Should I stay or should I go

Vanuit Bogotá leidt de reis in noordelijke richting. Via het schilderachtige en ontspannen Villa de la Leyva naar San Gil en Barichara, allen in heuvelachtige omgeving met veel mogelijkheden om te wandelen en fietsen. Frisse lucht, veel groen, vogels en vlinders.

Er volgt een lange oncomfortabele busrit naar el Cocuy, waarbij de wegen door de vele regen deels weggeslagen zijn, wat betekent dat alle passagiers – jong en oud - enkeldiep door de bagger waden en moeten wachten op alternatief vervoer. Uiteindelijk bereiken we onze bestemming, een charmant bergdorp dat sterk verschilt van het moderne Colombia. Het kleine dorpscafé wordt bevolkt door mensen in wollen poncho’s en het leven is traag en zeer gemoedelijk.
Een jeep brengt ons vanuit het dorp de bergen in naar 4000 meter hoogte.

DE KOU! De berghut is elegant, maar er is geen verwarming en alleen koud water. Zeven dekens op het bed en alle kleren die ik heb, bieden nog altijd niet genoeg warmte om de slaap te kunnen vatten. Bedoeling was om met een gids naar 5100m hoogte te wandelen/klimmen, maar ons bezoek valt buiten het wandelseizoen, wat bevestigt wordt door het weer. Regen, hagel en sneeuw. Na 9 maanden tropen, beschik ik niet over een geschikte uitrusting om zonder risico voor onderkoeling een dergelijke tocht te ondernemen, wat betekent dat we genoodzaakt zijn ons doel aan te passen. Uiteindelijk stijgen we naar een pas op 4500m, wat in elk geval bewijs vormt dat ik zonder hoogteziekteverschijnselen tot deze hoogte kan wandelen. Gelukkig Peru in het vooruitzicht, waar de timing gunstiger uit zal pakken. Voor nu helaas een vroegtijdige uittocht om de kou te ontvluchten.

We hobbelen 12 uur terug naar Bogotá, in een gammele bus maar door spectaculaire landschappen. In Bogotá staan wat projecten op het programma. Een bezoekje aan de tandarts voor controle, met gezellige gesprekken en bij vertrek een afscheidszoen! Verder het afronden van mijn duurzaam souvenir: een tatoeage op mijn arm en schouder. Veel tijd rondhangen in Tattoo Libre met Leo en Wilson, vrienden van Jason, lunchmaatjes en goede gesprekspartners om wat Colombiaanse straattaal te leren. Inmiddels heb ik het punt bereikt dat ik – geheel niet ‘ik-eigen’- mijn collectie scheldwoorden bij vlagen actief toepas.

9 maanden Latijns Amerika lijken wat agressieve trekjes in me op te roepen die ik niet kende van mezelf. Ik kan en wil niet wennen aan de egocentrische inslag van de meerderheid van de mensen hier. Men houdt hier geen rekening met zijn omgeving en trekt als met oogkleppen op een geheel eigen plan. Mensen passeren op straat is onmogelijk, men beweegt zich hier traag als stroop voort, de stoepen volledig blokkerend. Voor iemand ruimte maken komt niet in gedragsrepertoire voor. Bussen in en uit gaan: meer gedrang dan op een Nederlands perron. Prioriteiten richting klanten in winkels… wat?? Prioriteiten? Dit woord bestaat niet in de Latijns-Amerikaanse vocabulaire. En Bogotá brengt een nieuwe uitdaging. Het klimaat is hier van het soort 4-sezoenen-op-één-dag, wat betekent dat mensen met paraplu’s rondlopen. Deze ontwijken in de overvolle straten is een uitdaging op zich en voelt bijna alsof ik me in een computerspel bevind. Een veiligheidsbril is geen overbodige luxe en mensen klappen blind hun paraplu uit voor hun lichaam, waarbij het ding dan in lengte toeneemt en vervolgens uitklapt, tegenliggers in de maag schietend. Fufurufa!

Tussen de projecten door is er ongewenste betrokkenheid bij DE STRIJD. De soap Jim en Pili beperkt zich niet tot grappige situaties, maar toont zich grilliger dan ik in eerste instantie had ingeschat. Teveel alcohol, te weinig wederzijds respect en een volledig onvermogen tot communiceren omdat er geen gedeelde taal is, leidt tot letterlijk schreeuwende ruzies en rondvliegend meubilair. ‘Werk’ is zover weg, maar dan ineens toch dichtbij. En dan zit je tegen wil en dank in gebroken Spaans uit te leggen dat de verantwoordelijkheid voor een oplossing en het creëren compromissen niet bij de buitenwereld ligt, maar bij de strijdende partners zelf. Als respect dan zo’n groot thema is, wellicht toch eens proberen elkaars taal te leren?

Should I stay or should I go? Tot mijn verbazing merk ik dat de huiselijke strijd me vooral verbijstert, maar me verder nauwelijks stoort zolang ik er afstand van kan houden.
Overdag veel de deur uit, sportschool, mijn record voor het beklimmen van Montserrat (steile heuvel in het centrum van Bogotá met een indrukwekkend uitzicht) aanscherpen en me obsessief op het eten in de hoofdstad storten. Er is hier zoveel meer variatie en kwaliteit dan in de afgelopen 9 maanden, mijn gebit en maag maken overuren.

Prima tijden in Bogotá dus, maar beseffend dat er meer te zien is in het land en mijn voorkeur uitgaat naar natuur, besluit ik voor een paar dagen mijn eigen plan te trekken en Suesca te bezoeken. Een plek die bekend staat om het rots klimmen.
Als ik na de busrit en een uur lang wandelen om mijn doel te bereiken, incheck in afgelegen oude boerderij waar ik de enige gast blijk te zijn, blijkt mij een nieuwe uitdaging in de schoot te worden geworpen: ZELFREDZAAMHEID.

De eigenaren van de accommodatie wonen in een ander gebouw, de deuren hebben geen sloten en iedereen in de omtrek heeft mij inmiddels opgemerkt als eenzame reizigster. Een fijne combinatie van feiten, met mijn nachtelijke paranoia. Maar wie zelfstandig wil zijn, moet wat. Dus na wat onderzoek ontdekt ik hoe ik met meubilair de deuren kan blokkeren en stippel ik een vluchtroute uit voor geval van nood. De eerste nacht slaap ik door veel onbekende geluiden wat onrustig, de tweede nacht heb ik meer vertrouwen in een goede afloop en slaap ik ter compensatie tamelijk comatoos.
Van klimmen komt jammer genoeg niets, want alle outdoorbedrijven hebben hun deuren hermetisch gesloten en het dorp is uitgestorven. Dus ik praat wat met de lokale bevolking en wandel wat uurtjes in de omgeving.
Het absolute alleen zijn is na 9 maanden met altijd mensen om me heen zowel een vloek als een zegen. Het is even wennen, maar al snel is in stilte een boek lezen, koppen koffie drinken, de warmte van het zonnetje door de boerderij ramen en films kijken op de computer zonder dat iemand stoort een ontspannende sensatie. Na een paar dagen merk ik echter dat ik met de haan en de hond aan het praten ben en vind ik het toch tijd om terug te keren naar Bogotá.

In huize Jim en Pili is de goede sfeer inmiddels terug gekeerd. Morgen zal ik aansluiten bij de Tattoo-Libre vriendenclub om een dag te gaan paintballen. Daarna is het tijd om weer een tijdje de stad te verlaten, dit keer in westelijke richting: Manizales, Armenia en Salento, oftewel: zona Cafetera. Koffiegebied, heuvels en weer een meer natuurlijke omgeving. Verhalen volgen!