Van backpackers naar VIPs

Na een relaxte start in Colombo en Galle, verlopen de daarop volgende dagen geenszins volgens plan. Wat bedoeld was als een dagje aan het strand in Matara, loopt door omstandigheden uit op een driedaags verblijf aldaar.

Op het strand van Polhena treffen we een hond aan die meer dood dan levend is. Het dier heeft zwellingen aan zijn kaak en tong waardoor zijn bek niet meer open kan. Hij kan niet meer eten en drinken en ondergaat een lijdensweg. Hij laat zich door ons aaien en een paar seconden met dit beestje zijn voldoende om te beseffen dat we het dier niet aan zijn wrede lot over kunnen laten.

De korte versie van een lang verhaal is dat we met de hond in een tuktuk naar de dierenarts reizen in de hoop dat die hem in wil laten slapen (wat gezien de lokale geloofsovertuiging nog maar de vraag is). Eenmaal bij de dierenarts blijkt dat de zwelling die wij voor een tumor aanzagen, een abces als gevolg van een vastgeklemd stuk kippenbot is. Verder heeft de hond - inmiddels Pollo genaamd - koorts, lyme, open wonden en een huidparasiet. Dit alles is echter behandelbaar.
We verzorgen Pollo tot hij weer zelfstandig kan eten, drinken en lopen en laten hem (met een zwaar hart) kwispelend etend van een rijst-met-kip-maaltijd achter.

We hadden bedacht dat onze vakantie nu echt zou gaan beginnen, maar mijn fikse verkoudheid heeft zich inmiddels ontwikkeld tot een keelontsteking met koorts en slapeloze nachten. Ik leef al een paar dagen op strepsils en groentensoep, maar hitte, stof, airco's, busritten met ramen open en uitlaatgassen helpen bepaald niet. Mijn klachten nemen toe en mijn lichaam lijkt niet zelf op te kunnen knappen. Aangezien de apotheken medicatie vrij verstrekken, besluiten we het doktersbezoek over te slaan en er toch maar een medicatie-kuurtje aan te weiden.
Medische websites en de lokale apotheek zijn het met elkaar eens, dus ik start vol goede hoop een 3 daags antibioticumproject.

Wachtend op resultaat hiervan, zetten we gedoseerd onze verkenning voort. We zijn inmiddels in Tissamaharama, vanwaar we een jeepsafari naar Yala national park ondernemen. Ik zie er mijn eerste olifant in het wild en we zien een luipaard half verscholen in de struiken. Verder zien we vooral hordes schreeuwende chinese toeristen en veel te veel jeeps. File rijden in een nationaal park gaat voor mij niet de boeken in als een onvergetelijke eerste safari-ervaring.

De volgende dag wagen we een nieuwe poging. We bezichtigen per jeep het minder bezochte Bundala national park. Ditmaal zijn we bijna de enige bezoekers. We zien wat wildlife, heel veel vogels en reizen door een prachtig landschap: rode verharde modderpaden die contrasteren met de weelderige begroeiing en de laag overscherende felgekleurde bijen-eters. De waterbuffels grazen gemoedelijk in poeltjes omringd door vele soorten waadvogels, de ijsvogels zitten stoicijns op de uiteinden van kale taken, apen slingeren boven ons in de bomen en vogelgekwetter en het gekrijs van pauwen vullen het anderszins stille park. Schitterend.

Ik kan inmiddels - net als Pollo - weer normaal eten, drinken en slikken, dus we besluiten om naar Kandy te reizen.
Reizen in Sri Lanka is een project op zich. Het is niet ingewikkeld, maar wel extreem tijdrovend. Vaak zijn er geen directe ov-verbindingen tussen twee plekken, waardoor je alleen via een omweg van A naar B kunt komen. Zelfs als afstanden kort lijken, betekent dit niet dat je snel op de plek van bestemming arriveert. Reizend met de bus of de de trein leg je gemiddeld 30 zweterige kilometers per uur af.
De reis van Tissa naar Kandy met ov neemt - als er geen sprake is van enig oponthoud - 10 uur in beslag.
Gezien mijn nog niet optimale fysieke toestand en het feit dat we onszelf beloofd hadden om deze trip niet alleen te reizen, maar ook vakantie te vieren, kiezen we voor gemak.
We regelen (natuurlijk met het nodige onderhandelen) een taxi naar Kandy, wat de reis met 5 uur verkort.
We arriveren rond het middaguur, wat ons een hele middag tijd geeft om de stad te verkennen.

We zijn direct fan van Kandy. Het is net zo levendig, maar meer overzichtelijk dan Colombo. We shoppen goedkope comfy kleding en werken onze weg van pastryshop naar pastryshop, waar we vergelijkend waren onderzoek doen om te beslissen welke pittige vis en ei roti het beste smaakt. We schranzen ons zo vol aan deze 20 cent kostende snacks, dat we de avondmaaltijd overslaan.

Vanuit Kandy reizen we per bus naar Dambullah, vanwaar we ons - heel onglamoureus - per tuktuk (met het zoontje van de tuktuk rijder op ons schoot) laten vervoeren naar het 5 sterren Heritance Kandalama hotel.
Jason is hier 18 jaar geleden met een georganiseerde tour geweest en was toen intens onder de indruk. In het kader van 'once in your life' (in Jasons geval twice) gunde hij het mij om zoiets ook eens te ervaren.

En een ervaring is het. Ik heb nog nooit in zo'n luxe hotel verbleven. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat we het wel hebben over 5 sterren 'sri lanka style'. Er is best wat achterstallig onderhoud en alles is net niet spik en span. Het hotel is in de 20 jaar dat het oud is nooit intern geupdate naar huidige luxe-maatstaven. Het doet me denken aan de fim 'the best exotic marigold hotel'

Dit alles geeft echter geen reden tot klagen. Het complex is in een rotswand gebouwd, volledig begroeid met klimplanten en omgeven door natuur. Vanuit het bed kijken we door een kamerbrede glazen pui uit op ons balkon en over een meer. Ook de douche heeft een glazen buitenwand. Niemand kan naar binnen kijken, behalve de apen die letterlijk op het glas staan te kloppen terwijl je staat te douchen.
Via de klimplanten komen eekhoorns en apen (met babys en al) het balkon op klimmen om alles te jatten dat ze kunnen vinden. Wij zijn er uren zoet mee. En overal vogels.

Het hotel heeft drie zwembaden en koks die 's ochtends vers eieren voor je bakken en pannekoeken en wafels en sri lankaans ontbijt. Iemand loopt rond met een grote kan koffie, onaflatend bijschenkend aan de tafel terwijl ik bijna van mijn stoel stuiter van de cafeine. 'You like the sri lanka coffee, madam?'.

Op zo'n ontbijt kan ik een dag door. En met wat ik in mijn tas van het buffet mee gesmokkeld heb kunnen we op ons balkon de beestjes voeren.

Gelukkig is er ook een (heerlijk ouderwetse) fitness ruimte, waar geen gast behalve jason en ik gebruik van lijkt te maken. De volledig overbodige fitness instructeur geeft me de dumbells aan en trekt mijn handdoek voor me recht.
Van backpacker naar VIP.

Wij genieten nog een dagje van wat ons betreft bizar overdadige (maar voor een keer best aangename) service en luxe.
Morgen vertrekken we voor een aantal dagen in noordelijke richting voor wat culturele indrukken in Polonnaruwa en Anharadhapura.