in een stomend hete ruimte zit te wachten op de boot die – ik had het kunnen weten – ruim 3 uur vertraging heeft.

De boot is een boot voor auto’s. Voor passagiers te voet is eigenlijk geen ruimte. Er zijn echter een paar honderd voetgangers. We moeten ons vastklampen aan de reling en maar zien waar we ons posteren.
Als de boot eenmaal aan de Suriname kant van de rivier arriveert, heerst er chaos en anarchie. De voetgangers proberen zich een weg door de auto’s te dringen om als eerste van de boot te zijn, maar de bedoeling is dat de auto’s de boot eerst verlaten. Motors worden gestart en de auto’s rijden tegen de voetgangers op en over voeten en bagage heen.
Soms voel ik me wat ‘sloom’ als ik in een - vul hier in: bus/boot/rij/overig - onvoldoende alert ben, iedereen me plots opzij elleboogt en ik weer eens verloren achter de kudde aan sukkel. Op dit moment ben ik echter blij niet vooraan te staan en oorlog met vele PK’s te hoeven voeren.

Terwijl de automobilisten zich agressief hun weg van de boot banen is het mij inmiddels duidelijk dat het om één of andere reden nuttig is om als eerste van de boot te zijn.
Het belang hiervan blijkt echter groter dan verwacht, als iedereen plotseling begint te rennen. Mensen met koffers, halve inventarissen, kinderen, topzware vrouwen, iedereen probeert op eigen manier een sprint te trekken. Het is me totaal niet duidelijk waarom, maar Jason en ik doen maar mee in de hoop op een voordeel als beloning.

De pak ‘m beet 500 meter naar het immigratie kantoor lukt het om behoorlijk wat mensen achter ons te laten, wat ons redelijk vooraan in een rij doet belanden. Daar wordt de relevantie van de sprint direct duidelijk.
In opnieuw een bloedhete ruimte (de zon schijnt meedogenloos op een plat dak en er is geen airco of ventilator aanwezig) zit welgeteld één persoon klaar om de honderden net gearriveerde passagiers van de benodigde paspoortstempel te voorzien.

Een momentje denk ik dat we het goed voor elkaar hebben, zo voor in de rij. Maar al snel blijkt dat mensen zich op slinkse manieren een weg de rij in banen, zijwaarts invoegen, of elders rijen vormen die veel eerder aan de beurt komen. Er zijn 5 gewapende mannen in touw om de orde te handhaven, maar hun organisatievaardigheden laten te wensen over. En elk gezinmet een huilende baby gaat voor, wat maakt dat zo’n 80% van de mensen eerder dan wij in aanmerking komt.
Om een lang verhaal kort te maken, we staan ons ruim 3 uur stuk te zweten en op te winden in een rij die niet in beweging komt. Als ik – opnieuw wat traag van begrip, ik geef het toe – concludeer dat alleen vals spelen resultaat oplevert, glip ik uit de rij om me zijdelings een weg naar voren te wringen en komen we uiteindelijk na bloed, zweet en tranen Suriname in.

Hier staat een volgend busje ons op te wachten. Ik heb als een berg tegen deze tocht op gezien, omdat ik bang was weer in de wacky races verzeild te raken, maar de slogan op de voorruit van deze chauffeur luidt zeer geruststellend: I’m too blessed to be stressed. De bestuurder heeft geen enkele haast om Paramaribo te bereiken. Sterker nog: hij rijdt min of meer stapvoets en blijkt op elke straathoek te stoppen, waarbij iedereen de bus uit gaat om eten of drinken te kopen. En 10 minuten later weer. En 10 minuten later weer.
Het wordt een lange, trage tocht en als we zo’n 16 uur na vertrek uit Georgetown het zinderend hete Paramaribo bereiken ben ik te moe om een eerste indruk van de stad te vormen.
Maar beter een veilige trage tocht, dan een dollemans-hellerit.

Eenmaal Paramaribo verkennend voelt het ronduit vreemd om mensen in het Nederlands aan te spreken. De eerste keer dat ik een vraag stel voelt voor mij bijna als een experiment, en elke keer ben ik verbaasd dat ik begrepen word en een reactie krijg in mijn eigen taal. Inmiddels voelt het als een grote luxe en besef ik hoe veel makkelijker het nog altijd is om in mijn eigen taal te onderhandelen, informatie in te winnen en grapjes te maken, dan in het Spaans.
We vinden vrij snel onze weg in Paramaribo: markt, supermarkt (vol Nederlandse producten, inclusief kroketten, pannenkoeken, en LU koekjes), sportschool en de stichting natuurbehoud (stinasu), via welke we accommodatie in Brownsberg boeken.

We verblijven twee nachten in een hangmatten kamp in Brownsberg. Midden in de natuur. Net als in de hoofdstad is het er pijnlijk heet en vochtig. Een wandeling van 5 minuten doet het zweet over je lijf gutsen en eenmaal vochtige kledingstukken worden met geen mogelijkheid meer droog.
Het natuurgebied is echter prachtig en hoewel we overdag weinig wildlife zien, komt de plek ’s nachts tot leven. Een tocht naar de toilet levert een oneindige verscheidenheid op aan kikkers, padden, en motten in alle kleuren, soorten en maten die je kunt bedenken. Ik kan me alleen maar indenken hoeveel meer beestjes hier voorkomen die ik vanuit gebrek aan opmerkzaamheid/vaardigheid niet zie, wat de behoefte aan een tocht met een gids doet toenemen.

Hoewel Suriname extreem rijk is aan flora en fauna, is het moeilijk hier echt iets van te zien. De kuststreek van het land is bewoond en per weg aan te reizen. Maar waar mensen zijn, zijn weinig dieren. Het binnenland is puur natuur en vol bezienswaardigheden, maar hiermee logisch samenhangend nauwelijks bereikbaar.

Toerisme in Suriname is beperkt ontwikkeld. Het land is helaas totaal niet ingericht op onafhankelijke, meer avontuurlijke, (budget)reizigers. Do-it-yourself-trips lijken geen optie, onder meer door het feit dat niemand informatie kan verstrekken anders dan verwijzend naar dure jungle resorts. Die kosten echter meer dan 100 euro per dag en zijn vooral gericht op luxe verblijf en zaken als dansvoorstellingen van lokale bewoners bijwonen en leren pijl-en-boog-schieten. En ons inziens te weinig op het spotten van dieren.

Handenvol geld besteden aan een net-niet-ervaring, voelt niet als een optie. Dit maakt dat we minder ondernemen dan verwacht en veel tijd doorbrengen in Paramaribo. De warmte hier is verlammend. In zo’n mate dat elke wandeling als een kwelling voelt. Heel onavontuurlijk veel tijd in een kamer met tv, internet en airconditioning dus en hardnekkig blijven zoeken naar dat tripje dat wel voldoet aan onze eisen. Het voelt frustrerend om te weten dat er zoveel prachtige natuur te ontdekken valt, maar geen idee te hebben hoe dit te ondernemen.

Uiteindelijk kom ik na heel veel speurwerk op het internet aan de adresgegevens een onafhankelijke gids. Met hem hebben we inmiddels de afspraak zondagnacht in een 4WD met grote lamp op pad te gaan, onderweg speurend naar wildlife. Vervolgens de jungle en de moerassen in op zoek naar boa’s, anaconda’s en andere slangen en reptielen. Het klinkt als een veelbelovende tocht die ons bezoek aan Suriname – ondanks dat we veel tijd nietsnuttend hebben doorgebracht – compleet gaat maken. Ik heb er zin in!