![]Hekwerk](https://cdn.easyapps.nl/pictures/000/000/000/111/101/466_800x600.jpg?r=0)
Exit New Zealand - Last stop: San Francisco
Door: Ramona
25 Februari 2009 | Verenigde Staten, San Francisco
Onze laatste dagen in Nieuw Zeeland brengen we door op de Coromandel, waar we nog een mooie tweedaagse wandeling maken naar 'the Pinnacles Hut'. Deze hut – die 80 gasten kan herbergen(!) - ligt midden in het groen en we delen dit immense onderkomen met slechts 2 andere bezoekers.
De wandeling begint en eindigt in the middle of knowhere en 16 kilometer onverharde weg scheidt ons van de min of meer bewoonde wereld.
Als we terug rijden richting Thames doet onze auto vreemd en horen we plots een schrapend geluid. Inspectie wijst uit dat de uitlaat volledig los gekomen is en nu dus over de weg dweilt!
Oh nee.... hebben wij dat? WAT NU?
De auto kan geen meter verder rijden, we zijn een stuk verwijderd van wat voor hulp dan ook en er is geen mobiel bereik.
Ik besluit een grote fles water mee te nemen en maar te gaan lopen naar de eerst mogelijke plek vanwaar we de wegenwacht kunnen bellen.
Auke blijft achter bij de auto om te kijken of er provisorisch iets te repareren valt, in de hoop dat we zelfstandig een garage kunnen bereiken.
Ramona: 'weet je nog dat waslijntje, dat we voor Sinterklaas hebben gehad?'...
Dat simpele voorwerp blijkt de beste investering ooit en scheelt ons een vermogen aan sleepkosten.
Het waslijntje – waarmee Auke de uitlaat tijdelijk onder de auto heeft vastgebonden – brandt binnen 5 minuten door, maar we bedenken dat we recent nog vier supersonische verstevigde scheerlijnen hebben gekocht.
Deze geven ook een voor een de geest, maar ze verschaffen ons opgeteld net genoeg rij-tijd om terug in Thames te komen, waar we de auto direct in een garage parkeren.
De uitlaat is volledig gebutst en op een plek zit er zelfs een gat in het buizenstelsel, maar in Nieuw Zeeland rijden zo veel monsterlijk afgeragde auto's rond dat niemand er van verblikt of verbloost. No worries mate!
In een uurtje is het gefikst en is er wat uitgedeukt, gelast en gesoldeerd.
De financiele schade valt gelukkig mee en we lachen er maar om. Zaterdag dragen we ons barrel over en.. we zullen haar (met zo'n grillig karakter moet het wel een vrouwelijk object zijn) niet missen!
Hoewel we in eerste instantie geen meter meer in ons brik willen afleggen dan strikt noodzakelijk is, ziet het resultaat van de reparatie er zo betrouwbaar uit, dat we er toch voor kiezen naar Tauranga te rijden.
Daar vindt het jaarlijkse Kapa Haka festival plaats. Een landelijk evenement, waar een grote 'Maori performing arts' competitie plaats vindt.
Aangekomen bij het festivalterrein, wanen we ons echt in een andere wereld. Tussen de duizenden Maori mensen is hooguit een handje blanken te bekennen.
Zo'n 30 teams uit verschillende delen van het land, beconcurreren elkaar in zang en dans. Er zijn hordes toeschouwers en fans en telkens als een team het podium op komt, springen de fans op, om – hoewel uitdrukkelijk gevraagd is dit niet te doen vanwege tijdgebrek - een aanmoedigingshaka uit te voeren ter ere van hun team.
Vervolgens start het team met een prachtige koorzang (waiata tira), die erg veel weg heeft van een swingende gospel. Het klinkt als een klok!
De vrouwen doen een discipline met zang en soepele bewegingen en de grote, fors gebouwde mannen doen dat waar de Maori berucht en beroemd om zijn: DE Haka.
Deze dans wordt vaak beschreven als oorlogsdans en is qua beweging en mimiek ook zonder meer intimiderend te noemen, maar is heden ten dagen simpelweg een onmisbaar onderdeel van de traditionele Maori cultuur en overlevering.
Zo'n 15 mannen in een rij, die schreeuwen en stampen, met vlakke hand op bovenarmen, knieen en borst slaan en de meest bizarre gezichtsuitdrukkingen aannemen. Zoveel passie, zoveel spanning, het is ab-so-luut nergens mee te vergelijken en volledig overweldigend.
Het publiek brult, joelt en leeft volledig mee en voor ons is dit op de valreep van onze reis nog een absoluut hoogtepunt!
