Terug van weggeweest / even weg van teruggeweest

Begin maart was het een jaar geleden dat we thuis kwamen van onze reis. Hoewel we ons leven in Nederland als een heerlijk leven beschouwen, lijken de reiskriebels echter wel weer met de week in hevigheid toe te nemen.

Na een winter waarin ik behoorlijk heb gekwakkeld met mijn gezondheid, zijn er gelukkig inmiddels weer mogelijkheden om leuke plannen te maken. Nog niet zonder slag of stoot overigens, want door bijwerkingen van medicatie die ik gebruik is mijn huid erg gevoelig en een teveel aan zon vol risico’s. Dit noodzaakte mij om onze geplande wintersportvakantie af te zeggen.
In oktober was ik al genoodzaakt een werkreis naar Curacao aan mijn neus voorbij te laten gaan. Voor een tweede keer thuis gaan zitten balen beschouwde ik als een serieuze non-optie.
Dus terwijl Auke zich gereed maakte met vrienden de Franse pistes onveilig te gaan maken, beraadde ik mij op een ander plan en een impulsieve actie later was ik in het bezit van een ticket naar Lissabon!

8 jaar geleden reisde ik voor het eerst en laatst alleen. Dat beviel me toen niet zo goed, maar nu (wat ouder, wijzer en met misschien reëlere verwachtingen) lijkt het me toch wel weer het proberen waard. Lekker dwalen door een onbekende stad, misschien wat nieuwe contacten opdoen en een stapel boeken mee om er zeker van te zijn dat ik me niet verveel.
Accommodatie geregeld in een hostel, zodat ik in elk geval af en toe onder de mensen ben en verder – anders dan anders – totaal geen plan de campagne!

Op zondag reis ik naar Schiphol, check ik in en wacht ik op mijn vlucht. Ik heb direct aanspraak van een wat oudere Amerikaan die ook naar Lissabon blijkt te reizen en – ‘dit doe ik anders nooit’ – graag een avondje met me uit eten wil.
Ik wimpel hem beleefd af en probeer ervoor te zorgen hem bij het uitstappen uit het vliegtuig niet opnieuw tegen het lijf te lopen.
Die missie slaagt. Tweede missie: hostel vinden. OV naar de stad blijkt goed georganiseerd, in mijn eentje kan ik ineens veel beter navigeren dan wanneer ik me volledig door een ander laat leiden en al snel zit ik veilig onder dak.
Mijn eerste indruk van de stad is zowieso erg ontspannen en ik heb niet de indruk me zorgen om mijn welzijn te hoeven maken.

In de hostel werkt een kok, die elke avond een uitgebreide traditionele Portugese maaltijd bereidt. Je kunt voor een bescheiden bijdrage inteken voor een gezamenlijke maaltijd. Op avond 1 komen mijn boeken niet uit de tas en uiteindelijk zal dat ook niet gaan gebeuren.

Ik ontmoet een Amerikaanse jongen die alleen door Europa reist en dit allemaal nogal overweldigend vindt. Hij hoopt de volgende dag met mij op pad te kunnen. Normaal zou ik direct tekenen voor gezelschap en hierin niet al te kritisch redeneren, maar aangezien mijn persoonlijk thema voor dit tripje ‘hersteltijd’ en ‘tot mezelf komen’ is, besluit ik toch alleen op pad te gaan. Een reisgenoot die de hele dag aandacht vraagt en onafgebroken over zichzelf praat sluit even niet aan bij die wens.

De zon schijnt, het is hier al lente en ik dwaal een hele dag door de Moorse wijk Alfama en de oude wijken Baixa en Chiado, die samen Bairro Alto vormen.
Na een heerlijke dag een maaltijd in de hostel en vroeg naar bed om van de fikse verkoudheid die ik nog uit Nederland heb meegenomen af te komen.

Dag 2 breng ik door in gezelschap van Erik (VS), David (VS) en Stephen (Australie), we reizen alle vier alleen en hebben voor vandaag alle vier hetzelfde doel: Sintra bezoeken.
Sintra ligt op 45 minuten reizen van Lissabon en is makkelijk per trein te bereiken. Vandaag ben ik blij met het feit dat ik gezelschap heb, want Sintra is een sprookjesachtige omgeving, met een sprookjesachtig kasteel en paleis en mag gerust een wow-ervaring genoemd worden. En wow-ervaringen zijn absoluut het leukst als je ze met iemand kunt delen! Hoogtepunt is toch wel het hoogtepunt: na kilometers wandelen en hellinkjes opzwoegen kunnen we in het zonnetje vanaf een heuvel genieten van het uitzicht op het kasteel, dat door de zon kleurrijk glanst.

Opnieuw een rustige avond, al merk ik dat het steeds lastiger wordt om het aandringen om mee te gaan stappen af te slaan. De Australische jonge honden Alex & Matt hebben het tot een persoonlijke uitdaging gemaakt om mij mee de kroeg in te krijgen. Het verklappen van mijn leeftijd en mezelf de stempel ‘bejaard’ opplakken lijkt hun ambitie alleen maar aan te wakkeren.
Ik loop nog steeds met een fikse hoofdpijn rond en wil in elk geval fitter thuis komen dan ik ben weg gegaan, dus ik blijf standvastig nee zeggen en hen afwimpelen met een ‘misschien morgen’.

