Inner Child

Na een heerlijke dag op de Franz Josef gletsjer (grote teugen zuurstof, ultiem schone lucht, knisperend ijs onder onze talonz, heerlijk zonnetje, lekkere actie en een prachtige omgeving), zien we Marc en Jolien - met wie we onderweg regelmatig af blijven spreken - weer in Wanaka.
Deze ontmoetingen gaan ten kosten van ons aller 'reisritme'. Waar we normaal wat 'zakelijk reizen' (wat gaan we doen? wat moeten we regelen? wat hebben we nodig? hoe laat staan we op? check.. check.. gaan!), laten we ons nu verleiden door lange avonden gezelligheid met meestal nog een extra uitstapje naar de liquor shop voor meer flessen wijn. We gaan laat naar bed, slapen gaten in dagen, staan op met wazige hoofden, doen aan uitgebreid ontbijten en komen nauwelijks op gang.
Dat vinden we niet zo erg, want dit soort dingen hebben we lang moeten missen en gezelligheid is nu eenmaal erg... gezellig!

De afgelopen week werd daarmee een relaxte, slome roadtrip. Via de spectaculaire Haastpass naar wintersportoord Wanaka, vervolgens door het indrukwekkende McKenzie country naar het schilderachtige Lake Tekapo en tot slot richting Christchurch om daar in het vliegtuig naar Auckland te stappen.

Hoewel ik op zeer korte termijn de schokkende leeftijd van 30 zal behalen, blijft een deel van mij altijd het kleine meisje dat het gevoel heeft niet zonder haar ouders te kunnen.
Met het vooruitzicht ze bijna weer te gaan zien, kan ik mijn 'ik-kies-er-zelf-voor-om-ver-van-huis-te-zijn-dus-ik-moet-me-volwassen-en-zelfstandig-gedragen'-houding lekker afschudden. Ik voel me weer even heel klein en verlang immens naar pa's en ma's beschermende armen!

Terwijl het 'kind in mij' maakt dat ik vol ongeduld op de luchthaven van Auckland sta te stuiteren, lukt het de verse reizigers de spanning nog even goed op te voeren. Bij het binnenkomen van Nieuw Zeeland moet er altijd een hele waslijst aan vragen worden beantwoord, met als doel zich ervan te verzekeren dat er geen vreemde bacterieen (plant- en dierziekten) mee het land in reizen. Bij Cees ervaart men om wat voor reden dan ook onduidelijkheid met betrekking tot zijn schoeisel, wat maakt dat hij de opdracht krijgt eindeloos op een matje heen en weer te springen.
Auke en ik zien vlucht CX117 leegstromen en zien onszelf in gedachte nog met ons bordje staan terwijl de lichten van de luchthaven langzaam doven en de nacht valt...
Gelukkig blijkt dit een overdramatische gedachte en als pa en ma M. eenmaal door de poortjes verschijnen is dat een geweldig moment!

Al snel volgen ook Cees en Ellij, die gelukkig het land ook zijn binnengelaten. Een transfer brengt het viertal naar het hotel en wij volgen in de auto.
Bij een gezamenlijke kop (zo sterk mogelijke) koffie valt het ons op dat er 3 veenlijken met roodomrande ogen aan tafel zitten, maar de vierde persoon (niet verrassend in de vorm van ma M.) bijna van haar stoel af stuitert en nog net niet schreeuwt 'ik ben niet moe'!

Er volgen twee dagen waarin de reizigers grotendeels met ons opgezadeld zijn en tussendoor wat siesta houden om zo snel mogelijk in een ritme te komen. Want hun rondreis gaat snel beginnen!
We genieten van heerlijk weer in Devonport, bewonderen de skyline van Auckland (een stad die op afstand mooier is dan wanneer je er midden in staat) en we genieten vooral van lekker eten en drinken op de leukste plekken die we hiervoor kunnen vinden.
Uiteindelijk is het tijd voor afscheid. Niet leuk, maar we zien elkaar snel weer en verkeren op zijn minst in de wetenschap ons eindelijk weer eens in hetzelfde land te bevinden! Ma maakt daar direct dankbaar gebruik van: als ze ons iets sms-t, dan doet ze dat gelijk 4 x! ;)

Auke en ik vliegen terug naar Christchurch. Morgen gaan we naar de Catlins in het zuiden, om nog wat te lummelen met Marc en Jolien (die bij gebrek aan slechte invloed van ons een paar zeer actieve dagen hebben beleefd). Daarna wordt het ook voor ons tijd om eindelijk de daad bij het woord te voegen en weer eens actief te zijn. De 22e zullen we de 3-daagse Kepler Track gaan lopen. Daarna hopen we nog ergens een dag te kayaken, om vervolgens de 3-daagse Routeburn te wandelen.

Nu eerst nog even een rustige avond houden, met heel veel kopjes thee en hot coldrex, want volgens mij is het pa gelukt om ondanks alle strenge controles op de luchthaven toch de nodige griepbacillen mee het land in te smokkelen!

Als altijd: verhalen volgen!

Liefs,
Ramona en Auke

PS:
- Pa en ma D., opa en oma, oma, Tilly, Maria en vele anderen: bedankt voor de cadautjes, kaarten, berichten, groeten, knuffels en reacties op afstand! We voelen ons dankzij jullie nog steeds ontzettend deel van alles en ervaren het als ultieme verwennerij om zelfs op grote afstand zoveel lieve aandacht te krijgen!
- Oma M., gefeliciteerd!
- Roos, van harte!
- Frank: idem!
- Jeremy: hoe was je eerste rijles?
- Suus, wij tellen stiekem al af hoor! :)
- Ingrida: wat zijn je mannen leuk!
- Elize.. wat een topprestatie, lopen net voordat je 1 wordt!
- Ralph en Brinkhuizen, we hebben al geopteerd voor een weekendje kamperen met zijn allen. Zonder jullie gezelschap voelt het toch niet compleet!
- San, bedankt voor het regelen van de Beirut kaartjes. Echt iets om naar uit te kijken.