Een warm welkom op Ben Gurion: airport comedy

Na een vroege ochtendvlucht van Abu Dhabi naar Amman, zitten we op de luchthaven in Jordanie noodgedwongen 12 lange uren uit, ter overbrugging tot onze vlucht naar Tel Aviv. We worden er tijdelijk vaste klant bij de Shwarmarama om de symtpomen van onze gedeelde harnekkige aandoening die we 'airport hunger' hebben genoemd, een beetje onder controle te houden.

Bij onze gate begint in mijn beleving het Israel-avontuur al, als er hele groepen orthodoxe Joden met de vlucht mee blijken te gaan, allen gekleed in traditioneel zwart gewaad, met hoedjes en een gedraaide sliert haar aan elke zijde van het gezicht gedrapeerd. Ik ben bijna kinderlijk verbluft van het feit dat deze mensen die ik alleen van plaatjes ken ECHT bestaan en ook gewoon (met vreemd-vormige muziek instrumenten en al) met vliegtuigen reizen, het voelt bijna buitenaards.

De vlucht duurt slechts 20 minuten en om 21.30u staan we na een lange reisdag op Ben Gurion Airport. We begeven ons richting de migratie/douane en zijn bijna direct aan de beurt, so far so good!

Wanneer Jason zijn paspoort overhandigt, wordt hij kritisch ondervraagd. Op zich te verwachten, want Israel heeft meer (politieke) vijanden dan vrienden in de wereld en een zekere vorm van bezorgdheid over wie het land in komt is begrijpelijk.

Al snel blijkt echter dat men Jasons achtergrond wil checken alvorens hem het land in te laten. Ik word wel toegelaten, maar besluit niet door de douane te gaan en met Jason te wachten zodat ik zicht houd op wat er gebeurt.

We worden zonder uitleg van het hoe-wat-en-waarom naar een grauw verdomhoekje in de migratiehal gestuurd, waar de airconditioning veel te koude lucht blaast, de zitjes schuin hangen en we veel mensen van het douanepersoneel ongeinteresseerd niks zien doen, waarbij Jasons paspoort per direct spoorloos lijkt te zijn verdwenen.

We delen het bankje met een stel Polen die hier al 9 uur vergeefs aan het wachten blijken en met een Russische moeder en dochter die ook zonder enige vorm van uitleg de toegang tot Israel geweigerd is.

Na een uur wachten heeft niemand ons nog erkenning gegeven voor ons bestaan en weten we niet wat er aan de hand is, of wat we kunnen verwachten. Als we navraag doen krijgen we op zeer autoritaire wijze gecommandeerd dat we moeten blijven zitten. Antwoorden worden niet verstrekt.

Nog een uur later wordt Jason apart geroepen en mee genomen een hokje in. Als ik vraag of ik mee mag, volgt daarop een tirade die me doet vermoeden dat het antwoord op mijn vraag NEE is.

Jason blijft lang weg en ik zie agenten met boeien de verhoorkamer in gaan. Ze komen er echter zonder Jason weer uit, dus alles is waarschijnlijk onder controle. Ik probeer mezelf gerust te stellen met de wetenschap dat we absoluut niets te verbergen hebben en dat Jason met zijn nektatoeages en soms net iets te directe vorm van humor vaker wel dan niet de toevallige gegadigde is voor 'random' veiligheidschecks op luchthavens.

Na drie kwartier word ik in het hokje geroepen en wordt Jason er vrij bruut uit gezet. Als mij gevraagd wordt hoe het gaat en ik benoem dat ik niet erg geamuseerd ben, krijg ik van het duo dat mij gaat spreken te verstaan dat zij ook niet geamuseerd zijn over Jason en mij. Mijn paspoort en visum worden me afgenomen - wat denk ik impliceert dat ik bij nader inzien ook als potentieel crimineel word beschouwd - en er volgt een vragenvuur.
Telkens als ik poog een vraag te beantwoorden, wordt er op het moment dat ik een woord zeg een nieuwe vraag in mijn richting gespuwd, waarbij elke vraag de intonatie van een beschuldiging heeft.

Als ik benoem dat ik het wel prettig zou vinden als de vrouw die de vragen spuugt ook even adem zou kunnen halen zodat ik in die adempauzes antwoorden kan geven, krijg ik toegeschreeuwd: you speak when you' re spoken to!! Uhm.. what..the..fuck? De stoom komt me al snel bijna uit mijn oren, maar buikademhaling-buikademhaling-buikademhaling... ik geloof in de tactiek van beleefdheid en controle, zodat niemand me iets kan maken.

