Change of plans

Een hele dag reizen in treinen brengt ons in Ivano Frankivsk. Ik ben eigenlijk verrast hoe goed de regelzaken ons ondanks de taalbarriere (die in zekere zin sterker voelt dan in Japan omdat de mensen hier weinig bereid zijn mee te denken/helpen) ons af gaan.
Alles is eigenlijk een kwestie van nog net iets meer anticiperen, door bijvoorbeeld de hotelreceptie vooraf te vragen om onze bestemming in het lokale schrift op te schrijven, door met onze telefoons regelmatig foto's van herkennispunten te nemen en door geduldig iedereen te blijven aanspreken tot die zeldzame welwillende persoon ontdekt is die wel een klein woordje Engels spreekt.
Ook begin ik langzaam het cyrillische alfabet te ontknopen, waardoor ik regelmatig in staat ben de fonetische klank van woorden te ontcijferen. Het voelt net als leren lezen in groep 3: letter voor letter en dan redeneren hoe het hele woord zal klinken. Soms lukt het dan ook nog om middels een gedachtensprongetje een koppeling te maken naar aan Latijns ontspringende talen en op die manier de betekenis van een woord te achterhalen. Zaken als menukaarten blijven echter een onmogelijkheid en we beperken ons tot restaurants met een 'fotomenu'.
Al dit soort dingen vragen overigens veel tijd en geduld, maar dragen daardoor ook bij aan het oproepen van een 'geen haast' gevoel.

In Ivano Frankivsk worden we door onze vrienden opgehaald van het station en worden we mee getroond naar hun huis, dat in landelijk gebied ligt en ver verwijderd is van de stad en openbaar vervoer.
Hoewel zowel zij als wij hadden uitgekeken naar deze ontmoeting, blijkt al snel dat er - ondanks de overeenstemming in de email - verschillende verwachtingen zijn van de samen door te brengen tijd. Wij hadden uitgekeken naar hun gezelschap, maar ook naar het gezamenlijk verkennen van de omgeving. Deze wens lijkt bij onze hosts echter - ook na een aantal meer en minder subtiele hints hieromtrent - niet (meer?) aanwezig. Onze ritmes en structureren blijken onoverkomelijk verschillend en na 3 dagen op eieren lopen en eindeloos zitten wachten in de woonkamer of er die dag nog iemand wakker gaat worden (en nergens zelfstandig heen kunnen vanwege de afgelegen locatie), voelen we ons letterlijk van onze vrijheid beroofd. Het 'geen haast' gevoel is niet langer vast te houden, want onze vakantie heeft maar een beperkte houdbaarheidsduur en we willen echt nog wat beleven.

Uiteindelijk nemen we het onvriendelijk maar in onze beleving onvermijdelijke besluit om afscheid te nemen en ons eigen plan te trekken.
We reizen in een rammelende bus in 4 uur naar Lviv, lichtelijk oververhit maar ook genietend van de glooiende uitzichten, velden vol klaprozen en onze hernieuwde vrijheid.

Omdat er net niet genoeg tijd over is om nog op een rustige manier meerdere bestemmingen te kunnen verkennen, besluiten we voor de resterende tijd in Lviv te settelen en van daaruit nog een aantal dagtochtjes te maken.
Gedurende de gehele vakantie en ook hier weer, zijn we verbluft van hoe goedkoop alles hier is. Ik heb nog nooit in een land gereisd waar de prijs-kwaliteit verhouding van zaken zo extreem gunstig uitviel. We hadden in Kiev redelijk wat geld gepind, maar daar lijkt simpelweg niet doorheen te komen. Een superluxe maaltijd in een restaurant kost rond de 3 euro, koffie of bier in een café minder dan 50 cent, anderhalve liter water 20 cent, lange bus of treintochten anderhalve euro en boodschappen zouden ze net zo goed gratis weg kunnen geven.
We verblijven in een 4 sterren hotel waar een kamer 28 euro per nacht kost, waarbij voetbal op breedbeeld tv, gebruik van de fitness ruimte (die ik steeds voor mezelf alleen heb) en een superluxe ontbijt buffet inclusief aardbeien met slagroom en de warme stem van Leonard Cohen inbegrepen zijn.
Luxe doet geen pijn, ik zou hier best een aantal weken willen settelen.

Hoewel we veel oude gebouwen zien die niet of slecht zijn onderhouden en de levensstandaard van veel mensen laag MOET zijn om deze prijzen te kunnen verklaren, zien we geen armoede om ons heen.
En waar men wel onderhoud doet, of eten bereidt, of zaken doet, gebeurt het grondig en naar de hoogste standaard.

Ook taxiritten zijn extreem goedkoop, wat maakt dat we aan het einde van een dag puzzelen soms voor de luie optie kiezen en besluiten om 2 euro te betalen voor een gemakkelijke terugreis. Lviv is opgebouwd uit klinkerstraten, waarop auto's behoorlijk rondstuiteren en veel lawaai maken. Verkeer in de Oekraine is hels, regels worden niet opgevolgd, een rood stoplicht wordt geinterpreteerd als groen en iedereen rijdt op suicidale wijze recht op elkaar in. De taxiritten zijn hilarisch, met chauffeurs die geen woord Engels spreken en OF nors voor zich uitkijken en geen spier in hun gezicht vertrekken en simpelweg hun voet als een baksteen op het gaspedaal planten, OF goedlachse oude keihard Oekraiens krijsende mannetjes die over luid uit de boxen pompende kozakken muziek continue DOBRE DOBRE (goed goed) roepen en daarbij als idioten het stuur alle kanten op rukken waarbij ze dan in een beweging rakelings 3 objecten of personen passeren.
Soms trakteren ze ons op een flinke omweg als rondje van de zaak.
Nou ja.. van de zaak.. wij betalen, maar hebben geen vocabulaire beschikbaar om een discussie te starten. We kunnen gedurende de dollemansritten slechts het adres opnieuw laten zien, zaken aanwijzen op de kaart en links en rechts wijzen in de hoop dat we niet al te erg genept worden. De 'extra schade' betreft door de lage prijzen echter nooit veel meer dan een euro, dus we kunnen ons er niet al te druk om maken.

Overdag genieten we van het ontspannen straatbeeld in de nabij Lviv gelegen dorpen, waar het leven heerlijk rustig is en niemand ons lasting valt. De mengenling van oud en nieuw blijft
fascinerend: lada's, oude sovjet voertuigen - waaronder bijvoorbeeld ook stokoude ambulances en politie auto's die nog steeds worden gebruikt - delen de wegen met nieuw en westers en alles dat ons bekend is.

Ondanks het feit dat we er deze vakantie eigenlijk vrij weinig op uit zijn gegaan en niet veel 'grootse' dingen gezien hebben, staat dit land zonder twijfel op mijn lijstje van 'fijnste-landen-ooit-bezocht'.
Daar gaan we dan ook nog een paar dagen goed van genieten.

Mijn interesse voor oost-Europa is sterk geprikkeld en ik ben erg blij met het reisje naar Roemenie dat voor op de agenda staat. Ook zijn we alweer impulsieve (maar serieuze) plannen aan het vormen om voor het einde van het jaar een bezoek aan Georgie te brengen.

Het voelt of een nieuwe wereld die eigenlijk relatief nabij en toegankelijk is zich opent!