Uiteindelijk reizen we naar Auckland, dragen we de auto over aan de nieuwe eigenaar, sturen we een pakket naar huis en houden we ons vast op afstand bezig met wat regelzaken zodat we thuis vooral nog even in alle rust kunnen nagenieten. Na een laatste zonnige dag in Nieuw Zeeland, nemen we voor de derde keer met pijn in ons hart afscheid van dit land met de belofte aan onszelf er ooit naartoe terug te gaan. Nieuw Zeeland is onze eerste liefde, maar blijkt ook een eeuwige liefde!
De vlucht naar Los Angeles verloopt soepel, maar na ons door de hysterische veiligheids- en douaneprocedures gewerkt te hebben lopen we uren vertraging op.
Uiteindelijk zijn we na in Auckland in de bus naar de luchthaven te zijn gestapt zo'n 24 uur onderweg om op onze bestemming te komen.
We zijn uitgeput, maar kunnen nog net energie opbrengen om ons direct onder te dompelen in de Amerikaanse cultuur: MacDonalds voer (ter verdediging: de tweede keer in 13 maanden) en reality soaps kijken (vanuit ons hotelbed).
Na een goede nachtrust staan we verrassend fit op om San Francisco te verkennen. In strijd met de weersverwachtingen is het prach-tig weer! We wandelen eindeloos door de stad, die redelijk groot (750.00 inwoners), behoorlijk welvarend (enorme huizen, brede straten, alles schoon en prachtig onderhouden) en divers is. Opvallend is het grote verschil tussen arm en rijk. Some have it all... maar er zijn ook opvallend veel dakloze mensen en in een paar uur tijd zien we voor meer bizarre en ernstig verwarde personen dan we het afgelopen jaar opgeteld hebben gezien.
We bezoeken de Golden Gate bridge, die van dichtbij zeker zo indrukwekkend is al we verwachtten. We ontdekken een foodcourt met heerlijk Aziatisch eten op de hoek van de straat, een gigantische muziekwinkel tegenover ons hotel en een mega bioscoop op de andere straathoek. Genoeg om ons mee te vermaken!
Onze gedachten zijn echter inmiddels bij huis. We verheugen erop om iedereen weer live te zien en spreken!!
Bedankt voor alle vormen van meelezen en meeleven van jullie kant het afgelopen jaar en... tot gauw!!
Liefs,
Ramona en Auke
PS: een terugblik op het afgelopen jaar zal ongetwijfeld binnenkort volgen.
De wandeling begint en eindigt in the middle of knowhere en 16 kilometer onverharde weg scheidt ons van de min of meer bewoonde wereld.
Als we terug rijden richting Thames doet onze auto vreemd en horen we plots een schrapend geluid. Inspectie wijst uit dat de uitlaat volledig los gekomen is en nu dus over de weg dweilt!
Oh nee.... hebben wij dat? WAT NU?
De auto kan geen meter verder rijden, we zijn een stuk verwijderd van wat voor hulp dan ook en er is geen mobiel bereik.
Ik besluit een grote fles water mee te nemen en maar te gaan lopen naar de eerst mogelijke plek vanwaar we de wegenwacht kunnen bellen.
Auke blijft achter bij de auto om te kijken of er provisorisch iets te repareren valt, in de hoop dat we zelfstandig een garage kunnen bereiken.
Ramona: 'weet je nog dat waslijntje, dat we voor Sinterklaas hebben gehad?'...
Dat simpele voorwerp blijkt de beste investering ooit en scheelt ons een vermogen aan sleepkosten.
Het waslijntje – waarmee Auke de uitlaat tijdelijk onder de auto heeft vastgebonden – brandt binnen 5 minuten door, maar we bedenken dat we recent nog vier supersonische verstevigde scheerlijnen hebben gekocht.
Deze geven ook een voor een de geest, maar ze verschaffen ons opgeteld net genoeg rij-tijd om terug in Thames te komen, waar we de auto direct in een garage parkeren.
De uitlaat is volledig gebutst en op een plek zit er zelfs een gat in het buizenstelsel, maar in Nieuw Zeeland rijden zo veel monsterlijk afgeragde auto's rond dat niemand er van verblikt of verbloost. No worries mate!
In een uurtje is het gefikst en is er wat uitgedeukt, gelast en gesoldeerd.
De financiele schade valt gelukkig mee en we lachen er maar om. Zaterdag dragen we ons barrel over en.. we zullen haar (met zo'n grillig karakter moet het wel een vrouwelijk object zijn) niet missen!
