From the jungle to the island

De laatste dagen in Suriname dreigen in het water te vallen, wanneer we zoals afgesproken om negen uur ‘s avonds volledig bepakt en voorbereid klaar zitten voor onze jungle trip, maar de gids nooit op komt dagen om ons op te pikken.
Het wordt tien uur, elf uur, middernacht, maar Dion is in geen velden of wegen te bekennen. Zijn telefoon wordt niet opgenomen en rond 2.00u geven we het op en probeer ik – tevergeefs, want ik voel me gefrustreerd – te gaan slapen en te accepteren dat we Suriname zullen verlaten zonder er echt iets van te hebben gezien.

De volgende dag besluit ik toch het er niet bij te laten zitten. Het concept ‘tijd’ wat rekbaarder opvatten dan in Nederland is één ding, maar afspraken niet nakomen en niets laten horen vind ik onacceptabel.

Uiteindelijk bereik ik Dion, die excuses maakt en uitlegt dat zijn vorige tocht door omstandigheden ernstige vertraging had opgelopen en hij ons niet kon bereiken. Ik geef hem maar het voordeel van de twijfel, maar zet hem wel onder druk om alsnog wat voor ons te betekenen zodat we niet onverrichter zaken het land uit zullen vliegen.

Dion voelt zich voldoende verantwoordelijk om toch nog met ons op avontuur te gaan, dus een avond later dan gepland vetrekken we met hem en zijn Vlaamse vriendin in een met eten, drinken en hangmatten volgestouwde 4WD de jungle in. We rijden urenlang over onverharde wegen, onderweg met een grote lamp speurend naar kikkers en boomboa’s.

De lange rit leidt ons de wildernis in, waar we pas om 4.00u voor een paar uurtjes crashen in een hangmat om zodra het licht wordt weer op te staan. We bevinden ons midden in de natuur met niets anders dan dierengeluiden en het ruisen van de beek . Het eenvoudige buitenleven doet me direct weer verlangen naar meer.

We soppen een ochtend lang enkeldiep door het moeras op zoek naar anaconda’s, die we helaas niet vinden. Wel treffen we zwermen muggen die dwars door legerbroeken, sokken en zelfs schoenen heen steken, vervaarlijk uitziende spinnen (een gegeven dat ik keihard probeer te onderdrukken terwijl we ons met onze armen molenwiekend en weg door de begroeiing banen) en een boze zeer giftige fer-de-lance slang, die wat mij betreft dit tochtje tot een succes maakt.

Verder zien we vooral ’s nachts een extreme verscheidenheid aan kikkers in alle kleuren van de regenboog.
Helaas hebben we weinig tijd voordat onze vlucht vanuit Paramaribo vertrekt, dus blijft het noodgedwongen bij een kort avontuur. De wetenschap dat dieper in de jungle nog veel meer te vinden is en dat de gegevens tijd en dingen-die-je-ziet logischerwijs aan elkaar gerelateerd zijn, had ik graag meer dagen met Dion op pad gegaan.
Maar in elk geval hebben we op zijn minst kunnen ruiken aan de veelzijdigheid van de Surinaamse jungle en er veel over gehoord en geleerd.

Ik probeer nog een laatste dag mijn geduld te bewaren en de mannen in Paramaribo te negeren.
Tijdens een woeste hoosbui onder een afdakje:
‘hé schatje, sta je te schuilen voor de regen?’
‘nee, ik train mijn wortelschietvaardigheden’
‘hoe lang blijf je nog in Suriname?’
‘ik vlieg morgen naar Curaçao’
‘ik ga je missen als je weg gaat liefje, ik zou alles voor je doen’
afkeurende blik...
‘je word wel snel boos hoor schoonheid’

Hoog tijd voor vertrek dus.

We verlaten Paramaribo vanaf de primitieve luchthaven Zanderij en staan een paar uur later op Hato te Curaçao, waar mijn nicht Sandra en haar man Jeroen ons op staan te wachten.

Een wederzien met mijn één jaar oudere nicht, wie ik sinds mijn jonge jeugd niet meer gesproken heb. Maar de term ‘familiebanden’ is niet voor niets bedacht en de hernieuwde kennismaking is behalve ongedwongen en gezellig in sommige opzichten ook een verrassend feest der herkenning.

Sandra en Jeroen zijn net verhuisd naar een prachtige woning, waar ze er al bijzonder georganiseerd bij zitten. Een weldoenster uit Delfgauw heeft er voor gezorgd dat er Nederlandse tijdschriften voor me klaar liggen en de koelkast gevuld is met pure chocola. Sandra en Jeroen zijn zo gastvrij om hun relaxte woonomgeving, 5 katten, logeerhond Milo en voertuigen met ons delen.

Er volgen een aantal dagen van heerlijk bijslapen, praktische zaken regelen, lekker koken in hun goed ingerichte keuken, met de auto over het eiland rijden om de mooie stranden te bezoeken, winkelen in het prachtig kleurrijke Willemstad, (een overdosis) kopjes Senseo koffie drinken en avonden bijpraten op de veranda over onze familiehistorie maar vooral ook levens in het hier en nu.

De laatste avond ga ik met Sandra en Jeroen hun stamkroeg in , waar ik meer drank nuttig dan het afgelopen half jaar bij elkaar en ook nog eens de gelegenheid heb om bij te praten met mijn oud-collega Fatima die sinds kort op het eiland leeft. Het voelt als een avond uit met vrienden, iets dat ik de afgelopen maanden best gemist heb!

Curaçao is ons kent ons. De sfeer is ontspannen, niemand heeft haast en het leven is goed! Een perfecte plek voor het doorbrengen van onze laatste tropendagen, voordat vanavond ons vliegtuig naar het beduidend koelere Colombia vertrekt.