Een vlakke weg, een zandweg..

Vanaf het moment dat we Bogotá verlaten, beleven we nog een aantal pittige laatste reisdagen in Colombia.

De busrit naar Popayan die 12 uur behoort te duren, mondt uit in een 20-urig avontuur. Eerst staan we 2 uur stil als gevolg van puin op de weg, vervolgens stuiten we midden in de nacht op een file van honderden stilstaande vrachtwagens die op onze weghelft geparkeerd staan en niet op korte termijn in beweging zullen komen omdat de chauffeurs liggen te slapen. Na veel twijfel en overleg met de bijrijder start de bestuurder een dubieuze inhaalslag, bergop, op de verkeerde weghelft tegen het verkeer in. Ik heb het punt bereikt waarop ik kosten wat kost mijn doel wil bereiken.
Waar ik dit rijgedrag normaal beangstigend en asociaal zou vinden fluistert nu wanneer de chauffeur weifelt een stemmetje in mijn hoofd ‘kom op, stel je niet aan, als er een tegenligger komt passen er best drie auto’s naast elkaar’. Deze hypothese wordt overigens meerdere keren (gepaard met veel getoeter en lichtsignalen van protest) bevestigd.
Een uur vanaf onze bestemming treffen we een volgende versperring. De weg richting zuiden is zojuist afgezet om pas over 6 uur weer open te gaan, vanwege de Vuelta de Colombia (een wielerronde vergelijkbaar met de Tour de France).

Als we een half mensenleven later eindelijk Popayan bereiken, besluiten we het etmaal maar bussend vol te maken door direct - in wat voelt als een rijdende wasmachine - door te reizen naar Parque Nacional Puracé. De stad uit, de bergen in.

Na een weinig hartelijke ontvangst (de beheerders laten ons 2 uur in de kou wachten alvorens met sleutels op te komen dagen) nemen we onze intrek in een ijskoude berghut, waar ik direct onder een grote berg dekens de slaap probeer te vatten. Plan is om de volgende ochtend vroeg met een gids op pad te gaan om condors te zien.
Hoewel ons afgelopen avond bevestigd was dat er een gids beschikbaar zou zijn, blijkt er ’s ochtends niemand aanwezig en niemand bereid om ons mee uit wandelen te nemen.

We winnen informatie in bij de bewoners van de paar huizen langs de weg en komen er zo achter waar we heen moeten gaan om de condors te treffen. We hebben echter vlees nodig om de vogels te lokken en dit blijkt in een straal van 50 kilometer nergens te verkrijgen. Een zeer onbevredigend verloop van project condor.

Na het overwegen van onze opties besluiten we niet op te geven, in de wasmachine terug te reizen naar Popayan, daar de nacht door te brengen, een paar kilo orgaanvlees te kopen en de volgende ochtend vroeg terug te keren om een nieuwe poging te wagen.

Terug in Puracé begeven we ons vergezeld van een 10-jarig knulletje naar een rots die duidelijk zichtbaar is vanuit de lucht. We draperen de stinkende organen op de rots, om gieren aan te trekken. Deze aaseters zullen op hun beurt de condors lokken.

Na 20 minuten geduld komen de eerste kostgangers boven de rots rondcirkelen en al snel breidt het aantal uit tot een hele groep . We houden de gieren af zodat ze er niet met het vlees vandoor gaan en wachten af tot zo’n 20 minuten later 2 silhouetten van het formaat vliegtuig over komen zeilen. De condors zijn gearriveerd! Omdat deze supervogels geen klauwen hebben en dus niet met het eten weg kunnen vliegen, moeten ze landen om te eten. Dit biedt ons uitgebreid gelegenheid om ze langdurig op aanraakafstand te bewonderen. Een prachtig laatste project in Colombia!

In de middag reizen we vanuit Popayan naar Pasto, waar we rond middernacht aankomen en alleen maar goedkope love-hotels kunnen vinden, bevolkt door prostituees en hun klandizie. Ik ben moe genoeg, dus deur barricaderen, oordoppen in en slapen maar.