Er volgt een bizar vijandig kruisverhoor door twee personen die teveel detective films lijken te hebben gekeken en die tussen de vragen door allerlei aantekeningen krabbelen en in het hebreeuws met elkaar overleggen. Mijn papieren worden doorzocht, mijn reisgids en aantekeningen doorgespit, en er is een non-stop stroom van vragen.

-Wie is je vader,
Jan
- Wie is de vader van je vader
die leeft niet meer
- Antwoord me! Wie is de vader van je vader
Cor
- Waar komt die naam vandaan?
Uhm... Mijn oom heet ook zo. Ik denk dat het een typisch Nederlandse naam is?
- Ik vraag het jou!
- Waar ken je je onbeschofte vriend de timmerman van?
Als je hem minder provocerend zou aanspreken zou hij zonder twijfel een stuk beleefder terug doen.
- Houd je mond, waar ken je hem van?
Moet ik mijn mond houden of een antwoord geven?
- Antwoord me!
We hebben elkaar ooit op reis ontmoet.
- Hoe lang zijn jullie samen? Wat doen jullie in Israel?
Een paar jaar, toerisme!
- Maak dat de kat wijs.
- Waarom willen jullie naar de Gaza strook
We willen niet naar de Gaza strook
- I DON'T BELIEVE YOU!!
- Ben je in Afghanistan geweest? Heb je een ander paspoort? Een andere nationaliteit?
Nee, nee, nee.
-Waarom ben je geinteresseerd in de Arabische cultuur?
Dat ben ik niet, kijk maar naar mijn paspoort vol random stempels.
Ik heb geen specifieke interesses, slechts een algemene nieuwsgierigheid naar hoe de wereld werkt.
- Wat ga je doen in Israel?
Net als daarnet nog steeds rondreizen, hoewel ik er inmiddels niet meer zo'n zin in heb
- Dat is jouw problem.
- Waarom Israel?
Waarom niet? Ach.. eigenlijk kan ik inmiddels wel bedenken waarom niet.
- WAAROM ISRAEL!
Na zo'n 65 landen kwam deze uit de hoge hoed
- Waar in Palestijns grondgebied ga je heen
(even irritant doen): Tel Aviv
- Dat is geen Palestijns grondgebied!
Oh.. sorry.... ik heb de geschiedenispagina's van mijn reisgids nog niet gelezen
- Hoeveel geld heb je bij je?
0 euro want de 25 euro die we nog hebben uit de Emiraten zijn bij Jason, verder alleen een creditcard
- Staat er veel geld op je creditcard?
Mijn creditcard kan alleen in de min. Beschouw je -1000 euro als veel?
- Ik stel hier de vragen niet jij... waarom -1000?
Ik heb net tickets en hotels geboekt in Italie en Duitsland, zie je...mijn reizen zijn frequent en random
- Wat is het telefoonnummer van je vriend, waarom wonen jullie niet samen?, hoe vaak zien jullie elkaar?, je ziet er niet uit als een psycholoog ik denk dat je liegt
... en ga zo door...

Uiteindelijk mag ik weer naast Jason in het verdomhoekje plaats nemen, maar onze paspoorten krijgen we niet terug. We zitten inmiddels 4 uur in de koude airco te wachten, hebben geen idee hoe lang het gaat duren, hebben dorst en zijn na een etmaal zonder slaap en het gecontroleerd moeten reageren op onterechte beschuldigingen compleet opgefokt, maar tegelijkertijd een lach-kick nabij. Die laat zich steeds slechter onderdrukken en uit zich vooral in de vorm van het uitlachen van de douane beamten waneer ze iets zeggen of doen (zoals ons commanderen: geef me je paspoort! terwijl ze deze reeds 4 uur in gijzeling hebben).

Ik besluit - in de hoop de procedures wat te bespoedigen - wat spannings-syptomen uit te vergroten en te doen alsof ik twee maanden zwanger ben, rust, reinheid en regelmaat nodig heb en de stress van deze situatie en het slaapgebrek niet meer kan verdragen. Dit resulteert erin dat we een broodje en water aangeboden krijgen, maar verder luidt de boodschap dat ik om een dokter kan vragen als ik medische zorgen heb. We blijven vastgehouden op de luchthaven.