Hoewel we in eerste instantie geen meter meer in ons brik willen afleggen dan strikt noodzakelijk is, ziet het resultaat van de reparatie er zo betrouwbaar uit, dat we er toch voor kiezen naar Tauranga te rijden.
Daar vindt het jaarlijkse Kapa Haka festival plaats. Een landelijk evenement, waar een grote 'Maori performing arts' competitie plaats vindt.
Aangekomen bij het festivalterrein, wanen we ons echt in een andere wereld. Tussen de duizenden Maori mensen is hooguit een handje blanken te bekennen.
Zo'n 30 teams uit verschillende delen van het land, beconcurreren elkaar in zang en dans. Er zijn hordes toeschouwers en fans en telkens als een team het podium op komt, springen de fans op, om – hoewel uitdrukkelijk gevraagd is dit niet te doen vanwege tijdgebrek - een aanmoedigingshaka uit te voeren ter ere van hun team.
Vervolgens start het team met een prachtige koorzang (waiata tira), die erg veel weg heeft van een swingende gospel. Het klinkt als een klok!
De vrouwen doen een discipline met zang en soepele bewegingen en de grote, fors gebouwde mannen doen dat waar de Maori berucht en beroemd om zijn: DE Haka.
Deze dans wordt vaak beschreven als oorlogsdans en is qua beweging en mimiek ook zonder meer intimiderend te noemen, maar is heden ten dagen simpelweg een onmisbaar onderdeel van de traditionele Maori cultuur en overlevering.
Zo'n 15 mannen in een rij, die schreeuwen en stampen, met vlakke hand op bovenarmen, knieen en borst slaan en de meest bizarre gezichtsuitdrukkingen aannemen. Zoveel passie, zoveel spanning, het is ab-so-luut nergens mee te vergelijken en volledig overweldigend.
Het publiek brult, joelt en leeft volledig mee en voor ons is dit op de valreep van onze reis nog een absoluut hoogtepunt!
Uiteindelijk reizen we naar Auckland, dragen we de auto over aan de nieuwe eigenaar, sturen we een pakket naar huis en houden we ons vast op afstand bezig met wat regelzaken zodat we thuis vooral nog even in alle rust kunnen nagenieten. Na een laatste zonnige dag in Nieuw Zeeland, nemen we voor de derde keer met pijn in ons hart afscheid van dit land met de belofte aan onszelf er ooit naartoe terug te gaan. Nieuw Zeeland is onze eerste liefde, maar blijkt ook een eeuwige liefde!
De vlucht naar Los Angeles verloopt soepel, maar na ons door de hysterische veiligheids- en douaneprocedures gewerkt te hebben lopen we uren vertraging op.
Uiteindelijk zijn we na in Auckland in de bus naar de luchthaven te zijn gestapt zo'n 24 uur onderweg om op onze bestemming te komen.
We zijn uitgeput, maar kunnen nog net energie opbrengen om ons direct onder te dompelen in de Amerikaanse cultuur: MacDonalds voer (ter verdediging: de tweede keer in 13 maanden) en reality soaps kijken (vanuit ons hotelbed).
Na een goede nachtrust staan we verrassend fit op om San Francisco te verkennen. In strijd met de weersverwachtingen is het prach-tig weer! We wandelen eindeloos door de stad, die redelijk groot (750.00 inwoners), behoorlijk welvarend (enorme huizen, brede straten, alles schoon en prachtig onderhouden) en divers is. Opvallend is het grote verschil tussen arm en rijk. Some have it all... maar er zijn ook opvallend veel dakloze mensen en in een paar uur tijd zien we voor meer bizarre en ernstig verwarde personen dan we het afgelopen jaar opgeteld hebben gezien.
We bezoeken de Golden Gate bridge, die van dichtbij zeker zo indrukwekkend is al we verwachtten. We ontdekken een foodcourt met heerlijk Aziatisch eten op de hoek van de straat, een gigantische muziekwinkel tegenover ons hotel en een mega bioscoop op de andere straathoek. Genoeg om ons mee te vermaken!
Onze gedachten zijn echter inmiddels bij huis. We verheugen erop om iedereen weer live te zien en spreken!!
Bedankt voor alle vormen van meelezen en meeleven van jullie kant het afgelopen jaar en... tot gauw!!
Liefs,
Ramona en Auke
PS: een terugblik op het afgelopen jaar zal ongetwijfeld binnenkort volgen.
-
25 Februari 2009 - 06:41
Riet Ruckert:
nu er een einde gaat komen aan jullie wereldreis wil ik jullie bedanken voor alle prachtige verslagen en foto's die ik mocht ontvangen. Ik heb van veel landen heel speciale indrukken gekregen en genoten van de foto's. Bedankt voor de felicitaie ter ere van Joep.
