ADEMBENEMEND - Hemels Huaraz

Vanuit Chachapoyas organiseren we een wandeling naar de hoge Choro watervallen. Een klein dapper hondje vergezelt ons de hele tocht en jaagt de koeien van ons pad door ze in hun staart te happen. Overal om ons heen vliegen kleurrijke vlinders. Een Alice in Wonderland gevoel.

Na een enigszins plichtmatig (maar ook mooi) uitstapje naar de ruines van Kuelap vertrekken we per nachtbus naar Trujillo, waar we één dag en één nacht doorbrengen om de lange reis naar Huaraz te onderbreken.

Trujillo ligt aan de kust in een woestijnachtig, stoffig gebied en de beroemde ruines kunnen me weinig boeien. Taipe de haarloze hond die er rondscharrelt, vormt wat mij betreft het hoogtepunt van dit korte bezoek.

De rit vanuit Trujillo gaat eerst zuidelijk langs de oninspirerende kust en dan vanaf Chimbote landinwaarts, waarbij vlakte plaats maakt voor heuvels en dan al snel voor bergen met enorme afmetingen en besneeuwde toppen. Eindelijk.. Huaraz.. de bestemming waar ik de hele reis naar heb uitgekeken.

Wat direct opvalt is dat het gebied traditioneel is. Primitieve huizen die onmogelijk enig comfort kunnen bieden tijdens de koude nachten op deze hoogte (3100m). Buiten het stadscentrum en in omringende dorpen overal loslopend vee op de weg. Vrouwen in kleurrijke kleding en met opmerkelijk hoge hoeden op. Ik vind het onbeschoft om foto’s te maken, maar mijn inwendige ‘geheugencamera’
maakt overuren.

Hoewel Huaraz bepaald geen mooie stad is, biedt het toeristen alle voorzieningen om te kunnen relaxen en activiteiten te kunnen voorbereiden. Want voor actie kom je naar Huaraz. Het ligt in het hart van de bergketen ‘Cordillera Blanca’ en vormt een perfecte uitvals- en acclimatisatie basis voor korte en lange wandel- en klimactiviteiten in de nabije omgeving.

De eerste dagen vullen we met korte acclimatiesatie-wandelingen naar de azuurblauwe bergmeren ‘Laguna 69’ (een klim naar 4700m hoogte) en ‘Laguna Parón’ (op 4200m hoogte), welke veelbelovende eerste indrukken opleveren. Daarnaast probeer ik dapper hard te lopen in de sportschool van het hooggelegen Huaraz, om mijn ademhaling in deze ijlere lucht te leren beheersen en hopelijk wat extra rode bloedlichaampjes aan te maken.

Na deze eigenlijk zeer beperkte hoogtestage (we hebben bijvoorbeeld geen enkele nacht boven de 3100m doorgebracht, wat wel raadzaam is), besluiten we toch al een poging te wagen om de berg Pisco te beklimmen. Mijn eerste bergbeklimervaring ooit!
Vergezeld van een gids (dit is voor mij ver voorbij het do-it-yourself niveau) en met rugzakken vol klimmateriaal sjouwen we naar Refugio Peru op 4680m hoogte. Deze inspanning alleen al blijkt adembenemend (want hoe hoger je komt, hoe minder zuurstof in elke ademteug en dat is boven de 3000m heel duidelijk te merken).
We eten een goede maaltijd en gaan om 18.30u naar bed, omdat we middernacht op moeten staan om onze tocht naar de top aan te vangen. Slapen kunnen we niet, door de hoogte, het vroege tijdstip en zonder meer ook nervositeit voor de zware dag die komen gaat.

Om middernacht zitten we aan het ontbijt en om 1.00u is het tijd voor vertrek. Vijf lagen kleding aan (de toplaag van het kaliber wintersport) en twee paar handschoenen over elkaar vanwege de bittere kou. Hoofdlamp aan, rugzak met klimmateriaal op de rug en up we go. 2 uur steil klimmen tot de sneeuwlijn. IJsax, klimharnas, speciale schoenen, touw en talons tevoorschijn en dan kan het echte werk beginnen. 4 uur non stop bikkelen in de ijzige kou die geen pauzes toestaat, onder slechts het licht van onze hoofdlampen. Klimmen, klimmen, klimmen, met een structureel tekort aan zuurstof in je longen en spieren. Tot het lachen je vergaat.

Nog nooit in mijn leven heb ik fysiek zoiets zwaars gedaan en minimaal 3 keer denk ik door uitputting dat ik de top niet zal halen. Maar niet de zwakste schakel willen zijn werkt voor mij als een rode lap op een stier en brengt me toch steeds een stapje verder naar mijn doel. Hoe verder we omhoog raken, hoe haalbaar de top lijkt.

Op extreme kortademigheid en rubber benen na blijven de hoogteziekte symptomen verrassend beperkt, dus ik kan het mezelf niet verantwoorden de klim niet te volbrengen. Langzaam wordt het schemering en dan licht. De kristalheldere sterrenhemel maakt plaats voor rondom opdoemende ijzige bergtoppen en verpletterende sneeuwlandschappen. WOW, WOW, WOW!