In alle vroegte trekken we de grens met Ecuador over en zoals ik me ook de overgang vanuit Chili Bolivia in herinner, is deze grens passeren als een andere wereld in gaan. De mensen in Colombia zijn materialistisch en statusgericht, zelfs als ze zich dit niet kunnen veroorloven. Uitzonderingen daar gelaten, imponeerde de mentaliteit in Colombia me als opportunistisch en winstbelust. Als je 5 keer wisselgeld terug krijgt, probeert men je minimaal 4 van de 5 keer te weinig terug te geven.

In Ecuador zit de bus (of beter: rijdende markt die elke 10 meter stopt om passagiers en verkopers in te laten) vol mensen die eruit zien alsof ze net de Zak van Max hebben doorgeploegd. Het begrip mode lijkt hier nauwelijks te bestaan. En waar in Colombia iedereen een beugel draagt (status), hebben de mensen hier vaak nog slechts halve gebitten in hun monden. Mijn eerste indrukken met betrekking tot hun houding richting reizigers: vriendelijk, behulpzaam, hun Spaans veel beter te verstaan dan in Colombia en zo oprecht dat ik binnen een paar dagen opgelucht stop met het natellen van mijn wisselgeld.

Na opnieuw een dag van 15 uur reizen, arriveren we in het charmante stadje Baños. Een plek met perfecte (toeristen)voorzieningen en veel te doen in de omgeving. Fietsen, wandelen, vulkanen, nature on your doorstep! Het leven is er goedkoop. Voor 3 dollar een luxe ontbijt met koffie, versie jus, bruin brood, gebakken ei, croissant. Accommodatie voor half de prijs van Colombia. Een heerlijke plek om bij te tanken.
Jammer genoeg is het regentijd, wat betekent dat het vocht hele dagen door met bakken uit de hemel komt en er van activiteiten ondernemen weinig terecht komt.
Wat doe je op een regenachtige dag in Baños? Dan bezoek je Kokopelli Tattoo.

Tatoeëerder Leo trakteerde mij als vriendendienst in Bogotá op een tatoeage, maar het resultaat voldeed bij lange na niet aan mijn maatstaven, maar je kunt een gegeven paard niet in de bek kijken. In mijn hoofd wist ik echter direct dat de eerste creatieve en accurate tatoeëerder die op mijn pad zou komen de klus naar behoren zou mogen klaren.
Carlos heeft een goede reputatie en na het zien van zijn werk weet ik zeker dat hij de man is om het geheel te perfectioneren. Dit blijkt een flinke klus en leidt tot een significante uitbreiding van het ontwerp. Er volgen twee dagen achtereen van 7-urige sessies non-stop tatoeëren, maar met een in mijn ogen waanzinnig resultaat. Het enige dat ik mee naar huis zal nemen van dit continent, is mijn zeer persoonlijke permanente souvenir.

Mijn eerste indrukken van Ecuador zijn – geheel tegen mijn verwachting in – heel positief, maar na heel lang het gevoel te hebben gehad alle tijd van de wereld te hebben, is er nu het besef dat de tijd begint te dringen en niet meer alles mogelijk is. Om deze reden volgt al snel het besluit om ondanks mijn nieuwsgierigheid niet meer tijd in dit land te besteden dan in mijn reisschema gepland was. Het land vormt een mooie bestemming om als vakantieplek in mijn hoofd te houden.

Na 10 maandenreizen in Latijns Amerika was ik er inmiddels behoorlijk van overtuigd voldoende (af)gezien te hebben en voorlopig niet meer terug te willen naar dit continent. Maar - zoals wel vaker - moet ik mijn mening bijstellen. In mijn hoofd begint zich zeer concreet een een ‘gaten-vullen-toer’ te ontwikkelen en ik ben er vrij zeker van binnen een paar jaar toch weer voor een paar maanden terug te keren.

De reis leidt in oostelijke richting Ecuador uit, via een grenspost die volgens de reisgids nauwelijks toeristen ziet. Onderweg naar de grens wordt duidelijk waarom.

