Van fast-forward naar slow-motion

De afgelopen maanden hebben Auke en ik fast forward geleefd. Hoe sneller de weken voorbij vlogen, hoe beter. Het avontuur kon zich wat ons betreft niet snel genoeg aandienen!

Nu de klok begint te tikken en ik op een bepaald moment met een bonkend hart wakker werd vanwege het als een bom ingeslagen besef dat we over vijf weken getrouwd zijn en ons in een ander werelddeel bevinden, leef ik ineens nog even in slow motion - volledig in het moment - en geniet ik van elke minuut op vertrouwd terrein.

Dat is momenteel ook al spannend genoeg, want met een vers rijbewijs op zak is elke autorit een avontuur.

Na een week wachten mocht ik eindelijk mijn felbegeerde roze pasje ophalen en kon ik op pad. Met het liedje driver’s seat (oehoe oehoe) in mijn hoofd, stapte ik op een dinsdagavond voor het eerst van mijn leven aan de linker kant in de auto. Onwennig probeerde ik mijn moeders auto van zijn plek te krijgen, wat nog even een puzzel wat met het stuurslot erop.
Net voordat ik in paniek raakte bij het idee dat ik klaarblijkelijk niet eens wist hoe ik een auto moest starten en mijn rijbewijs dus onterecht had meegekregen, had Auke in de gaten waarom ik de sleutel niet omgedraaid kreeg.
Dit vraagstuk opgelost hebbende, konden we op pad.

Iedereen die een rijbewijs bezit weet dat geen auto hetzelfde is en dat was vanzelfsprekend ook mijn eerste ontdekking. Hikkend en loeiend klungelde ik de straat uit, meewarig nagekeken door wat verbaasde voetgangers.
Auke met een stalen gezicht en een bemoedigend knikje naast me. Ik alsof ik een wonder verrichte krijsend: ik rijd! IK RIJD!

Hoewel elke keer optrekken klonk alsof we opstegen, bereikten we zonder blik- of andere schade Rotterdam voor een kopje koffie bij Heika, die nog even uitgebreid kon bewonderen dat ik zo'n 10 keer steken nodig had om de auto in een parkeervak te passen zonder minimaal een handvol andere auto's te raken.

Mijn vaders navigatie stuurde me op de terugweg over donkere polderwegen en daarmee had ik gelijk één van mijn angsten (rijden in het donker) overwonnen. Met een grote grijns worstelde ik met pijn en moeite de auto een parkeerplek in om vervolgens een flink glas wijn achterover te gieten in de wetenschap dat ik weer in de kou op mijn fiets ging stappen en na al die inspanning wel wat ontspanning had verdiend.

Wat later volgende een ritje in Wendy’s gloednieuwe auto (waarbij ik schreeuwde: ‘ik rijd in een nieuwe auto!’) en een paar dagen later alweer verkeerde ik in de luxe positie om een tijdje Larissa’s auto te mogen lenen.

Met kerst reed ik vergezeld van Auke en de bemoedigende aansturing van de navigatie eerst naar Brabant en daarna naar Utrecht. Al snel vond ik de truttende auto’s voor me maar slakken en haalde ik vol overgave in, daarbij natuurlijk telkens schreeuwend: IK HAAL IN! IK HAAL IN!
En Auke bleef rustig en aanmoedigend naast me zitten, alsof mijn manische gedrag voor hem de gewoonste zaak van de wereld was en autorijden ook echt een heel bijzondere bezigheid is, alleen weg gelegd voor extreem hoogbegaafde wondermensen.

Al snel kwam de dag dat ik zonder Auke naast me op pad zou gaan. Met knikkende knieën stapte ik achter het stuur, volop vertrouwend op mijn vriend de Navman.
Maar.. die liet me in de steek en weigerde hardnekkig dienst! Foutmelding na foutmelding, ik zou zelf de weg moeten gaan zoeken.

Ik besloot me niet te laten ontmoedigen en dan maar vol goede hoop op pad te gaan.
Ik kon het zelf nauwelijks geloven, maar ik reed in één keer he-le-maal zelfstandig naar mijn werk, hard meezingend met mijn eigen muziek en trots in de binnenspiegeld kijkend of andere weggebruikers ook zagen hoe ontspannen en succesvol ik was ;)
Ik voelde me ZO vrouw-van-de-wereld.

Overmoedig door dit succes besloot ik een collega thuis te brengen. Zij wees me de weg en ik vertrouwde er nu blind op dat ik er met mijn nooit eerder vermoede richtinggevoel wel in zou slagen mijn werkadres terug te vinden.
Met als resultaat dat ik al-le uithoeken van Rotterdam heb ik gezien, de Maastunnel inmiddels van binnen en buiten ken en ik mijn plek weer even kende.
Hoewel het zweet over mijn rug gutste, vormde dit een goede les in assertief rijden en had ik het op een vreemde manier toch wel soort van naar mijn zin.
Mijn conclusie van rijden in Rotterdam was al snel: rule number one is that there are no rules. Alle aangeleerde regels lapte ik dus al snel aan mijn laars en inmiddels zijn zelfs de ritjes op hysterisch drukke plekken me niet vreemd meer. Verdwalen doe ik nog steeds, want de Navman – die het gelukkig weer doet – en ik zijn het nu eenmaal niet altijd eens over de handigste route.
Maar zo zie en oefen ik in elk geval!

En nu... alweer weekend. Na gezellige, rustige kerstdagen met familie, gaan we een drukke week tegemoet. Vanaf morgen 'beschikken' we een week over een Australische logee en samen met haar en 9 andere vrienden maken we ons klaar om in geheel eigen stijl Oud en Nieuw te vieren in de Stootershut in Brabant (sorry, die naam heb ik niet bedacht).

Daarna wordt het serieus aftellen voor de laatste loodjes, maar nu eerst nog maar even genieten in slow motion!