Geef me Vuur

Geef me Vuur! In Bogotá vergezellen we de vriendenclub van Leo en Nilson om deel te nemen aan een paintball-sessie. In oude originele mini’s (een passie van beide) rijden we naar het paintball terrein, waar de adrenaline door mijn lijf giert en ik als enige beginner natuurlijk volledig overhoop geschoten word. Veel blauwe plekken, maar een erg leuke ervaring!

Na de paintball actie is het tot mijn grote verbazing tijd voor een baby-visite. En daar zit ik dan ineens in een Colombiaans huis met een baby op schoot en een huis vol Spaans sprekende visite. Geen beschuit met muisjes hier, de rum vloeit rijkelijk!

Ik heb inmiddels een beetje een haat-liefde verhouding met Bogotá. Het is nog altijd geen bijzonder mooie stad, maar het is als met autorijden in bekend gebied: als je niet meer over de navigatie hoeft na te denken, zie je plots hele andere dingen.
De grote en kleine straten voelen inmiddels vertrouwd, op veel plekken weet ik blindelings mijn weg. En plotseling zie ik veel meer van het leven op straat. De vele daklozen, de meerderheid onschuldige goedgeluimde mafketels die hun eten op straat staan in te zegenen. Mr. Positive de ongevaarlijke drugsdealer die in Candelaria zijn cocaine aan de man brengt en om onduidelijke reden door de politie gedoogd wordt, hij is altijd in voor een praatje. De straatverkopers, die hond Lola kennen en haar altijd even willen aaien. De mensen in de straten vol kettingen met mobiele telefoons eraan, bij wie je goedkoop kunt bellen. Er is genoeg te zien om niet verveeld te raken.

Maar het is tijd voor wat nieuwe ontdekkingen. Na wat wikken en wegen vertrekken we in westelijke richting naar Manizales. Een week geleden werden er nog maskers uitgedeeld, omdat de nabij gelegen vulkaan Nevado del Ruís een grote wolk van as over de stad had gespuugd en er heerst nu een code oranje wat betekent: uitbarstingsgevaar. Na het lezen van de berichtgevingen lijkt er echter geen reden deze bestemming te mijden en wie weet is er een interessant schouwspel te zien.

Manizales blijkt een prachtig gesitueerde stad, gelegen in groene heuvels. Het doet een beetje denken aan een stad in Zwitersland. Het is er vredig en schoon, er is – zeker voor Zuid-Amerikaanse standaard – wat interessante architectuur en al snel is er een volledige dag weg gewandeld.

Hoewel de stad in mijn ogen een bezoek waard is, is het nationale park dat we willen bezoeken vanwege de actieve vulkaan hermetisch afgesloten en de stomende vulkaan is helaas volledig in wolken gehuld wat hem onzichtbaar maakt. Voor het andere park dat we willen bezoeken krijgen we geen permissie.

Exit Manizales dus, door naar Salento, een opnieuw mooi gelegen dorp van vrij hoge klasse. We nemen onze intrek in een door een Nederlander gerunde hostel waar de keuken brandschoon is, de pannen niet aanbakken, de douche warm is en alles tiptop werkt, een zeldzaamheid in dit continent.

Vanaf het heiige centrale plein vertrekken we om 6.00u in de ochtend met een jeep naar Valle Cocora, waar we een dagwandeling maken in de door hoge waxpalmen begroeide heuvels. Wat mij betreft één van de mooiste landschappen die ik in lange tijd gezien heb.
Vervolgens betaal ik een paar euro voor een rondleiding + proefsessie op een kleine biologische koffieplantage. De oude koffieboer is blij met een geïnteresseerde klant en vanaf nu weet ik in theorie hoe ik mijn eigen koffie zou kunnen groeien.

Vanuit Salento reizen we voor de laatste keer naar Bogotá. Opnieuw is de bustocht er één die de boeken in kan als een vermoeiende ervaring.

Zoals telkens in Colombia blijkt het wegennetwerk niet voldoende capaciteit te bieden aan het vele verkeer. Ergens begrijpelijk, tot zo’n 20 jaar geleden waren mensen totaal niet in staat te reizen als gevolg van de terroristische activiteiten van de FARC. Toen de transportstromen door sterk afgenomen risico’s op gang kwamen, was het wegennetwerk daar totaal niet op toegerust.

