Het laatste continent

De afgelopen jaren hebben we beide de luxe gehad om behoorlijk wat landen te bezoeken, wat maakt dat we ons inmiddels enigszins bekend voelen met de meeste continenten.
Afrika vormt hierop echter een uitzondering, voornamelijk omdat we dit continent neigen te associeren met malaria en andere tropische ziekten, armoede en slechte infrastructuur wat reizen oncomfortabel, tijd- en geld verslindend en onveilig maakt en daarnaast een opportunistische houding ten opzichte van reizigers.
Onze enige Afrikaanse reiservaring in Ethiopie bevestigde deze gedachte deels, maar vormde ook bewijs dat er voor reizigers die voldoende geduld en daadkracht weten op te brengen grote beloningen wachten.
Het besef dat Afrika voor ons het laatste continent is waar we totaal nog geen voeling mee hebben, maakt dat we al tijden aan het wikken en wegen zijn wanneer en waar dan toch eindelijk te starten met ontdekken.

De keuze is uiteindelijk makkelijk: Namibie is 'Afrika-anders'. Het land is niet 'typisch Afrikaans' in de zin dat het beter ontwikkeld en georganiseerd is, het over een goed wegen netwerk beschikt, er veel voorzieningen beschikbaar zijn van westerse standaard, er relatief weinig criminaliteit jegens reizigers plaats vindt en er in het grootste deel van het land geen malaria voor komt.
Dit maakt het land geschikt om met een huurauto onafhankelijk reizend het land te verkennen.
En de grootse beloningen in de vorm van wildlife en desolate landschappen, die zijn er wel!

Ingredienten voor een droomreis dus.

Onze droomreis start met haperingen, doordat onze verbindende vlucht van Johannesburg naar Windhoek blijkt te zijn geannuleerd. Natuurlijk komt alles uiteindelijk goed. We stappen laat in de avond onder een trillend hete avondlucht in een last minute door Air Namibia gecharterd minuscuul vliegtuigje, dat ons en zo'n 15 andere passagiers naar Windhoek vervoert. Het voelt erg 'Out of Africa'.

Na meer dan 30 uur onderweg te zijn geweest, komen we gebroken in Windhoek aan. Daar hebben we direct onze entree stempel en bagage te pakken en staat een chauffeur klaar om ons naar onze accommodatie te rijden. We hoeven zelf nergens over na te denken.

We staan na een zeer korte nacht - die geenszins compenseert voor de 30+ reisuren zonder slaap - op tijd op, om onze huurauto op te halen.
Tot onze grote verwarring lijkt de wereld nog niet wakker en duiden de klokken een andere tijd aan dan mijn bij aankomst aan de lokale tijd aangepaste horloge.
Het blijkt dat de klok in Namibie dit weekend - later dan in Europa - een uur is terug gezet. We liggen dus een uur voor op schema.

We pikken de auto op en rijden naar Outjo, de gateway voor Etosha nationaal park. We besluiten om onze vermoeidheid te negeren en het park direct een eerste bezoek te brengen. Beloning: vele leeuwen, heel dichtbij.
De twee dagen erna staan in het teken van een self-drive safari in Etosha. Het park is uitgestrekt en heeft weinig bezoekers. De wilde dieren zijn in grote getalen en zeer close-up aanwezig: slapend, geeuwend, drinkend, rennend, spelend.
Onwaarschijnlijk indrukwekkend.

Vanuit Outjo reizen we naar Swakopmund voor een nacht aan de kust in deze plezierige stad. Een navigatiefoutje brengt ons eerst midden in de townships, wat pijnlijk zichtbaar maakt dat niet iedereen in Namibie welvarend is.

De onverharde, met zand overwaaide C14 vereist constante focus en twee handen aan het stuur. De weg leidt eindeloos rechtdoor een trillende verte in. Het landschap is vlak en desolaat, de hitte zinderend en wakker blijven een uitdaging.
De afstanden in Namibie zijn immens en voelen ook zo vanwege de onwaarschijnlijke leegte. 4 uur rijden voelt als een eeuwigheid. Vermoeiend en tegelijk vreemd ontspannend. We zien nauwelijks ander verkeer en ik besef in deze omgeving sterk dat ik slechts een ultra-minuscuul stipje ben op deze gigantische wereld.

Langzaam maar zeker verandert het landschap en maakt grauw zand plaats voor pastelkleurige heuvels. We passeren de steenboks keerkring en komen uiteindelijk moe maar opgetogen in Solitaire aan.

De plek doet zijn naam eer aan.
Het is letterlijk een handje guestfarms, een benzinepomp en een bakkerijtje in niemandsland.
We verblijven in een lodge die nog eens kilometers van de weg gelegen is.
De ruimte, rust, de kleuren in het landschap en de verpletterende sterrenhemels zijn adembenemend.
Het is makkelijk te begrijpen dat mensen een sterke liefde voor dit land ervaren.

We zijn pas een week onderweg en al veel indrukken rijker.
We zijn ons plan voor de komende dagen aan het wijzigen om niet teveel tijd in de auto door te brengen. Maar morgen eerst nog een paar uur stof happen in de outback om de hoofdroute richting het zuiden te bereiken.