Lunch in het hof van Eden en een ijzige nacht

De temperatuur is inmiddels gestegen tot ver boven de 30 graden, wat maakt dat we alles in een lager tempo moeten doen. Maar we doen ons best actief te blijven.

Dinsdag bezoeken we de Boka waterval. Een 100 meter hoge bulderende watermassa. We zijn onder de indruk, maar voor ons was het toppunt van de dag toch echt het kleine ongerepte watervalletje met het prachtige heldere poeltje en de lila libelles dat we eerder op de dag bij toeval ontdekten.

Woensdag branden we om 7.00u van de hitte de tent uit. Bij het opstaan voelt mijn rug alsof ik zojuist door een stoomwals overreden ben. Het zal van alle actie en het slapen op een dun matje komen..
Onze dagelijkse wandeling naar het dorp doet gelukkig goed, al is het duidelijk dat het nog heter gaat worden dan gisteren.
Met een mengeling van tegenzin en behoefte aan activiteit, stappen we toch maar op de fiets.
Ik voel me misselijk van de warmte en het eerste deel van de tocht - die over een flink stijgend en dalend bospad vol grote keien gaat - is veel te lastig voor ons om volledig te fietsen.
Bij het stijgen steigert mijn fiets, bij het dalen kiep ik voorover of blijven de trappers achter keien hangen. Het wordt grotendeels lopen en veel duw-, til- en sleurwerk aan de fietsen. Mijn humeur wordt er niet beter op en ik erger me suf aan het feit dat niets vandaag lijkt te lukken en ik ook nog eens elke 3 minuten een nieuwe blauwe plek op mijn toch al gehavende benen oogst.

Uiteindelijk moeten we een stuk omhoog dat lopend al handen en voetenwerk vereist. Met de fiets lijkt het helemaal geen optie. Maar die semi-onmogelijke uitdaging geeft me ineens weer energie. Ik ben het helemaal met Auke eens, the only way is UP! No way dat we om gaan draaien.
Met vereende krachten smijten we onze fietsen tegen de bergwand omhoog, om uiteindelijk tot onze opluchting bij een fietsbare weg uit te komen.

Het fietsen gaat moeizaam en ik leg me er maar bij neer dat de hitte mij parten speelt. Hoewel het allemaal erg uitputtend is, doen we rustig aan en pauzeren we veel.
De immens stille Soča vallei is werkelijk adembenemend.

We maken een rondwandeling door een gebied dat de associatie 'garden of eden'in ons oproept.
Oogverblindend groen bemoste rotsen en boomstammen, een zwoele warmte, aangename schaduw van de bomen, hier en daar een bundeltje zonlicht door het bladerdek, overal dat prachtige groenblauwe water, helder vogelgekwetter, talloze vlinders en overal stroompjes sijpelend water langs de rotswanden. En die stilte..
Misschien is dit wel het meest paradijselijke plekje dat ik ooit gezien heb.

We maken tientallen foto's en lunchen op een plekje met een onbetaalbaar uitzicht.

We fietsen weer een stukje en brengen nog een uurtje door op een stel perfect gladgeslepen 'zitbare' stenen aan de over van de rivier, met onze voeten in het ijskoude water.

Eind van de middag terug richting Bovec en wat ik 's ochtends voor mezelf bestempeld had als moeizaam vooruit komen blijkt continue klimmen te zijn geweest. Terug gaat het volledig bergaf!
In het dorp aangekomen trakteren we onszelf op een ijskoud glas bier, dat hier in halve liters wordt geschonken.
Na al die inspanning landt de alcohol buitenproportioneel stevig en dan is steil bergafwaarts over het kiezelpad naar de camping racen ongeveer eenzelfde soort belevenis als na het apres skien nog een stuk over een hobbelige piste naar beneden skien.
Best leuk dus..
Licht aangeschoten en maar half geconcentreerd raas ik als een kamikazepiloot het dal in. Ik zie de plotselinge verhoging in de weg nog net op tijd om een salto mortale te voorkomen en stijf van de adrenaline arriveer ik weer bij de tent.
Onder een strak blauwe hemel liggen we op ons rug naar de lucht te staren en muziekjes uit onze i-pods te luisteren. Veel betere dagen dan dit bestaan er volgens mij niet...

Donderdag is het zo drukkend, vochtig, heet en benauwd, dat we van ellende niet weten hoe we het ene been voor het andere moeten zetten. Natuurlijk gaan we 'toch maar' aan de wandel en het mantra 'koud-bier-en-pizza, koud-bier-en-pizza', dat ik op het ritme van mijn stappen in mijn hoofd herhaal, houdt me gaande.
En natuurlijk dus aan het eind van de dag koud bier en pizza op ons favoriete terras.

Terug op de camping begint het te rommelen en vallen er uit het niets een paar hagelstenen. We vinden dit tamelijk hilarisch, maar voor we van het lachen bekomen zijn breekt de spreekwoordelijke hel los.
Het dondert en de camping schudt op zijn grondvesten, terwijl hagelstenen zo groot als ijsblokjes met bakken tegelijk naar beneden komen denderen. Vanaf een droge plek op de camping kunnen we - terwijl de camping onder een laag ijs bedekt wordt en de hagel deuken in auto's slaat - niet anders doen dan ons verwonderen en angstvallig afwachten of onze tent, die we wild zien schudden, het overleeft.

Zodra de hagel wat afneemt en overgaat in stromende regen, spoeden we ons al soppend naar de tent om onze spullen in veiligheid te brengen. Alles is tot onze verbijstering nog droog, maar de tent staat in een enorme plas ijskoud smeltwater, dat langzaam door het grondzeil heen naar binnen begint te sijpelen.
Zo kunnen we niet overnachten, dus we plannen een verhuistactiek. Tussen de ergste klaterregens door brengen we onze spullen tijdelijk onder in weer dat halleluja-dat-het-er-is-toiletgebouw en we ondernemen een strakgeplande bliksemsnelle tentverplaatsing naar een droger stukje grond op de camping.

We kijken naar de gigantische bliksemflitsen die horizontaal en diagonaal helderlichte en paarsroze sporen door de lucht trekken. Het doet ons denken aan een oude cd-hoes van Dire Straits (love over gold?).
De bui drijft maar niet weg over de bergen en blijft hangen in het dal, raakt steeds wat verwijderd en komt weer terug, bulderende donderslagen door het dal met zich mee brengen.
Nog uren gaat het zo hard tekeer dat de grond waarop ons tentje staat letterlijk trilt en die regen.. alsof we onder een waterval staan.
Rond 3.00u 's nachts keert de rust terug en kunnen we eindelijk slapen, met de gedachte dat ook onze tent wereldreisproof is, want gekker dan dit kan het volgens mij niet worden!

Vandaag reizen we naar onze laatste bestemming, de grotten van Postojna.
Daar checken we nog een paar nachten in een herberg in, want we zijn voor nu wel weer even klaar met de grilligheid van de elementen.

Een laatste bericht en foto's zullen volgen vanuit Nederland.