Vanuit Baños reizen we een volle dag (wat betekent: zo’n 15 uur) naar Loja, de laatste grote stad in het zuiden van het land. De tocht voert door eindeloos groene heuvels, vol kleurrijk geklede vrouwen met manden. Precies het soort authentieke beeld dat je je bij Ecuador voorstelt.

Een dag later reizen we vanuit Loja naar Zumba, de laatste nederzetting voor de grens. Op de kaart lijkt dit een afstand van niks en dus een korte reis, maar niets is minder waar. Na uren wachten op het busstation vervoert een bus ons in meer dan 7 uur eindeloos de bergen in, verder en verder het niets in. Laat in de avond bereiken we het in de jungle gelegen dorp en na een nacht in het geïsoleerde plaatsje stappen we ’s ochtends in een vrachtwagen voorzien van een op een huifkar gelijkende kooiconstructie richting de grens. Dit blijkt een bijna twee uur durende tocht over onverharde wegen en door onwaarschijnlijk arme dorpen, met natgeregende rillende ezeltjes, modderige honden, zwaaiende kindertjes op blote voeten, was die aan lijnen in de regen hangt en waarschijnlijk nooit de status ‘droog’ zal bereiken en eindeloos veel meer indrukken.

In Ecuador moeten we in een houten hut de grensbeambte wakker roepen voor onze exit stempel. Hij bedient ons gekleed in boxershort, kaplaarzen en met de tandpastavlekken nog op zijn gezicht.
In de stromende regen wandelen we een brug over Peru in. 3 huizen, 1 hostel, een smoezelig restaurant en een politiekantoor waar we ook de Peruaanse grensbeambte moeten ontwaken om ons van een entreestempel Peru in te voorzien.
De gemiddelde reactie op de paspoort-check is van het kaliber: ‘Nederland? Is dat naast Canada?’.

In een gedeelde taxi (colectivo) zonder profiel op de banden, reizen we door de jungle naar San Ignacio. 4 mensen op de achterbank, schudden, beuken en slippen op een onverharde modderweg vol kuilen en puin van ingestorte berghellingen die het water niet langer kunnen absorberen.
We slippen meerdere keren een greppel in en al snel blijkt dat we elke heuvel op moeten raggen door de bagger, omdat de taxi niet voldoende grip en kracht heeft om boven te komen. Al snel zie ik eruit alsof ik de grote verliezer ben van een modderworsteltoernooi.

Met de ups en downs van de weg gaat ook mijn humeur op en neer. Down, omdat 3 dagen non-stop reizen met koekjes als ontbijt, cola als lunch en patat als enige beschikbare risico-arme avondmaaltijd wel erg beperkt is. De koude douches en stoffige dekens in de primitieve hotels bepaald geen beloning zijn na een lange dag reizen en omdat onmogelijke zithoudingen in bussen en auto’s en de hemeltergend trage voortgang me fysiek parten begint te spelen.
Up, omdat het landschap onwaarschijnlijk onaangetast, ruig en mooi is. De dorpjes zo primitief dat ik me in een andere wereld waan en de tocht een indrukwekkend avontuur.

Van San Ignacio volgt een soortgelijke baggertrip naar Jaen. En daar aangekomen.. is het inmiddels zondagavond en sjouwen we van busbedrijf naar busbedrijf zonder vervoer naar Chachapoyas te vinden. Intrek nemen in een hotel betekent dat de volgende dag opnieuw met reizen zal starten. We hebben sterk de wens ons doel vannacht nog te bereiken.

We eten een ons portie patat van de dag om de honger te verdrijven en een laatste poging op zoek naar vervoer levert geluk op. We treffen een minibus vol goedlachse Jehova’s die huiswaarts keren van een conventie. Wij mogen bij hen aansluiten richting Chachapoyas.
Rond middernacht arriveert de bus op mijn eerste Peruaanse bestemming. Fysiek aardig aan mijn eind, maar met voldoening terugkijkend op de afgelopen dagen en met het gevoel dat Peru veel goede indrukken zal gaan brengen!