Lopen over water

Terwijl we tot over onze oren in de ticketinformatie zitten en regelmatig weg dromen bij de gedachte aan onze verre reis die nu toch echt dichtbij begint te komen, zoeken we ons heil voorlopig nog even in de mooie uithoeken van ons eigen land.

We zouden toch een modderfiguur slaan als we elders op de wereld beweren dat er in Nederland ECHT niets te zien is, onwetend door het feit dat we te verwend zijn om er hier op uit te trekken.

Ik ben altijd van mening dat een land zo druk en plat als het onze, een mens weinig te bieden heeft.
Maar laten we eerlijk zijn: hoe kan ik daarover een objectieve mening vormen als ik om te beginnen nog nauwelijks iets van onze unieke wadden heb gezien?

Wadlopen stond dan ook al lang op mijn ‘dingen-die-ik-wil-doen-in-eigen-land-lijstje’.
De tocht die wij voor juli hadden gepland ging niet door vanwege het slechte weer (waardoor ik weer dichter naar mijn watisdittocheensnertland-standpunt schoof), maar wie wat bewaart die heeft wat.

Zaterdag pikken Auke en ik Rob en Ronald op op een P+R (oftewel Carpool plaats) in Rotterdam, om door te rijden naar een andere P+R in wereldwijk Vleuten.
Daar stappen we milieu- en prijsbewust over in de auto van Jack, die ons onder het ‘genot’ van een absolute overdaad aan Hollandse meezingers naar Friesland koerst.

Exact op tijd komen we aan in Burdaart, waar we onze intrek nemen in een waanzinnig leuk efficiënt trekkershutje. We hijsen ons snel in wadloopkledij (korte broek, waterdicht jack en hoge schoenen) en lunchen nog even snel. Auke zorgt er op de valreep bijna voor dat ons tochtje weer in het water valt, door nietsvermoedend op een wesp te kauwen. Die prikt hem ter zelfverdediging in de onderkant van zijn tong, wat bij ons allen een lichte neiging tot paniek oplevert aangezien we allen de broodje-aap (of beter: wesp) verhalen kennen en dus unaniem in de overtuiging verkeren dat dat Auke nu mogelijk in levensgevaar verkeert.
Gelukkig blijft het leed beperkt tot wat tintelingen en treedt er geen acute zwelling op.
We kunnen dus op pad en rijden over smalle landwegen naar Wierum vanwaar onze tocht zal starten.

Een schrikbarend grote groep in felle kleuren kleding en gympjes gehulde mensen staat al ongeduldig te trappelen om aan de wandel te gaan.
Het weer is prachtig, de gidsen zien er met hun imposante peilstokken bijzonder profi uit, dus we durven wel van start.

Aangezien ik op pad ben met 4 sportieve mannen luidt ons plan van aanpak als volgt: we maken een vliegende start en zorgen dat we helemaal vooraan lopen achter de gids, zodat we wat minder dat kuddegevoel – dat we nu net even willen ontvluchten – zullen ervaren.

We klimmen over de dijk en lopen het wad op, waarbij we het eerste deel van de tocht tot onze enkels het slijk in zakken, wat het lopen een vermoeiende aangelegenheid maakt.
Na een tijdje wordt de ondergrond weer vaster, maar lopen we steeds dieper het water in, waarbij ik onwillekeurig moet denken aan de verhalen over Mozes en de zee die uiteen week.
Het is een vrij surrealistisch gezicht om zo’n hele sliert mensen tot aan hun middel door het water te zien waden.

We soppen zo door tot Engelsmanplaat en keren vandaar terug vanwaar we kwamen. We lopen ruim drie uur. De wandeltocht is goed te doen en valt me eigenlijk alles mee, al is het fysiek duidelijk voelbaar dat ik bezig ben geweest.

De tocht is op zich minder afwisselend dan ik had verwacht. We zien wat krabbetjes, natuurlijk meeuwen, scholeksters en strandlopers en als we ons best doen wat zeehonden in de verte. Qua concrete bezienswaardigheden is dat het eigenlijk wel zo’n beetje. De uitgestrektheid en leegte is echter rustgevend en de zeelucht erg verfrissend.

De tocht kent twee absolute hoogtepunten.
Het eerste is een moment van leedvermaak. Een eigenwijze man, die zich de hele middag al niet heeft gehouden aan het dwingende advies om achter de gids te blijven, is inmiddels ver verwijderd van de groep. We naderen een diepe geul die we door moeten waden, maar de man laat zich hierdoor niet ontmoedigen en besluit op eigen houtje de oversteek te wagen.
We zien het gebeuren: het ene moment staat hij tot zijn enkels in het water en bij de volgende stap staat hij er tot zijn nek in. Zijn ogen gaan wijd open van schrik en als om ons plezier compleet te maken verliest hij zijn evenwicht en valt hij languit in het water, waarbij de stroming hem direct een aantal meters verder van de groep sleurt.
Dit geeft ons het gevoel dat wadlopen zowaar een beetje avontuurlijk is.

Een ander memorabel moment vormt de zonsondergang. De laatste drie kwartier van de tocht zien we aan de met wolken bepakte hemel langzaam de zon onder gaan. We lopen op een zandplaat waarop een klein laagje water staat, waardoor het oppervlak een spiegeleffect heeft. De hemel wordt citroengeel, grapefruitoranje en bloedsinaasappelrood en dit alles zien we dus in tweevoud. Hier haalden de impressionisten waarschijnlijk hun inspiratie vandaan…

Na aan het einde van de tocht met de hele groep in de sloot te zijn gesprongen om onze met slijk gevulde stinkschoenen te wassen en ons lichaam een beetje van modder te ontdoen, kleden we ons om en rijden we naar het prachtige stadje Dokkum om daar nog wat te eten.

Auke is vergeten andere schoenen mee te nemen en loopt op zijn sokken door Dokkum
Jack trekt zich niets aan van enig mode advies en loopt met geitewollen sokken in sandalen.
Mijn nog natte onderbroek maakt donkere vlekken op de achterkant van mijn joggingbroek.
Ronalds gele windjack is zo oogverblindend dat mensen bijna op de vlucht slaan.
En Rob is ons buitenbeentje, want die past met zijn normale verschijning eigenlijk niet in ons rariteitenkabinet.

Toch mogen we de pizzeria binnen, waar we genieten van een welverdiende maaltijd.
Daarna begeven we ons naar ons hutje om nog wat te kletsen onder het genot van een flesje wijn.

’s nachts zie ik dat geen waar ik telkens als ik in Friesland kom weer versteld van sta.
Het is er ZO donker en er zijn ZO veel sterren!! We zien de melkweg en Jack telt 3 vallende sterren. Wanneer ik als een rups in mijn mummieslaapzak verpakt lig, besef ik dat ik me even helemaal 'bevrijd' voel van alle hectiek.
Daar is eigenlijk geen wereldreis voor nodig…

’s ochtends zijn we vroeg uit de veren en maken we nog een lekkere wandeling langs het water. Schitterende huizen, rust, ruimte.
ALS Auk en ik toch ooit nog eens emigreren, dan zou dat wel eens naar Friesland kunnen zijn!