In transit(ie)

Twee zeldzaam flexibele agenda's en goedkope vliegmogelijkheden vanuit Tirana.

Ons aanvankelijke plan van een dual-city trip naar Belgrado en Sarajevo wordt impulsief uitgebreid en neemt de vorm aan van een mini-tour in Oost-Europa. Servie blijft ons startpunt, maar het eindpunt wordt nu Albanie.

We landen op donderdagmiddag in Belgrado, waar het met 23 graden verrassend warm is voor de tijd van het jaar.
Het is niet ons eerste bezoek aan deze stad.
Hoewel Belgrado weinig bezienswaardigheden heeft, spreekt de sfeer ons enorm aan. We beschouwen de stad als onze favoriete (en zeer betaalbare) 'get-away-plek' in Europa.

Na een paar fijne dagen met lokale kennissen op zonnige terrassen te hebben doorgebracht, stappen we om 6.00u 's ochtends in een minibus naar Sarajevo, waar we zo'n 8 uur later aankomen.

In Sarajevo liggen de temperaturen nabij het nulpunt en is het op de gunstigste momenten druilerig. Desalniettemin heeft de stad een sprookjesachtige sfeer, is de locatie (omringd door bergen) fantastisch en vormen de nog zichtbare oorlogswonden van deze stad die 4 jaar zwaar onder vuur heeft gelegen een pijnlijk indrukwekkende geschiedenisles.
De facades van de gebouwen zijn letterlijk doorzeefd met kogelgaten en verschillende tours die we in en om de stad ondernemen bieden een decor bij de vele ervaringsverhalen van leeftijdgenoten die de oorlog hebben mee gemaakt in de periode dat ik de meest onbezorgde jaren van mijn jeugd ervaarde.
Het doet me weer beseffen dat ik me er soms te weinig bewust van ben dat opgroeien in veiligheid geen vanzelfsprekendheid is.

Een nachtelijke busreis brengt ons van de oude trammetjes en koffie-cultuur van Sarajevo, naar een stad in snelle ontwikkeling: Prishtina.
Aangezien Kosovo een piepklein land is, vervolgen we onze reis nog dezelfde dag naar het charmante Prizren met een elegante rivier, oude bruggen, fijne eet- en drinkplekjes en super vriendelijke mensen.

Moskeeen en orthodoxe kerken voeren luidruchtig strijd om de meest prominente ode aan god en een aanslag op de nachtrust. Maar religie is hier flexibel, een ander geloof of geen geloof wordt ook geaccepteerd. Zoals we - ondanks de nog vrij recente en nog lang niet vergeten Balkan oorlog - ook in Servie en Bosnie steeds al hoorden: het gaat niet om religie, maar om hoe je bent als mens.

Na een dag en nacht in Kosovo brengt de laatste grensovergang ons in Albanie, waar de zon weer uitbundig schijnt, kilo's verse mandarijntjes onze route oranje kleuren en het nog even echt als zomer voelt.

Niet alleen de zon biedt warmte, de warmte en hartelijkheid van de mensen is grenzeloos.
Mensen lopen gerust een half uur om van hun eigenlijke bestemming om de weg te wijzen of bieden een gratis lift aan, taxi chauffeurs willen hun sigaretten delen (deze regio kent nog een ketting-rook-cultuur), hotel uitbaters behandelen je als familie.

In Berat bewonderen we tegen steile wanden gebouwde Ottomaanse huizen, in Vlore genieten we van de aanblik van tientallen stijlvol geklede oude mannen die spelen domino in het park en in Tirana verwonderen we ons over de zichtbare razendsnelle ontwikkeling van chaos naar een hip en modern straatbeeld.

Dit korte maar bruisende Oost-Europa tripje heeft weer aangetoond dat toevallige korte ontmoetingen hier snel  tot oprechte gebaren van vriendschap kunnen leiden.
10 dagen hebben veel nieuwe indrukken opgeleverd en hebben mijn liefde voor deze regio in transitie weer versterkt.