Ik wens jullie een heel goede terugreis en succes bij het verwerken van alle indrukken en het wenne n aan het hectische Hollandse crisis leven. Riet -
25 Februari 2009 - 06:45
Jolien:
He dudes...
Gaaf, die surfers!
Oh ja, het Haka festival natuurlijk ook, maar dat had ik al gezegd.. Die laatste wandeling ziet er ook goed uit, mooie afsluiting van dit geweldige wandelland!
Genietse van de laatste paar dagen! Als jullie net zo'n 'jetlag' hebben als wij, dan ben je alleen een paar dagen moe en sta je daarna gewoon weer om 7 uur op. Ja, zelfs ik sta om 7 uur op terwijl ik nog niet eens naar werk hoef te gaan (!). Als ik nu een ritme kan krijgen, dan meteen maar goed ook, dacht ik. Maar euh, het weekend ga ik gewoon weer uitslapen hoor, het moet nou ook weer te Aukes worden he ;-)
Tot snel!
Liefs jo -
25 Februari 2009 - 07:04
Nina:
Geniet nog even en dan voor straks veilig en gezond weer thuis.
Tot gauw!!! lfs Nina
-
25 Februari 2009 - 08:46
Arjette:
Nog even snel genieten, slurp alles nog even in jullie op en dan naar huis! Geniet er nog even van en voor straks: een goede thuisreis!
Groeten, Arjette en co! -
25 Februari 2009 - 13:35
Jan&Maria:
Lieve Auke en Ramona:
En dan.......is er in eens een heel jaar voorbij. Hoewel we blij zijn jullie straks weer veel dichter bij te hebben, zal het toch ook 'afkicken' zijn van alle leesvoer waarmee jullie ons hebben verblijd. Wij hebben met veel plezier jullie belevenissen gevolgd, met heel veel Ohs en Ahs en soms (vooral als het met ongelukjes enzo te maken had) met Oh je's.
Goede reis terug naar huis en tot gauw.
Heel veel liefs uit Nieuwegein. -
25 Februari 2009 - 17:57
Jac En Joor:
Hey luitjes,
Neee, niet ophouden met jullie mooie reisverhalen! Neem goed de tijd voor jezelf als je thuis bent, heb je nodig!!!! Wij kunnen t weten ;-)! Daarna zijn wij erg benieuwd naar de verhalen en zullen we in de rij gaan staan om een keer af te spreken. Goede terugvlucht!
Liefs ons -
25 Februari 2009 - 19:08
Michel Schechtl:
He wereldreizigers,
Ik wens jullie een goeie vlucht naar huis. Het zal wel even wennen worden, maar de lente is in aantocht...!
Dus doe rustig aan en ga lekker na genieten. Hoop jullie snel te spreken en te zien.
Groetjes Michel -
26 Februari 2009 - 06:23
Gerrie:
Voor jullie drie, maar voor ons nog maar TWEE nachtjes slapen en dan zit het avontuur er echt op! Wat hebben jullie veel beleefd en wat hebben wij kunnen mee leven/lezen! Goede vlucht gewenst en tot snel!
Lieve groetjes, maM
P.S.:
Weersverwachting voor zaterdag (en hopelijk ook zondag): 10 graden en een schraal lentezonnetje!!! -
26 Februari 2009 - 11:01
Wendy:
Lieve Ram en Auk,
Vanuit Maleisie (jaja, ben ik er uiteindelijk toch terechtgekomen!) wens ik jullie fijne laatste dagen op reis en een vlotte vlucht terug. Mocht je Remco of Yariv ergens in LA tegenkomen; doe ze de groeten! ;-)
Tot heel gauw, ik verheug me er enorm op!
Dikke zoen,
Wendy -
26 Februari 2009 - 15:47
Arie En Cora:
Wat zullen we jullie verhalen missen!
Ramona kan je geen dagboek op internet maken? je schrijft zo geweldig dat er genoeg animo voor zal zijn.
Hele goede reis nar huis en voor volgende week (of de week erna) Werk ze!!
Groetjes en tot ziens -
27 Februari 2009 - 10:50
Bianca:
Ik heb weer genoten van je verhaal en foto's!!
Fijne terugreis en wel thuis.
Liefs -
27 Februari 2009 - 17:32
Wil Venema:
Heel veel sterkte met afkicken ... en een goede thuisreis!
Hoe jullie dit ooit in één boek zouden moeten verwerken - ik zou het heel knap vinden.
Genoten heb ik, gelachen en soms iets minder ... dank voor deze virtuele reis.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
