Transylvanian Roadtrip

Na een vlot verlopen reis, bereiken Annemarie en ik op donderdagavond ons hotel in Boekarest. We hebben nog een stuk avond en een ochtend om de stad te verkennen, voordat we onze huurauto op zullen halen om Transylvanie te verkennen.

Hoewel ik het idee had dat Boekarest waarschijnlijk weinig verheffend zou zijn, blijkt het een verrassend interessante stad. We ontdekken al snel een bruisend gebied vol terrassen, waar een maaltijd bij een Libanees restaurant in de zwoele avondwarmte voelt als een perfecte start van de vakantie.
De volgende ochtend verkennen we te voet de stad. Hoewel Boekarest op het eerste gezicht vooral uit Oostblok-beton bestaat, zijn er veel verrassingen te ontdekken in onder meer de vorm van muurversieringen, toch wel interessante panden en de volledig aan het oog onttrokken ‘Garden of Eden’: een prachtige grote terrastuin vol houten tuinmeubelen en zitzakken, waar verse shakes geserveerd worden vol ubergezonde bestanddelen. Een heerlijk retraite van de hitte.

Tevreden over de hoeveelheid indrukken die we in beperkte tijd op hebben weten te doen, vertrekken we naar de luchthaven, waar we de huurauto oppikken. Ik voel me zelf tamelijk onzeker over rijden in het buitenland, maar Annemarie heeft hier beduidend meer zelfvertrouwen in en is dus chauffeur. Ik houd het met plezier bij bijrijderstaken zoals uit het raam kijken en kauwgompjes aangeven.

De rij omstandigheden en het rijgedrag in Roemenie blijken al snel aanzienlijk te verschillen van die in Nederland. Er wordt zowel links als rechts ingehaald. Dat is lichtelijk vervelend, maar dit stresspunt lost zichzelf al snel op wanneer de weg overgaat op eenbaans en – op een enkel stuk in de grotere steden na - pas na 8 dagen weer verbreedt.
We zien mensen hun auto keren op de snelweg, worden verrast door auto’s die uit het niets stil staan, of uit stilstand de weg op draaien. Ook worden kapotte auto’s gewoon langs (of half op) de weg gerepareerd, waarbij de benen van de sleutelaar onder de auto uit steken het wegdek op.
Plassen doet men gewoon direct naast de auto in het zicht langs de weg. Van in je onderbroek op de snelweg bij je auto staan om je eens even flink uit te rekken kijkt niemand op.
En dan zijn er natuurlijk nog kuilen, hobbels, loslopende honden, zwalkende mensen en paardenkarren. Zonder kleerscheuren rond rijden kost best wat aandachtscapaciteit.

TomTom helpt in elk geval behoorlijk om de weg te vinden, al probeert het ding ons in oude stukken stad van trappen af te laten rijden in plaats van ons daadwerkelijk bestaande straten in te dirigeren.

De meeste van deze ervaringen doen zich overigens pas voor na een dag rustiger dan gewenst oefenen met de remmen en het aangrijpingspunt van de koppeling.
We blijken te reizen op een nationale feestdag, wat maakt dat het verkeer op de eenbaansweg naar Sinaia zich hemeltergend langzaam verplaatst. Over een ritje van zo’n 50 kilometer, doen we een kleine 4 uur.

Niet alleen de vrijdag, maar ook de zaterdag blijkt nog in de ban van de feestvreugde. Op onze volgende bestemming, Brasov, blijkt hierdoor alle accommodatie volgeboekt. Na lang puzzelen op internet weten we tot onze opluchting nog een slaapplek te boeken.

Na de dag in Sinaia te hebben aangevangen met een wandeltocht in de mist over skipistes, een kop koffie in een cafe en het bezoeken van het Peles kasteel, reizen we vol goede moed naar ons overnachtingsadres in Brasov.
Als we hier laat in de middag aankomen, blijkt er op het in de boeking vermelde adres echter niemand aanwezig en oogt het pand niet als een hotel/appartement. We moeten uiteindelijk concluderen dat er sprake is van fraude en beseffen dat we ons in een volgeboekte stad bevinden zonder een slaapplek te hebben. Terwijl wij proberen te bedenken wat nu te doen, wordt ons nog verlekkerd het woord PUSSY! toegeschreeuwd door een onsmakelijke uit zijn raam hangende malloot. We zijn er weg van.

Via een nabijgelegen hostel weten we uiteindelijk een kamer in een appartement te bemachtigen. Dit appartement heeft drie kamers, die allen los geboekt kunnen worden door verschillende onafhankelijke reizigers.
De keuken en badkamer delen we met ons nog onbekende huisgenoten.
We begrijpen dat er in elk geval ook twee Poolse mannen in het appartement verblijven. Het klinkt allemaal wat sjofel en als we na een spooky tocht in een miniem, piepend, oud, stinkend, claustrofobisch liftje op de tiende verdieping in het Spartaans ingerichte appartement aankomen, blijkt dat onze kamerdeur niet sluit en al helemaal niet op slot kan. Het door de verhuurder opgehangen verhaal over een afgebroken sleutel (die meer afgeveild dan afgebroken oogt) stelt ons niet echt op ons gemak.

