Ups en Downs

Na het teleurstellende Da Lat, ga ik verder noordwaarts, maar niet over de snelweg langs de kust, maar over rustiger wegen in het binnenland. Noordwaarts, maar niet nadat ik eerst 40 km naar het zuiden moet fietsen om op die binnenwegen te belanden. Geen groot drama, want het is afdalen. Lang en hard afdalen, door heuvels met open naaldbossen en hier en daar wat koffieplantages. In de afdaling kom ik een hele groep fietsers tegen die ongetwijfeld naar Da Lat onderweg zijn. Veel klimmen, zonder beloning, maar daar komen ze wel achter. Gelukkig nieuw jaar!

Zoals bijna elke ochtend begin ik met een stuk fietsen, meestal 20 tot 40 kilometer, een beetje afhankelijk van de omstandigheden, voordat ik stop voor ontbijt. Zo ook die dag en als ik na een kilometer of 40 eens om me heen ga kijken of ik een ontbijtje kan scoren, word ik opgemerkt door een familie die aan hun nieuwjaarsontbijt zit. En voor ik er erg in heb, ben ik aangeschoven. Heerlijk uitgebreid eten, alleen de sigaretten en sterke drank laat ik maar achterwege. In mijn geval kon daar nog wel begrip voor opgebracht worden. De kinderen hebben zakjes met geld, dat ze van de volwassenen hebben gehad voor het nieuwe jaar. Bij mij wordt natuurlijk ook gecollecteerd, maar het is onmogelijk om het geld eerlijk tussen al die kinderen te verdelen. Ik geef één dan ook maar een stapel bankbiljetten ter waarde van een paar euro en maak duidelijk dat hij het geld moet delen met de andere kinderen. Later kom ik allerlei uitgeleefde zaaltjes tegen en kermissen, ballonenverkopers, etc.tegen. Het nieuwjaar wordt vooral met de familie gevierd dus. Langs de weg, bij een klimmetje, staat een groepje vrienden met bier het nieuwe jaar in te luiden en als ik langskom, rent één van die gasten met mij mee en biedt mij i.p.v. de bidon met water, een blikje bier aan.

In twee dagen fiets ik naar Buon Ma Thuot, de grootste stad in de Central Highlands. Verrassend groot, of eigenlijk had ik bij het binnen rijden de indruk dat de stad veel groter was, dan de 300.000 inwoners die het schijnt te hebben. BMT is best een leuke stad, maar vlakbij de stad is ook een Nationaal Park met heel veel wildlife. Ook de grote ‘kanonnen’ als olifanten en neushoorns en allerlei katachtigen t/m de tijger toe. Maar aangezien ik sinds Mui Ne geen rustdag (en wel een hele zware klimdag) heb gehad, besluit ik een rustdag te houden. En die gebruik ik vooral om rustig over de kermis, pleinen en parken van het niet onplezierige BMT te flaneren. En bij te eten met veel brood. Ik zou nog een dag kunnen blijven en alsnog naar het park kunnen gaan, maar ik heb inmiddels ook begrepen dat de enige manier om het park te bezoeken, is op de rug van een olifant. Niet echt mijn ding, denk ik, dus na de rustdag verkwikt op pad voor 5 dagen fietsen op rij, met een flinke klauterpartij (terug) door de heuvels op weg naar de zee.

Aan het eind van die 5 dagen moet ik in Hoi An, een Unesco wereld erfgoed, aankomen, maar al op de 1e dag heb ik zo’n wind tegen, dat ik het idee heb dat de fiets ergens aan loopt. Maar het blijkt gewoon de combinatie harde wind en heuvel op te zijn. Ik besluit dan ook om mijn koers iets te verleggen en iets zuidelijker al door te steken waar de heuvels veel lager zijn. Als ik dit plan voorleg aan een Vietnamees, legt hij met handen en voeten uit dat die route niet te doen is, omdat de weg heel erg slecht is. De route die ik eerder bedacht had, is veel beter, zegt hij. Overigens de zoveelste vriendelijke behulpvaardige Vietnamees die mij wat bananen en wat drinken toeschuift.

Op de 2e dag kom ik aan in Kon Tum na een mooie dag door rubberplantages en duizenden vlinders die kennelijk net uit zijn gekomen en een missie hebben: vlieg naar de andere kant van de weg. Kon Tum blijkt ook een heel verdienstelijke plaats te zijn. Lekker loom aan de rivier met lommerrijke straten en een paar leuke gebouwen en vooral lekker rustig. Dag 3 wordt de grote klimdag, dus in Kon Tum eet ik nog even goed bij, rust uit, en bestudeer de route met Google Earth. Kan ik tenminste een beetje zien wat ik qua klimmen te verwachten heb. Een aanloop van 45 km waarin ik 150 meter klim, een lange klim van 11 km waarin ik 600 klim en daarna een hoop op en neer (dal in, dal uit), waarbij ik op het hoogste punt nog eens 150 meter hoger zit dan na de lange klim. De wind is gelukkig geen enkele factor en de lange klim doe ik zonder tussenstop, want hij is lekker gelijkmatig en niet te steil (max 8%). Het vele op en neer wat daarna komt is zwaarder, want daar zitten vele stukken van 10% en meer tussen. Maar het jammere is vooral dat er helemaal niks langs de weg is. Drinken en eten lukt altijd nog wel, maar geen slaapplek. Pas bij kilometer 114 en na een afzink van 1100 meter tot 200 meter kom ik gelukkig een slaapplek tegen. Dag 4 en 5 naar Hoi An zijn nu nog een eenvoudige 200 km, grotendeels weer over de snelweg tussen Hanoi en HCMC. Dag 5 is wel een natte en Gazzie en ik zien er dan ook uit als beesten als we aankomen!