Dag 3: ik reis in mijn eentje met de trein naar de chique wijk Cascais en wandel vandaar langs het strand naar Estoril. Weer een prachtige dag, de geur van de zee en gewoon… lekker buiten en op mezelf. ’s Middags dwaal ik nog uren door de smalle straatjes van Bairro Alto. Ik loop al dagen rond zonder plattegrond, wat tot een soort van doelgericht (ver)dwalen leidt. Na behoorlijk wat kilometers heuvel-op-heuvel-af kom ik uitgeput weer ‘thuis’, waar een hysterisch rondspringende Alex & Matt alweer klaar zijn om hun project ‘breng-Ramona-tot-leven’ ten uitvoer te brengen.
Het is st. Patrick’s day. Ondanks dat het een lange dag was, is mijn verkoudheid verdwenen en voel ik me energiek en fit. Ik kan geen excuus meer bedenken om niet 1 biertje mee te gaan drinken. Bovendien is een taxirit hier absurd goedkoop, dus als ik moe ben kan ik altijd nog vroeg afhaken en veilig in mijn eentje richting hostel vertrekken.
Ik vertrek met 5 mannen richting kroeg. Mannen die zich overigens als gentleman gedragen en bij wie ik me vertrouwd en op mijn gemakt voel, zelfs als het bier rijkelijk heeft gevloeid. Het wordt uiteindelijk een lange nacht, in een kroeg vol lavenloze mensen met evenzo lavenloze verhalen. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik me kostelijk heb vermaakt en als ik om half 6 (zelf toch ook wel lichtelijk lavenloos) mijn bed in rol, vraag ik me verwonderd af waar deze plotselinge energy boost vandaan is gekomen!

The next day: ik doe iets dat ik normaal nooit zou doen. Ik slaap uit, en doe een hele dag absoluut niks!!
Aan het eind van de middag gaat het toch wel kriebelen, want zo’n slome dag maakt dat ik plots het gevoel heb dat ik nog heel wat energie kwijt moet.
Als ik door Andrew (Schotland) en Gavin (VS) word meegevraagd naar een UEFA cup wedstrijd (Sporting vs. Atletico Madrid) twijfel ik dus geen moment en besluit ik deze kans op een ‘nieuwe ervaring’ niet te laten schieten. In een vol stadion vol hysterische Portugezen volgen we de wedstrijd, de passie is besmettelijk en de sfeer ronduit fantastisch en enerverend.
Ik sta volledig in de ‘actiestand’ en van mijn voornemen om na de wedstrijd richting bed te gaan komt dientengevolge niks terecht. We duiken een leuke kroeg in in Bairro Alto waar de Britten Tom en Stuart nog aanhaken en vertrekken uiteindelijk nog naar de hippe club Lux waar we tot 6 uur in de ochtend dansen.

Al met al dus geen culturele laatste dagen, hoewel sportevenementen en het verkennen van het uitgaansleven in zekere zin misschien ook wel cultuur genoemd mogen worden.
Vrijdag is het spullen organiseren, nog even shoppen en dan naar de luchthaven en terug naar Nederland. De reis vanaf Schiphol kost me nog 5 uur met dank aan de Nederlandse spoorwegen, maar ook die trip levert me nog een gezellige ontmoeting met een Amsterdamse studente op en de nodige ongeplande sightseeing vanuit bussen.

Terugkijkend op dit impulsieve uitstapje moet ik concluderen dat alleen reizen heel anders is dan ik had verwacht. Natuurlijk heb ik Auke gemist, maar het was tegelijk ook verfrissend om alleen op pad te zijn.

Auk en ik hebben inmiddels denk ik toch wel een bepaalde reisstijl ontwikkeld, waarbij we bepaalde dingen onbewust altijd op eenzelfde manier neigen te doen. We ontmoeten vaak leuke mensen en iedereen die ‘in ons plan’ past is welkom daar deel van uit te maken.
Alleen reizen zonder enig plan van aanpak, maakte voor mij echter dat ik erg in het moment leefde, vaak aanhaakte bij wat op mijn pad kwam en daardoor dingen deed die ik zelf waarschijnlijk niet bedacht zou hebben te ondernemen.

Ik ben veel prikkels en leuke ontmoetingen rijker, ben een beetje verliefd geworden op Lissabon en beschouw het absoluut als een plek om naar terug te gaan!

Na zoveel prikkels en ervaringen weer even wennen aan het idee dat alles weer terug is bij normaal. Gelukkig heb ik in april nog een tripje naar Sardinie tegoed (vriendin Nina bezoeken) en hebben we voor november (het is nog even geduld) een ticket naar Buenos Aires op de plan staan om weer een paar weken in Argentinie door te gaan brengen!

Ook zijn er druk plannen in de maak voor een volgende lange reis in 2011, met als doel West-Australie, Solomon eilanden, Nieuw Zeeland, Philippijnen en Nepal.
Het s nog even geduld, maar als de plannen concreet worden zal ik daar ongetwijfeld weer vol fanatisme over schrijven!

Voor nu veel liefs en dat het na een koude lange winter maar snel lente moge worden in ons eigen land!