Georgie, (h)eerlijk in zijn eenvoud

We landen iets voor middernacht in Tbilisi en na een extreem snelle afwikkeling van zaken zijn we binnen 20 minuten een paspoort stempel rijker, voorzien van onze bagage en in het bezit van de Georgische valuta Lari. Een taxi deal is snel gemaakt en rond 00.30u treffen we Mr. Erekle in een donker steegje in downtown Tbilisi (spreek uit tVilis) om de sleutels van ons appartement in ontvangst te nemen.

Na een goede nachtrust verkennen we Tbilisi, een rustige, relaxte stad, die in onze ogen echter weinig bezienswaardigheden biedt.

We maken een plan voor de komende dagen en puzzelen hoe we met openbaar vervoer naar onze volgende bestemming kunnen reizen. Georgie blijkt minder ingewikkeld en exotisch dan ik me had voorgesteld. Hoewel het Georgisch schrift volstrekt onleesbaar is, staan veel zaken ook in westers schrift aangeduid. Veel jonge mensen spreken basaal Engels en het transportsysteem zit vrij overzichtelijk in elkaar.

Zelf de weg vinden is daardoor vooralsnog geen grote opgave. Daarbij zijn de mensen - afgezien van het feit dat we overal worden nagestaard wat met onze tatoeages te maken lijkt te hebben - overwegend vriendelijk en eerlijk, waardoor het rondreizen veilig en ontspannen voelt.

We reizen per marshrutka (minibus) over de Georgia Military Highway de bergen in naar Kazbegi, 15 km van de Russische grens gelegen. Terwijl onze medepassagiers bij het passeren van elke kerk collectief en synchroon 3 maal een kruisje slaan, verandert het droge landschap in groen en grillig relief.
Aangekomen in Kazbegi worden we enthousiast ontvangen door Giorgi, de eigenaar van de guesthouse waar we zullen verblijven. Hij pikt ons op in zijn Lada Niva (zonder meer het meest populaire automerk in deze regio), om ons de luttele 100 meter tot aan zijn guesthouse te vervoeren. Maar niet voordat hij ons een tour door het dorp heeft gegeven. 'Café.. café.. café.. minimarket.. minimarket..minimarket.. this is all we have in city of Kazbegi', aldus een glunderende Giorgi.

Naast deze tour du village komen we te weten dat dit afgelegen dorp meerdere maanden per jaar in sneeuwt en men zo'n 4 maanden per jaar overleeft op zelfgeteelde aardappels en kachapuri's (soort pizzabroodjes gevuld met meestal zoute kaas).

De setting van Kazbegi is prachtig, met uitzicht op de op een bergtop gelegen Tsminda Sameba kerk.
Ik besluit een wandeltocht naar deze kerk te ondernemen, waarbij ik al snel twee Japanse studenten tegen het lijf loop en besluit hen te vergezellen. Hoe meer zielen hoe meer vreugd en veiligheid.

Al snel blijkt echter dat mijn medewandelaars - ondanks de eenvoud van deze bescheiden wandeling - niet voorbereid zijn op buitenactiviteit in een bergklimaat. Zodra het weer omslaat voel ik me genoodzaakt om mijn beschikbare warme kledingstukken over 3 personen te verdelen. De schlemielige mannetjes wegen naar schatting zo'n 3 kilo per stuk en het zou toch te harteloos zijn om ze dood te laten vriezen. Na de kerk bezocht te hebben loods ik de Japanners (die nog minder richting gevoel hebben dan ik) in een onaflatende hoosbui stapje voor stapje weer naar beneden het dal in, waar ik dankbaar en met diepe buigingen een goed verder leven toegewenst krijg.

Tamelijk onderkoeld kom ik eind van de middag weer in de guesthouse aan, waar een hoog opgestookte kachel, een warme douche en een koolhydraatrijke kachapuri wonderen doen.

We reizen de bergen uit en reizen door naar Sighnaghi in de Kakheti wijnregio.

Ondanks het gegeven dat we pas kort onderweg zijn, kunnen we nu al concluderen dat Georgie een prettig, vriendelijk land is, maar dat het landschap (waarschijnlijk vooral in deze tijd van het jaar) droog en weinig afwisselend is. Bezienswaardigheden hebben zonder uitzondering de hoedanigheid van kerken of kloosters en verder is er qua architectuur of vermaak weinig tot niets te beleven. Het 2000 koppen tellende dorp Sighnaghi vormt hierop geen uitzondering, dus ik besluit me op de lokale cuisine te storten.

Men varieert veel met onder andere zoute kaas, walnoten, kosher compact wit brood, bonen, honing, zuivelproducten als yoghurt en hutekase en veel verse kruiden. Geen haute cuisine, maar simpele smaakvolle gerechten. (h)Eerlijk in zijn eenvoud. Een uitspraak die misschien wel op Georgie in het algemeen van toepassing is.

Inmiddels zijn we aan het puzzelen om tot een reisplan voor de komende twee weken te komen, waarbij onze wens om per trein Armenie in te reizen de leidraad zal gaan vormen.