Trainspotting

Omdat Taiwan rijk aan bezienswaardigheden lijkt, besluiten we dat de versnelling een tandje hoger moet om onze tijd in het land optimaal te benutten.
Dit betekent: 's ochtends op tijd op, een dagdeel actief bezig zijn en dan in de middag niet terug naar een hotel gaan, maar nog in het OV stappen om een volgende bestemming te bereiken. Gelukkig zijn de afstanden in Taiwan niet groot.

Onze eerste bestemming ins de indrukwekkende Taroko Gorge aan de oostkust. Vervolgens reizen we in een overvolle bus vol tevreden glimlachende boeddhisten - die geen enkel blijk van ergernis vertonen over het feit dat ze urenlang staand moeten reizen in een continue bochtend makende bus en alle kanten op geslingerd worden - in zuidelijke richting langs de kust. Als ze uit de bus stappen, zwaaien ze ons nog vriendelijk na. Ik zou soms willen dat ik ook wat vromer was.

De uitzichten uit de bus zijn prachtig, met een grillige kustlijn uit het ene raam en een verpletterend groen berglandschap uit het andere raam.

In de stad Dulan aangekomen, blijken alle bezienswaardigheden buiten het centrum te liggen en is er zonder eigen vervoer weinig te ondernemen. Dit probleem lost zichzelf op als de gepensioneerde Johnny ons aanbiedt om met hem en zijn familie mee te komen om een aantal plekken te bezoeken. In een auto tjokvol kinderspeelgoed behorend aan Jonny's driejarige kleinkind (die alles zelf wil doen, als een dolle rond rent, elke paar seconden plat op zijn gezicht valt en daar zelf totaal niet van onder de indruk lijkt) en met drie generaties vrouwen bij elkaar op schoot, ondernemen we een korte toer in de omgeving.

We zien onder meer een plek, waar het water op onverklaarbare (geheel natuurlijke) wijze omhoog stroomt in plaats van omlaag. Als je een blaadje in het water gooit, wordt het stroomopwaarts meegevoerd.

Johnny zet ons na een paar gezellige uren af bij de busstop, waar we onze reis voortzetten naar Tainan. Na deze stad verkend te hebben reizen we naar Kenting National Park in het zuiden van Taiwan. De plek blijkt een soort van beach resort, met pompende muziek, winkels vol badkleding en ander publiek (maar nog altijd vooral lokale bevolking en nauwelijks westerse toeristen) dan we tot nog toe tijdens deze reis hebben ontmoet. We denken even spijt te hebben van de beslissing om hier te komen, maar als we de volgende ochtend onder een helderblauwe hemel met een scooter langs de kust rijden en nauwelijks iemand tegen komen, blijkt het toch erg de moeite waard.

Eind van de middag reizen we naar Koahsiung, om onze terugreis naar Taipei te onderbreken. We komen er al lezend achter dat er in Kaohsiung toch wel een en ander te zien is en het hotel waarin we inchecken geeft de doorslag: er is 24 uur per dag beschikking over gratis koffie, ijs en kwarktaart, 's avonds is er een gratis buffet met Taiwanese snacks en het onbijtbuffet 's ochtends is zo overweldigend dat je niet weet waar je moet beginnen. Daarnaast kunnen we gratis in de hotelwasserette onze kleding wassen, kunnen we in het business centrum onze tickets printen en zijn we op deze wijze in staat om het nuttige met het zeer aangename te combineren; terwijl we ons tegoed doen aan de overdadige luxes die geboden worden, regelen we al onze praktische zaken en verkennen we Koahsiung wat vooral 's avonds opnieuw mooie indrukken oplevert.

In Koashiung kopen we een ticket om terug te reizen naar het centraal station in Taipei.

Ik ontwaak uit een sluimertoestand als ik door de speakers de naam van een station in het zuiden van Taipei genoemd hoor worden, dat mij ook bekend in de oren klinkt.
In een flits besef ik dat we een half uur tijd winnen als we hier uitstappen en de metro nemen.
We grabbelen onze spullen bij elkaar en weten net voor het sluiten van de deuren de trein te verlaten.

Terwijl de trein langzaam in beweging komt, kom ik tot het adembenemende besef dat ik mijn buidel met daarin mijn paspoort, bankkaart, camera en telefoon onder de leuning van mijn zitting heb laten liggen.

Dit zou me normaal nooit overkomen, want het is mijn belangrijkste check-check-dubbelcheck- routine.

Geen routine is echter waterdicht en de impulsieve beslissing om in slaperige toestand gehaast de trein te verlaten heeft mijn meest belangrijke controlepatroon weten te doorbreken.

Ik verschiet in 1 seconde minimaal 3 keer van kleur en leg Jason uit wat er aan de hand is.

Hem met de baggage achter latend, zet ik een sprint in, in de hoop de race tegen de trein te winnen en een informatie centrum te vinden waar men Engels spreekt VOORDAT de trein het hoofdstation van Taipei bereikt.

Mijn sprint krijgt desalniettemin het karakter van een semi-duurloop, die me meerdere vleugels en verdiepingen van het station doet doorkruisen, doordat behulpzame maar niet Engels sprekende beambten zeer medelevend alle denkbare kanten op wijzen.

Uiteindelijk sta ik aan de juiste balie, wordt er met de conducteur van 'mijn trein' gebeld en wordt bevestigd dat ik mijn bezittingen op het hoofdstation van Taipei op kan halen.

Slechts met een half uur vertraging bereiken we met al onze bezittingen ons hotel en proosten we met een proteine shake op de eerlijkheid van de Taiwanezen.

We zullen nog twee dagen in de hoofdstad verblijven, waarna een nachtvlucht ons naar Phuket zal brengen. Hier zullen we nog 4 dagen luieren voordat ik terug naar Nederland vlieg en Jason zijn reis solo voort zal zetten.