Inmiddels blijkt uit Jasons beschrijving van zijn verhoor (hij kreeg gelijksoortige vragen als ik en daarnaast de opmerkingen dat zijn handen er niet uitzagen als die van een timmerman, hij moest vertellen hoeveel een deur kost, wat het grootste is dat hij ooit gemaakt heeft, waarom hij mij niet onder Ramona maar onder een andere naam in zijn telefoon heeft staan, wie de mensen in zijn whatsapp foto's zijn, hoe hij aan geld komt om te reizen), dat hij niet geheel tot mijn verrassing mondig en sarcastisch op de vragen heeft gereageerd en de vrouw die de vragen stelt middels vrouwonvriendelijke opmerkingen voldoende heeft weten te beledigen om bepaald niet bij haar in goed daglicht te zijn geraakt.
Gezien de kinderachtige mentaliteit van de mensen die hier werken, verwachten we dat onze paspoorten zo lang mogelijk vast gehouden zullen worden als vorm van retributie.

Inmiddels kan Jason (niet het afwachtende en onderdanige type) niet meer de zelfbeheersing opbrengen om zich stil te houden.

Dat resulteert erin dat hij alle reizigers die bij migratie arriveren met zeer luide stem aanraadt om zich mentaal voor te bereiden op een warm welkom, te roepen dat men beter kan vluchten nu het nog kan en door te benoemen dat hij spijt heeft naar Israel te zijn gekomen, geen cent in hun economie wil pompen en de eerste vlucht het land uit zal nemen.
Mooi plan, maar zo lang men ons paspoort heeft zijn we min of meer gegijzeld op de luchthaven en kunnen we nergens heen.

Ik lach me een breuk om hem, op zijn minst veroorzaakt het voor ons wat vermaak, maar zoals te verwachten valt vat het douanepersoneel zijn gedrag wat minder goedlachs op.

Nadat de beambten een tijdje gepoogd hebben om Jason te negeren, wordt hij apart geroepen en daarna wordt ook ik op het matje geroepen. De boodschap luidt dat men ons - als we ons niet koest houden - zal deporteren en op een zwarte lijst zal zetten.
Jason benoemt direct dat een prima plan te vinden en liever met de eerste vlucht naar Amman mee te gaan dan een voet op Israelische bodem te zetten.

Ik kan me emotioneel volledig vinden in deze redenering. Op rationeel niveau vind ik het echter een slecht plan, omdat ik niet zeker weet of de bewering van het hoofd van de beveiliging dat een deportatie onze reismogelijkheden voor de toekomst drastisch zou beperken, op waarheid berust zou kunnen zijn. En even geen google bij de hand om het uit te zoeken.
Ik veto Jason en stem dus voor tong afbijten en afwachten. Met wat geveinsde nederigheid lukt het gelukkig om te voorkomen dat er beslissingen met grote gevolgen worden genomen.

Rond 3.00u krijgen we - na 5.5 uur machteloos afwachten - eindelijk ons paspoort toegeworpen. Geen excuses voor de onterechte beschuldigingen. We voelen ons nog altijd gecriminaliseerd.
We stappen de poortjes van de douane door, Israel in, met het voornemen om na wat uurtjes hoognodige slaap de eerste vlucht naar Istanbul en/of Beirut te boeken.

We komen aan in een erg prettige accommodatie en als we 's ochtends wakker worden met een heerlijk zonlicht door ons raam en Tel Aviv aan onze voeten, besluiten we toch eerst een dag de stad te verkennen alvorens onze plannen zomaar om te gooien.

We verkennen het oude Jaffa en zijn onder de indruk van de sfeer, de oude gebouwen en de fijne vibe in de stad.

Vooralsnog ziet het ernaar uit dat we op onze aankomst zullen terugblikken, als kijkend naar een slechte komedie waar we onverwacht een hoofdrol in hebben gespeeld. Nu we eenmaal in Israel binnen zijn, lijkt het het toch wel waard om optimaal gebruik te maken van de mogelijkheid om het land te gaan verkennen.

Met het idee thuis te komen met een 'been there, done that, maar fucking nooit meer' gevoel, maar ook een hilarische reiservaring en anecdote rijker!