Onze huisgenoten zijn niet aanwezig, maar hebben in ons hoofd de vorm aangenomen van twee grote, in overvloed alcohol drinkende, Poolse mannen die misschien meer dan wenselijke interesse hebben in twee Hollandse vrouwfiguren.
We dubben wat te doen en besluiten uiteindelijk voor de zekerheid toch maar iemand
op de hoogte te stellen van ons exacte verblijfadres en tevens om ’s nachts de kamerdeur met een bed te barricaderen.
We brengen de avond zoveel mogelijk buitenshuis door, in de mooie stad waar een goede sfeer hangt, mede gecreëerd door een DJ en een markt vol delicatessen op het centrale plein.

Als we ’s avonds in het appartement terug komen, hangen er twee kleurige outdoor jacks aan de kapstok en treffen we twee biologisch verantwoorde yoghurtjes in de koelkast aan, wat ons inziens niet direct past bij het stereotype ‘Poolse-dronken-geilbakken’. Hoewel we voor de zekerheid de deur toch maar barricaderen, gaan we redelijk gerustgesteld naar bed.

We komen de nacht zonder traumatische ervaringen door en ontmoeten de volgende ochtend de Poolse mannen, die zich bij nadere inspectie het beste laten omschrijven als een stel verlegen, wat sullig ogende scoutingjongens die eerder bang zijn voor ons dan wij voor hen.

In de regen reizen we Brasov uit, naar Bran, waar we inchecken in een sfeervol pension net buiten het dorp. Een heerlijk balkon en mooie uitzichten.
Als na een regenachtige dag tegen het einde van de middag de zon doorbreekt is er nog precies genoeg tijd over voor een wandeling in en om het dorp, een bezoek aan een bierfest op een van bagger vergeven terrein, een bezoek aan het dracula kasteel en een drankje in de zon.

We blijven nog een dag in de omgeving van Brasov om de bergen te verkennen en maken een mooie wandeling in het Piatra Craiuli National Park. Dit vereist wel het nodige onderzoekswerk, aangezien het informatiecentrum hermetisch gesloten is en wandelinformatie nergens te vinden is.
Bij een nabijgelegen refugio helpt men ons uiteindelijk op weg en verschaft men ons met een noodnummer, wat maakt dat we met vertrouwen een steile kloof in klimmen. Er zijn geen andere wandelaars dus we genieten van stilte en ruimte en prachtige uitzichten. Verder biedt de dag ons indrukken van landelijk Roemenie en worden we getrakteerd op een spontaan aangeboden lift per paard-en-aanhangbak om terug bij de auto te komen.

We verlaten Sinaia en genieten opnieuw van een indrukwekkende reisochtend, door charmante dorpen die voelen alsof we terug gaan in de tijd, prachtige kerken, karakteristieke mensen en mooie landschappen.
Halverwege de dag arriveren we in Sighisoara, waar we de oude citadel bezoeken. Toeristisch, maar schilderachtig. We vinden een sfeervol plekje aan een pleintje in een goed restaurant, waar we wat Roemeense specialiteiten proeven. De avond staat in het teken van sfeerverlichting op het plein en mensen kijken.

Een middag is Sighisoara was genoeg om een indruk te vormen, dus de reis gaat door naar Sibiu. De route hiernaar toe staat in het teken van Saksische ‘fortified churches’, kerken met een minicitadel eraan vast/eromheen, de kerken deden mede dienst als verdedigingstorens en zijn typerend voor deze streek.

Sibiu is een prachtige stad, waar de huizen ogen hebben in de vorm van bijzonder gevormde kleine raampjes in de daken die je aan lijken te kijken. Sibiu heeft veel sfeer, enerzijds in de vorm van charmant verval, anderzijds in de vorm van leuke terrassen en cafe’s. Veel wandelen en foto’s nemen dus, maar opnieuw ook lekker relaxen en koffie drinken.
Opnieuw gunnen we onszelf een dag om de omgeving te verkennen .We reizen naar Paltinis, het oudste skiresort van Roemenie waar – op het prachtige resort na - sleepliften en faciliteiten behoorlijk retro ogen. We maken een wandeling in een gebied met naaldbomen, schapenherders en paddenstoelen en genieten van het mooie weer.

De laatste echte reisdag brengen we afwisselend in de auto en picknickend door. We volgende Transfagarasan Highway, over een pas van 2050 meter. We beginnen aan de wolkenzijde van de bergen, maar wanneer de weg zich aan de andere kant omlaag slingert rijden we in de zon en hebben we meerdere keren gelegenheid om op een mooi zonnig stil grasplekje van onze lunch te genieten.
In Curtea de Arges maken we een laatste stop voor de indrukwekkende gedraaide torens en het spectacularie interieur van de episcopal church, om vervolgens in Pitesti een laatste nacht door te brengen.

Na een laatste avondmaal alhier zit de vakantie erop. Een laatste rit naar de luchthaven (waarmee het aantal gereden kilometers tijdens deze tien dagen rond de 1000 uitkomt), wachten op onze vertraagde wizz air vlucht en een luxe lift naar huis door pa en ma.

10 dagen in Roemenie heeft bijna gevoeld als 20, door de hoeveelheid aan indrukken in de vorm van extreme afwisseling in landschap, weersomstandigheden, overnachtingsplekken, fotogenieke mensen, culturele erfgoederen en regelmatig even het gevoel terug te zijn gegaan in de tijd. Een trip vol verrassingen!