Lijstjes en Reisjes

Hoewel Jason en ik inmiddels beide mijn Delftse adres als onze basis beschouwen, heeft dit samenwonen in de praktijk nog weinig invloed op mijn leven van alledag.
Jason brengt onze gedeelde filosofie: ‘tomorrow isn’t promised’, actief ten uitvoer.
We weten wat er nu kan, maar niemand kan voorspellen wat de toekomst brengt. Het is dus logisch om in het hier en nu het optimale uit het leven te halen, wat dat voor een ieder ook moge zijn.
Ik heb veel vrijheid, maar ook nog een baan die ik erg leuk en prettig vind en wil behouden. Jason heeft zijn werkverplichtingen in Engeland los gelaten en benut zijn dagen door te doen wat wij beide als ‘het optimale uit het leven halen’ beschouwen: de wereld beleven.

Vorig jaar deed hij dat in Azië, waardoor ik hem langere tijd niet zag.
Ditmaal is hij dichterbij: Oost-Europa is slechts een dagdeel reizen verwijderd van Delft. En werkroutines en een levensfilosofie hoeven gelukkig niet per defintie strijdig met elkaar te zijn!
Met strak plannen, regelen, vooruit denken en organiseren, lukt het mij om het ‘nieuwe werken’ optimaal vorm te geven en kan ik regelmatig op pad om hem op te zoeken in een gebied waar ik sterk van gecharmeerd ben.

Het snel switchen tussen werken en weg zijn went.
Ik stelde mezelf pad de vraag of het de tijd- en geldinvestering waard is om voor een uitje van een paar dagen een vrij lange reis te maken. Het antwoord op die vraag valt in mijn beleving positief uit, mede omdat reistijd vaak geen verloren tijd als je lees-, werk- en regelzaken aan kunt pakken onderweg.
Het snel omschakelen wordt een gewoonte en eenmaal op een nieuwe plek, blijven de indrukken en alles dat nog onbekend is toch altijd weer een grote beloning – naast natuurlijk het feit dat ik op die manier mijn vriend af en toe nog te zien krijg.

Begin maart bezoek ik Montenegro. Hoewel de regen de meeste tijd met bakken uit de hemel komt, zijn de ritten in onze huurauto indrukwekkend en aanschouwen we tussen de hoosbuien door een prachtig gebied, waarbij het landschap – zoals de naam Montenegro impliceert - inderdaad geregeerd wordt door een immens zwart bergmassief. We ervaren dynamische weersomstandigheden: regen, sneeuw en rukwinden, maar ook momentjes met een prachtig zonnetje.

We bezoeken sfeervolle stadjes en citadels (die lijken op de stadjes in Kroatie, maar rustiger en slaperiger zijn) en zandstranden met blauw water en besneeuwde bergtoppen op de achtergrond, iets dat ik nog nooit eerder heb aanschouwd.
Vier dagen voelen als een kleine eeuwigheid en ondanks relatieve pech met het weer, ben ik sterk onder de indruk van dit kleine fijne land.

10 dagen later reis ik naar Belgrado in Servië. Dit keer hebben we weinig ambities.
We huren een appartementje in het centrum en draaien een paar dagen mee in het leven van alledag in deze vroegere hoofdstad van het voormalig Joegoslavië.
Belgrado heeft geen grote bezienswaardigheden en toch bruist het en is er van alles te zien en te doen. Grauwe Sovjet gebouwen mixen met afbrokkelende art-deco gevels en er is veel straatkunst. De prijzen liggen beduidend lager dan in Nederland, waardoor het bijna ondenkbaar is om niet op bezoek te gaan in de bioscoop, te eten in simpele restaurantjes en aankopen te doen in kleine lokale winkeltjes.
Hoewel ik de stad niet zou aanraden als bestemming voor een gemiddelde stedentrip (het is bepaald geen Rome of Parijs), is dit voor ons juist ons favoriete type stad om een paar dagen doelloos rond te dwalen.
De sfeer is – zoals in onze beleving overal in Oost-Europa – heerlijk laissez-faire. Doen waar je zin in hebt, niemand die je lastig valt en simpelweg relaxte vibes.
Ook hier ervaren we dus een hoge mate van voldoening.
Het vooruitzicht deze lente/zomer nog meerdere keren samen in Oost-Europa rond zullen struinen maakt nu al gelukkig.

Vanaf het einde van deze week volgt er eerst een uitgebreidere break, ditmaal naar Namibië. Die reis begint voor mijn gevoel pas als ik de deur in Delft achter mij dicht trek, want de komende dagen vragen nog de nodige inspanning om qua werk, privé en reisvoorbereiding mijn to-do lijsten af te wikkelen, wat overigens helemaal niet vervelend is met een dergelijke beloning in het verschiet.
Als al die lijstjes klaar zijn, zullen we ons met genoegen overgeven aan een aantal weken rust, ruimte en weidse landschappen, die ongetwijfeld tot nieuwe verhalen zullen leiden.