Colombia kent geen snelwegen, alleen rondom Bogotá, maar daar is zoveel verkeer dat alles continue vaststaat. Er heerst een pico & placa systeem, wat betekent dat auto’s met bepaalde nummerborden op sommige dagen wel en op andere dagen niet mogen rijden. Dit is echter niet afdoende om de verkeersgekte te stroomlijnen.
Alle wegen buiten de stad zijn eenbaans, vol zwaar, langzaam transport en vol gaten. Overal wegwerkzaamheden dus, wat betekent dat er maar één rijstrook beschikbaar is voor twee richtingen. Stilstaan en wachten dus.
Hoewel ik me in de Colombiaanse bussen nooit onveilig voel, is het wel veel hutsen en butsen en schudden door de bochtige gehavende wegen, en het feit dat de chauffeurs bepaald niet elegant rijden. Dan zijn er nog de kokende motor en het wisselen van bus, het feit dat er een in slaap gevallen bestuurder achterop deze bus botst terwijl we stilstaan (wat anderhalf uur politie inmenging en papierwerk oplevert), de random paspoort controles door het leger, het feit dat de airconditioning van de bus (ook vaste prik) op standje vrieskist staat waardoor meerdere lagen kleding je niet warm kunnen houden , het gegeven dat de halve bus aan het kotsen is en het feit dat die ene nagesynchroniseerde film met volume geschikt voor slechthorenden non-stop vijf keer opnieuw wordt afgespeeld.

Behoorlijk uitgeput komen we terug in Bogotá.
Plan is om hier 4 dagen te blijven en de stad dan voorgoed te verlaten. Maar al snel voegen we hier twee dagen aan toe en schrappen we een bestemming met het idee: beter genieten van wat fijn voelt, dan helse busritten om vooral vanuit het gevoel ‘er moet verkend worden’ naar plekken te gaan die niet extreem bijzonder klinken.

Na 6 dagen nemen we afscheid van Lola, van (voor mij nieuwe, voor Jason oude) vrienden en de stad en reizen we naar de busterminal, waar we informerend naar tickets beseffen dat we nog niet weg willen.
Ineens dringt het tot me door dat er nog 9 weken reizen te gaan zijn en dat het tijd is om te genieten en wat minder dwingend te zijn naar mezelf. Minder reizen, minder zien, maar meer genieten klinkt op dit punt als een voldoende verantwoorde keus. Conclusie: een taxi-rit terug naar Candelaria en inchecken in musicology hostel, waar hond Lola woont.

Nog een aantal dagen simpelweg wandelen met de hond, hardlopen in de sportschool, rondhangen in de tattoo shop van Leo waar elke dag donuts worden gegeten en koffie wordt gedronken tot we er bijna bij neervallen en waar een enorme verscheidenheid aan mensen in en uit komt lopen. De winkel is – zoals je van een tattoo shop mag verwachten – schoon, maar in tegenstelling tot in Nederland veel minder besloten. Er heerst chaos. Veel mensen komen langs voor de gezelligheid, het is populaire hang-out spot, waar dezelfde gezichten keer op keer langs komen voor een babbel, een grap en eten en drinken. Van zakenlui, tot gangsters, tot dronkelappen die om geld komen bedelen, tot een man geobsedeerd door hanengevechten. Van alles passeert de revue en nog steeds neemt mijn straattaal-vocabulaire gestaag toe. Eindelijk begrijp ik waarom mensen mij Mona (mijn aloude bijnaam) noemen: het blijkt het woord te zijn om iemand die blank en blond is te beschrijven.

Leo geeft ons aan het eind van de dag vaak een lift, als een typische Bogotaan als een kamikazepiloot racend door de steile straten van Candelaria in zijn piepkleine mini vol hout, twee bijrijders en een grote hond op schoot. Ik waan me soms in een cartoon!

Natuurlijk volg ik het voetbal. In een café zie ik onder begeleidende klanken van Shakira’s jengelende stem ons oranje legioen naar huis getrapt worden. Een behoorlijke kater, maar als ik het glas halfvol zie: een obsessie minder om mijn tijd naar in te delen.

We hebben opnieuw het plan om de stad te verlaten, maar Lola gooit roet in het eten. Ze heeft een bizarre bult in haar oog en we kunnen haar niet achter laten zonder een dierenarts geraadpleegd te hebben.
Gelukkig blijkt het slechts een ontsteking en de medicijnen slaan snel aan, maar met de maandag als zoveelste nationale feestdag (in verband met vaderdag!)is er weer een legitieme reden om nog even te blijven hangen.

Dus een tinto (zwarte koffie) bij de Britse Chris en zijn Colombiaanse vrouw Laura, lunch bij het koppel met de baby (van wie ik de namen niet eens ken) en logeren bij Leo.
Zo worden de geplande 4 dagen in Bogotá er 10 en besef ik dat ik opgeteld meer dan 3 weken in deze stad heb doorgebracht. Een tijd van minder reizen en minder zien, maar een stad op een geheel andere manier ervaren.

En gek genoeg voor het eerst een vakantiegevoel, omdat er al een tijdje niets op de planning staat en niets hoeft. Simpele dagen, met kleine routines en fijne sociale contacten.

Het voelt voor mij als een waardevolle ervaring en ik voel me bevoorrecht dat ik een tijdje deel heb mogen uitmaken van een fijn sociaal netwerk in wat een voldoende dynamische stad blijkt om me lange tijd te vermaken.

Ik ga hier nog genieten van 2 laatste gezellige dagen, alvorens toch echt afscheid te nemen en de reis voort te zetten naar Popayan en Pasto in het Zuiden van Colombia en vervolgens de grens over te steken met Ecuador.
Hasta pronto!