Als ik rond 7.00u na non-stop stijgen de cumbre op 5752m bereik, ben ik te murw geklommen om trots te zijn. Maar eenmaal afdalend begint het langzaam tot me door te dringen dat ik net een geheel nieuwe persoonlijke uitdaging heb volbracht die niemand me meer af kan nemen. Een ultieme ervaring die een heel leven mee gaat!

De tocht naar beneden krijgen we ook niet cadeau en doet beseffen hoe zwaar de klim is geweest. Abseilend en eindeloos voetje over banen we ons een weg eindeloze hellingen af en eenmaal uit de sneeuw balanceren we nog uren bergafwaarts over losse rotsen.

Zo’n 11 intensieve uren ploeteren vanaf de start, staan we aan de weg en keren we terug naar de bewoonde wereld. Te moe om te eten ben ik om 18.30u volledig onder zeil.
Ik besluit om mezelf een dag hersteltijd te gunnen en daarna via een organisatie de 4-daagse Santa Cruz trek aan te vangen. Eenmaal in vorm kan ik mijn tijd maar beter
goed benutten en na Pisco moet deze tocht voelen als een wandeling in het park?

Dit blijkteen foute inschatting. Hoewel ik in Huaraz flink wil eten om mijn reserves aan te vullen na de energievretende Pisco-klim, heb ik geen eetlust en krijg ik nauwelijks een hap door mijn keel. De avondmaaltijd sla ik over en de lange nacht slapen die ik in de planning had loopt uit op een debacle omdat ik de hele nacht kotsend boven de wc hang. Dank aan de Peruaanse keuken!

Zonder te hebben geslapen of gegeten start ik dag 1 van de Santa Cruz trek met knikkende knieën en immense after-Pisco-spierpijn. Hoewel ik de eerste klim ondanks dit alles verbazingwekkend door kom, is er van vreugdegevoel weinig sprake en begeef ik me ruim voor sesamstraat-tijd zonder eten en met een maag die rond tolt als een wasmachine richting koude tent en warme mummieslaapzak.

Dag 2 start zonder eetlust, maar na een goede nachtrust voel ik me op zijn minst weer een beetje mens. Meer energie om kennis te maken met mijn prettige groepje medewandelaars (een ambitieuze jonge berggids, 3 Fransen, 1 Engelsman en 1 Nederlandse). Het is een beduidend betere wandeldag.

Na een aantal uren rondklossen door een weinig boeiende met zand gevulde vallei (het resultaat van een aardverschuiving afgelopen februari), klimt de tocht naar het Alpamayo Basecamp. Een schitterende locatie, volledig omringd door besneeuwde toppen. Ons kamp slaan we op op een evenzo mooie plek. Als het donker wordt is de lucht zwart, maar zie je op de achtergrond nog het contrast van de witte sneeuw op de toppen die omgeven zijn door de meest heldere sterren.

We gaan vroeg naar bed, want om 4.00u zullen we ons kamp opbreken, zodat we na een vroeg ontbijt (de eerste volledige maaltijd die ik eet, het doet wonderen!) de klim naar Punta Unión op 4750m hoogte kunnen starten.

Vroeg opstaan in de kou is geen pretje, maar opnieuw blijkt de beloning groot.
Met de Engelse Joe vlieg ik vol energie de pas op en langzaam wordt het licht, streelt de zon de bergtoppen en wordt het landschap verwarmd en verlicht met de meest zachte kleuren.

Ik maak ver voor de groep uit in mijn eigen tempo mijn weg naar beneden. Muziek uit mijn I-Pod en het overweldigende landschap helemaal voor mezelf alleen. Ik voel me klein, de natuur zo groot en zo adembenemend mooi. De grootse pracht die me omringt is overweldigend en ik kan inmiddels niet anders zeggen dan dat ik mijn hart aan de Cordillera Blanca heb verpand.

Na een laatste nacht in ons perfect georganiseerde kamp, dalen we af richting de weg, door arme dorpen. We passeren cuy-kwekerijen, heel veel biggetjes en ander vee en eindeloos veel kindertjes in afgeragde kleding, op stoffige schoentjes, met grote snottebellen uit hun neuzen die schreeuwen om galletas en caramelos. Deze kindertjes zijn armer dan arm en dankzij mijn miserabele maag van de eerste dagen, heb ik gelukkig de mogelijkheid wat modderige handjes te vullen met snacks die ik over heb gehouden tijdens de tocht.

Vanaf de weg is het 6 uur hobbelen over onverharde wegen om terug te komen in Huaraz. Oncomfortabel, maar de laatste vergezichten over de bergen en valleien maken veel goed. Terug in de stad is mijn bedje al voor me gespreid en buig ik me met volledig teruggekeerde eetlust over een eindeloos grote pizza.

Met heel veel meer dan een tevreden gevoel over de afgelopen weken, zal ik Huaraz morgen verlaten. Maar toch met pijn in mijn hart, want er is nog zoveel meer te doen. Zo is er het 8-daagse Huayhuash circuit dat mijn naam lijkt te roepen en zijn er nog zoveel meer toppen te beklimmen.
Ik zal dit ongelooflijk mooie stukje wereld dus verlaten met de zekerheid er terug te komen.

Maar nu eerst op naar Zuid-Peru. Eens zien wat dat te bieden heeft!