Hoi An is een werelderfgoed. Het is een oude havenplaats waar invloeden van vooral Chinezen, maar ook Japanners en Europeanen mixen met de locale bouwstijl. Ja het is net een open museum en ja er zijn veel toeristen, maar het is wel een plaatje om te mogen zien. Het is echt alsof de tijd hier een jaar of 100 of 200 heeft stilgestaan. Ach de foto’s op Facebook spreken denk ik voor zich. Ik vind ook een ‘Franse’ bakker waar ik een Parijs ontbijt scoor: croissant, chocoladecroissant, een paar sneedjes stokbrood, jam, boter, diverse fruit, sinaasappel-/limoensap en... koffie. Echte koffie en niet het Vietnamese bocht; een stroperige substantie met een geparfumeerd smaakje, wat verkocht wordt als koffie. Wel grappig trouwens, je krijgt overal thee bij (warm of koud, om het even). Overal dus ook bij je koffie. Kan je tenminste die vreselijke smaak ergens mee wegspoelen.

Ik had bedacht 2 dagen in Hoi An te blijven, maar met een ruime dag, heb je alles wel gezien. In de buurt is ook een, naar het schijnt, heel mooi strand, maar aangezien het regent, laat ik dat maar voor wat het is. Plan is dus om, uiteraard na zo’n fantastisch ontbijt bij mijn favoriete bakker, na 1 dag, met een omweg via My Son (zo’n 40 km van Hoi An), naar Da Nang te fietsen. Alvast een stukje de goede kant op voor mijn volgende bestemming Hué, maar ook nog even dat andere werelderfgoed My Son meenemen. De route naar My Son is wederom erg mooi, zoals alles mooi is, wanneer je de hoofdroute verlaat. Het is groen, met rijstvelden, moestuintjes, karakteristieke dorpjes, tempels, pagodes en mooie begraafplaatsen, meestal midden in de rijstvelden. My Son is best grappig, best wel leuk, maar na Angkor, ach daar moet je het ook niet mee willen vergelijken. Het is een oude stad met tempels, maar met een veel bescheidener uitstraling en verkeert ook in een nogal deplorabele staat.

Da Nang is de 5e stad van Vietnam met iets meer dan 1 miljoen inwoners en met afstand de grootste stad in het midden van het land. Gelegen tussen de werelderfgoed magneten Hué en Hoi An (en My Son), zou je kunnen verwachten dat hier ook wel wat toeristen vertoeven. Bovendien is de stad eigenlijk best leuk, met boulevards en i.p.v. een plein, een grote vijver midden in de stad, doorsneden door een vrij drukke weg. Om deze vijver wemelt het van de cafés en restaurants en is het een drukte van belang. Daartussen zitten mensen rustig met hun hengeltje te vissen, maar rara politiepet er is geen toerist te vinden. Ander moois van Da Nang is de baai, met een schiereiland wat een natuurreservaat is en een aantal ‘puisten’ (steile rotsachtige eilanden) voor de kust.

De fietsdag naar Hué is geen inspirerende: over de snelweg, in de regen. I.p.v. een tunnel kies ik voor de pas een klim die mooie uitzichten op kan leveren. Alleen wat hogerop zit al snel in de mist, dus niks uitzichten. De afdaling maar rustig aan door mist en regen, beslagen brillenglazen en hier een daar een plotseling opdoemende kudde geiten.

Hué zou na Angkor mijn 2e hoogtepunt moeten worden. Hué is een ommuurde stad en is het culturele, spirituele, intellectuele, etc. centrum van Vietnam en een werelderfgoed. Binnen de stadsmuren bevindt zich een tweede citadel, met daarin de optrekken van de keizerlijke familie, gebouwd in de 19e en begin 20e eeuw. Het complex is groot, maar eerlijk gezegd niet overdreven boeiend. Wat niet helpt is dat diverse oorlogen en een enkele natuurramp flinke schade hebben aangericht. Dat is dus teleurstellend, maar in de omgeving zijn ook de graftombes (12 stuks) van de keizers en ontelbare tempels en pagodes. Dat is gelukkig wel de moeite van het bezoeken waard. Blijft jammer dat het weer niet echt meewerkt en dat een stranddagje er niet in zit.

Er waren wat ups en downs na Mui Ne. Reliëf technisch gezien, maar ook de ervaringen onderweg. Da Lat was een teleurstelling en Hué wat wisselend, maar Hoi An, de Central Highlands en de ontmoetingen onderweg met Vietnamezen waren hoogtepunten.

De ‘score’ tot dusver: 2.110 kilometer van de route gefietst (ongeveer halverweg schat ik), 266 recreatieve kilometer, topsnelheid 54,8 km/u.

Ik ben weer even bijgetankt. Gazzies remmen bijgesteld en de ketting geolied. Op naar Laos waar het zonnig en droog is en minder koud. Alhoewel wat is koud? Ik zag dat het in Lelystad 23 graden had gevroren! Is het E-woord al gevallen ? ;-)